HET WAS HENGSTIG OP DE FILMSET VAN PENNY'S SHADOW

"Neem een kijkje op de set bij de spectaculaire opnames van de film Penny's Shadow met honderden paarden, pony's en figuranten, de grootste paardenscène ooit in Nederland!" Met deze zin begon het bericht dat vorige week Gidi's ingeslapen paardenmeisjesdroom uit 1998 wakker kuste, gevolgd door het pareltje "vanuit Hilversum binnen anderhalf uur naar Ameland met een Cessna vliegtuigje". Gidi's affiniteit met pony's is best wel groot. Ooit krabde ze op wekelijkse basis vijgen uit hoeven en was ze hartstochtelijk geabonneerd op Penny. Bovendien werd ze een tijdje geleden in de trein naar Amsterdam door een Sensation Black-ganger met Anky van Grunsven vergeleken. Goed, je begrijpt dat ze haar vrije zaterdag met liefde en plezier in dienst stelde van "een prachtige familiefilm over de diepgaande vriendschap tussen mensen en paarden". Maarten van Riel ging mee als chaperon en maakte wat foto's.

Het ambitieuze Cessna vliegtuig werd uiteindelijk toch een ruim twee uur durende autorit naar Holwerd, gevolgd door tien minuten hogesnelheidsdobberen met een idyllische watertaxi.

De wolkenlucht, de oneindige horizon, het eeuwige karakter van de Waddenzee en het volledig misplaatste gevoel op weg naar Ibiza te zijn vroegen om stemmig zwart-wit.

Het waddeneiland zag in onze komst een uitgelezen kans om toeristenzieltjes te winnen. We werden hartelijk verwelkomd door een medewerkster van de VVV met een rugzakje waarin we tot onze grote verrassing een fles plaatselijke schnaps aantroffen. Alcoholpercentage: 32%.

Mooi hoor, dat Ameland. Niet vergeten een midweekje te boeken, jongens!

De taxichauffeur, een trotse eilander, zat ook in het complot en reed ons door allerlei pittoreske straatjes naar de filmset op het strand.

Daar wilden de weergoden aanvankelijk niets met dergelijke propaganda te maken hebben, maar van die bekrompen houding stapten ze gelukkig snel af.

Op de filmset bevond zich een shitload aan figuranten, voornamelijk paardengekke kinderen die vermoedelijk de oren van hun ouders hadden afgezeurd om de ganse dag te mogen kleumen in de straffe eilandwind en af en toe "oooooooooh!" en "aaaaaaaah" naar een steigerend paard te roepen.

De grootste paardenscèneooit bleek pas een week later pas plaats te vinden. Hier zie je de gitzwarte hengst Shadow, die in de film een getraumatiseerd paard speelt dat een nakomeling is van één van de acht reddingspaarden die op 14 augustus 1979 in de kolkende Waddenzee verdronken.

De set was voor sommige mensen duidelijk een inspirerende omgeving.

Op de set gebeurde de helft van de tijd niet zo gek veel. Zo kwam het dat ik rustig het Volkskrant Magazine uit mijn tas plukte om de nieuwe webcamfoto van Hanna Bervoets te checken.

Deze meneer zat erbij en keek ernaar. Hij digde het wel, al die aandacht voor het eiland. En paarden vond 'ie ook wel mooie beesten. Overigens stond in het mailtje van Penny dat de opnames zouden plaatsvinden op het Tettepad. We voelden ons ernstig genaaid toen bleek dat tussen de 't' en de 'e' een stiekeme 'j' was geslopen.

Lisa Sips speelt de hoofdrol in de film. De mannelijke fotografen werden daar unaniem bronstig van, wat niet in de laatste plaats te maken had met haar geboortejaar featuring haar cupmaat. "Ze deed haar bloesje meteen een stukje voor me open!" was een veelgehoorde quote. We vroegen Lisa trouwens wie ze de heetste hengst op de set vond. Ze antwoordde braaf met Shadow, wat een codewoord moet zijn geweest voor Rick Engelkes die je misschien wel kent van uitspraken als "Mijn relatie is waarvoor ik vecht".

Bonus!!!!!!!

Rick Engelkes had zijn pretoogjes een mooie stranddag beloofd. Ik vroeg hem of hij net als ik zo'n heerlijk lekker vakantiegevoel kreeg van het eiland en ontweek daarbij het woord 'huwelijksproblemen' zorgvuldig. Hij antwoordde met iets totaal irrelevants als "Ja, natuurlijk".

Tanja Jess bleek voor de camera niet de playgirl waarop Maarten heimelijk gehoopt had. Maar toen ze op zijn verzoek om nog één foto haar instemmende knipoog vergezelde met een zwoel "Speciaal voor jou dan!" bleek ze alsnog gemaakt van weekmakers.

Deze meisjes waren als kinderen zo blij met hun handtekeningen.

Dit heb ik vroeger zo vaak in het Domburgse strandzand gekalkt. Fijn om te zien dat de kids van nu het nog steeds snappen.

En hier het plaatje dat ik vroeger boven mijn bed wenste. Een portret met shetlandpony Rakker, de mascotte van Penny.

Waar de figuranten het konden behappen met bolletjes ham en kaas, mocht de crew zich voeden met een flink bord ondefinieerbare stamppot met spek, gehaktballen, salade en een toetje dat ik met een gerust hart dessert durf te noemen. Op deze foto neemt mijn hoofd de term 'uitwaaien' trouwens best wel serieus.

Na het eten was het tijd om naar huis te gaan. Eenmaal terug aan wal werden we geconfronteerd met wat vogelsterfte. Toen vonden we het wel mooi geweest. In de auto heb ik besloten dat ik de pony van eventueel nageslacht Ginuwine ga noemen.

Vanaf 2011 is Penny's Shadow in heel Nederland in de bioscoop te zien.

GIDI HEESAKKERS
FOTO'S DOOR MAARTEN VAN RIEL