Hoe het is om op te groeien op Ibiza

Deze Engelsman geniet van Ibiza (screenshot van onze film_ Big Night Out: Ibiza_)

De reacties zijn voorspelbaar als ik zeg dat ik ben opgegroeid op Ibiza. Mensen denken meteen dat ik als tiener bakken MDMA wegkauwde, sangria dronk bij de ingang van Amnesia en in het algemeen gewoon leefde als een rondrazend, onvermoeibaar feestbeest. Of dat ik altijd op het strand slaap. En wakker word door de vuren die de vrouwen met die onhandige juwelen in hun haar altijd aansteken.

"Oh, je ouders wonen er nog steeds?" vragen ze. "Hebben ze een discotheek?"

De werkelijkheid staat daar bijna haaks tegenover: mijn moeder is lerares en mijn stiefvader advocaat. Er is ook leven buiten San Antonio, waar de meeste clubs zitten: mensen hebben normaal werk, hebben auto's, drinken 's ochtends jus d'orange zonder wodka, mensen gaan naar school en worden – in mijn geval – gepest vanwege hun achternaam, bleke huid en voorliefde voor outfits die niet binnen de geaccepteerde grenzen van het eiland passen. Het eiland is in essentie gewoon een hoopje geïsoleerde stadjes dat door de zee succesvol gescheiden wordt van het vaste land.

Stephen Armstrong schreef in 2005 The White Island: The Extraordinary History of the Mediterranean's Capital of Hedonism . Op dat moment had Ibiza al een reputatie opgebouwd als het belangrijkste partyeiland van Europa. Dat was voor de recessie, die tot gevolg had dat Spanje vol kwam te staan met half afgebouwde huizen en waardoor het werkloosheidspercentage opliep tot boven de 25 procent – en bijna het dubbele voor jonge mensen.

"Ibiza is erg veranderd, maar ik vind het nog steeds een magische plek," zei Stephen. "Het is moeilijk te omschrijven, maar ik krijg een bepaald gevoel als ik vanaf het vliegveld over het eiland rijd. Ik ben niet gelovig, maar het is alsof ik het eiland dan kan voelen. Mensen gaan erheen om zichzelf te vinden, en te genieten van de vrije geest van de mensen."

Het gevoel vrij te zijn, te kunnen zijn wie je wilt zonder veroordeeld te worden, en te beseffen dat je je hebt bevrijd uit de boeien van je jeugd – dat was het gevoel dat ik had toen ik op m'n achttiende Ibiza verruilde voor Londen.

Als tiener had ik een hekel aan de mentaliteit van mijn vrienden op Ibiza en wilde ik in een grote stad wonen, vol chaos en cultuur – daar moest ik voor mijn gevoel zijn.

Lidia is 25. We zaten samen op de lagere en middelbare school en gingen ieder onze eigen weg toen zij in Barcelona ging studeren. Ze werkt nu voor de derde zomer op rij fulltime op het vliegveld, woont bij haar moeder en hoopt genoeg geld te verdienen om haar master te kunnen doen. Ze is een ongelofelijk getalenteerde vrouw, tweetalig, gemotiveerd en heeft een prima arbeidsethos – maar de baan die ze wil bestaat bijna niet meer en ze woont op een plek waar het volkomen geaccepteerd is om met je ouders te wonen als je in de twintig bent, tot je een man vindt om mee te trouwen (en voor te koken en schoon te maken). Als mijn beschrijving klinkt alsof de gemeenschap reactionair is, dan komt dat doordat het zo is: een realiteit die compleet het tegenovergestelde is van de mooie verhalen die je leest in tijdschriften.

Ibiza is een fantastische plek om op vakantie te gaan, maar het echte leven is er geen paradijs vol eenzame zielen, noch een toevluchtsoord met goedkope alcohol en drugs. Steven gaf zijn eigen kijk op onze generatie en waarom die met zo'n gepolariseerde blik naar Ibiza kijkt. "Het is een dure plek geworden om op vakantie te gaan, wat betekent dat veel van wat het eiland te bieden heeft niet beschikbaar is voor jonge toeristen," zegt hij. "Maar nog belangrijker: onze ouders gingen hier ook heen om naar de klote te gaan – waarom zou je dan naar dezelfde plek willen?"

Hij heeft een punt. Op school had ik veel klasgenoten wiens ouders de eerste stroming hedonisme op Ibiza hadden meegemaakt. Degenen die niet op het eiland geboren en getogen waren kwamen in de jaren zestig en zeventig om hun hippiedroom te verwezenlijken.Toen ik opgroeide droegen veel mensen nog steeds gescheurde broeken en rookten ze nog steeds wiet in hun keurig bijgehouden tuintjes. Wat hun dertien jaar oude kinderen wilden zijn? Een stijve karikatuur van een jonge conservatieveling, met gladde haartjes en een poloshirt. Rebellie komt in vele vormen.

Antonio heeft een kleine bar in Figueretas, een van de drukste en toeristische stranden op het eiland, maar ook een plek waar veel families rond moeten komen van een klein salaris. In de bar is het donker en stil, er is voetbal op tv, goedkoop bier en een groep stamgasten waarmee Antonio naar buiten loopt om te roken en te praten over het weer, en over hoe het met de kinderen gaat.

Zijn zaak is een verre echo van de bars in San Antonio, die gezamenlijk vooral als doel hebben een Britse boulevard onder de zon te creëren, met nog goedkoper bier en nog minder kleding. Deze plek lijkt in niets op de enorme discotheken waar Ibiza beroemd om is geworden. Hij ziet de echte kant van het eiland en denkt dat, als er niet snel iets verandert, Ibiza de enige financiële hulplijn die het heeft ook kan verliezen: het toerisme.

"Politici moeten nog meer betrokken zijn als ze het imago van Ibiza willen verbeteren." zei hij. "Zodat het weer gaat om de oceaan, het strand, de flamenco. Maak het minder elitair door fietspaden aan te leggen – mensen denken dat motors beter zijn omdat ze sneller zijn, en dat is misschien wel een deel van het probleem: alles moet sneller, en er wordt bijna nooit eens een stapje teruggedaan."

Wat rustiger aan doen zou niet slecht zijn, maar de manier waarop we reizen staat zo ver af van de ervaringen van onze ouders dat er misschien wel nooit meer zo'n plek zal zijn, waar een generatie zo erg een band creëert. Nu is alles vluchtiger. We kunnen goedkoop vliegen, in Airbnbs verblijven voor een fractie van de prijs van de goedkoopste hotels, en weten voor we ergens zijn alles al over die plek.

"Misschien is er niets meer over om te ontdekken," zei Steven, toen we het hadden over mijn vriendengroep en hoe we onze reizen beleefden. Dat geldt inderdaad voor veel plekken, maar gek genoeg niet voor Ibiza – daar gebeurt altijd weer iets nieuws. Maar als je zo'n plek eenmaal hebt gevonden en ervan houdt, koester die plek dan voor een vakantie. Ga er een paar dagen per jaar heen om te genieten van de schoonheid, cultuur, het eten en de rust. Maar verhuis er niet naartoe.

Op Ibiza wonen betekent wonen op een schitterend eiland met een bruisende zomer, maar het betekent ook dat je in de winter hunkert naar cultuur of vermaak en je de hele tijd druk maakt om de zekerheid op een baan en de seizoenswerkloosheid.

Like VICE Nederland voor je dagelijkse partij prachtverhalen, want anders mis je dingen: