Hoe het is om steeds weer verliefd te worden op heroïneverslaafden

Illustratie door Michael Dockery via

Vier maanden geleden bracht ik mijn vriend James* naar een afkickkliniek – dezelfde afkickkliniek waar ik mijn eerste vriendje tien jaar geleden afzette. Terwijl James het papierwerk regelde en een gesprek met de psychologen voerde, was ik bang dat zijn verzekering alleen de vijfdaagse detox, die nooit voor hem heeft gewerkt, zou vergoeden. Ik was vreselijk bang dat hij dood zou gaan.

Ik vond het doodeng, maar ik kan niet zeggen dat het iets totaal onbekends voor me was. Ik ben 27. Sinds mijn 17e heb ik drie lange relaties gehad met heroïneverslaafden.

In de streek waar ik woon – Delaware County, in Pennsylvania – word ik omringd door drugs, maar dan nog is drie verslaafde vriendjes bizar veel. Na mijn eerste vriend – Timothy, een worstelaar waar ik op de middelbare school mee datete – zei ik tegen mezelf dat ik nooit meer een heroïnegebruiker zou daten. (Ik rook zelf niet eens wiet.) Maar ik hield me niet aan mijn woorden.

Ik weet dat iedereen dit raar vindt.

Mensen beweren dat ik verliefd word op de opwinding van een verslaving. Maar ik val gewoon op hun persoonlijkheden – op mensen die toevallig verslavingsproblemen hebben. Mijn vriendjes waren nooit actieve gebruikers op het moment dat we elkaar ontmoetten. Eentje experimenteerde tijdens het uitgaan en ontdekte zo opioïden; een andere kwam in aanraking met heroïne nadat hij Percocet voorgeschreven kreeg. De laatste was aan het afkicken maar had een terugval. Hun liefde voor mij was intenser dan normaal.

Ik hield van hun intensiteit en ruwheid. Ze waren hard vanbuiten, maar zacht vanbinnen. Bad boys die met gevaarlijke mensen omgingen, vloekten en onvoorspelbaar waren. Ze waren heel extravert tijdens het uitgaan – types die het feest konden maken of breken. Ik ben altijd hyperbewust van de dingen die ik doe, en zo merkte ik ook aan mezelf dat ik me heel erg aangetrokken voelde tot hun zoektocht naar avontuur. Ze waren nieuwsgierig naar de dingen waar ik bang voor was. Ze beschermden me en ik voelde me veilig bij ze.

Als ik zeg dat ze zacht vanbinnen waren, dan bedoel ik daarmee dat ze wisten wat pijn was. James verloor zijn vader aan zelfmoord. Hij komt uit een gezin met zeven kinderen die nu allemaal verslavingsproblemen hebben. Ryan groeide op met een alcoholistische moeder. Ze zeiden dat ze goed waren in het verdrukken van pijn, maar hun onzekerheden maakten ze juist gevoelig. Dat is niet altijd even makkelijk te vinden, bij een man.

Ik voelde me begrepen en geliefd, inclusief mijn onzekerheden en gebreken. Het waren onzekere mensen die wisten hoe ze anderen gerust konden stellen. Omdat ik van ze hield deed ik er alles voor om hetzelfde voor hen te doen.

Mijn vrienden en familie moesten er niks van hebben. Ze vonden dat ik – een voormalig cheerleader die al bij een kater naar de eerste hulp wilde worden gebracht – te goed voor ze was.

"Hij gaat toch niet veranderen," zei iedereen tegen me. Het maakte me alleen maar kwader: Ik weet dat niet, hij weet dat niet, hoe de fuck moet jij dat weten?

Ik huilde onder de douche omdat ik niemand kon vinden die naar me luisterde. Zelfs online kon ik geen steun krijgen. 'Hij is verslaafd? Dumpen die zooi!' was ongeveer altijd de strekking van wat mensen me adviseerden.

Wat niemand leek te begrijpen was dat ik verliefd was en vocht voor de gezondheid van mijn partner – net zoals zij bij hun partner zouden doen. Ik was niet beter dan mijn vriendjes, ook al was mijn jeugd makkelijker.

Mensen die er negatief over praten begrijpen niet dat hun eigen partner niet per definitie beter is omdat hun gebreken minder gestigmatiseerd worden. Ik ben nooit jaloers op de relaties van mijn vrienden; ik zou niet eens weten hoe ik met de problemen van een 'normale' relatie om moet gaan.

Ik ben nooit bang geweest dat mijn vriendjes vreemd zouden gaan, of verliefd zouden worden op een ander. Hun liefde voor mij ging verder dan toewijding – het was soms bijna obsessief. Ze stuurden me lange brieven en op iedere feestdag kreeg ik cadeaus – waarvan ik nooit wist of ze waren gekocht of gestolen. Ze wisten hoe het was om met je rug tegen de muur te staan, dus stonden ze altijd achter me

Dat alles-of-niets-gevoel sprak me aan. Maar het had ook z'n slechte kanten. Als je een relatie hebt met zo'n jongen, kunnen de dingen die je zo leuk vindt aan hem, uiteindelijk ook de dingen zijn waar je gek van wordt. Die passie kan zo omslaan in een dreigement om uit het raam te springen, waarbij hij langzaam aftelt: "Vijf, vier, drie…weet je zeker dat je het uit wil maken?…twee, een."

Dat was geen liefde, maar manipulatie. Je moet grenzen leren stellen.

En er waren natuurlijk andere dieptepunten, zoals die keer dat Ryan geen Suboxone meer had en de hele weg van Jersey Shore naar huis last had van ontwenningsverschijnselen, en onophoudelijk uit het autoraam kotste.

Ik schrok me rot en wilde hem naar het ziekenhuis brengen, maar dat wilde hij niet.

In plaats daarvan reed ik naar een straathoek in Philadelphia, waar hij uit de auto sprong terwijl ik in paniek – maar dan ook echt in totale paniek – de auto probeerde te parkeren terwijl een paar gasten die op straat rondhingen me drugs probeerden aan te smeren. Toen ik in de achteruitkijkspiegel keek, zag ik opeens dat Ryan al de auto uit was. Ik begon te huilen, terwijl ik dacht aan alle vreselijke dingen die hem konden overkomen. Twee seconden later was-ie terug, met een grote glimlach op zijn gezicht en een glas limonade in zijn hand.

Ik deed er alles voor om te zorgen dat mijn vriendjes naar de twaalf-stappenmeetings gingen. Ik wachtte ze op in steegjes waar veel gedeald werd, dreigde drugsdealers te vermoorden, en scheurde met piepende banden achter ze aan om te voorkomen dat ze zouden scoren. Ik belde hun families en reclasseringsambtenaren en zat urenlang achter de computer informatie op te zoeken over afkickprogramma's. Ik keek hun telefoongegevens door, niet alleen om te zien wie te belden, maar ook hoe laat en hoe vaak. Ik voelde me af en toe net Sherlock Holmes.

Het is bizar. Ik weet zoveel over verslaving en afkickmethoden, dat het soms net lijkt alsof ik zelf een voormalige verslaafde ben. Ik betrap mezelf erop dat ik dingen zeg als "the pink cloud," ken alle behandelingsmantra's, en weet precies hoe ik me een weg moet banen door de bureaucratie die bij afkickprogramma's komt kijken. De bureaucratie is belachelijk.

Waarom is het zo moeilijk om hulp te krijgen voor iemand? Hoe vaak moet ik nog RIP op iemands facebooktijdlijn lezen, of een overlijdensbericht van een twintigjarige voorbij zien komen, voordat we dit opgelost hebben? Het heeft me zoveel moeite gekost om Ryan in een afkickkliniek te krijgen.

Het is hartverscheurend om je vriend zo te zien lijden. Ik heb mannen zien huilen omdat ze niet wisten hoe ze moesten stoppen met hetgeen dat hun leven verwoestte. Ze haatten zichzelf om hun gebreken. Ik wilde ze geruststellen en laten zien dat we samen gelukkig konden zijn zonder drugs. Als ze ontwenningsverschijnselen hadden, stak ik kaarsen aan en zette ik rustige muziek op, en bleef ik hele nachten bij ze zitten.

Maar liefde was niet genoeg. Ze konden niet stoppen. Niet voor hun moeder, voor zichzelf of voor mij.

Maar zelfs in de periodes dat ze clean waren, werd niet opeens alles beter. James is nu een maand van de opiaten af, en vraagt me continue wanneer we weer bij elkaar komen, alsof ik hem dat verschuldigd ben nu hij van de drugs af is. Maar we waren op een punt gekomen waarop ik hem altijd ervan beschuldigde dat hij high was, en hem nooit echt kon vertrouwen, en dat was voor ons allebei niet goed. De verslaving had zich zo diep in onze relatie geworteld dat clean zijn geen oplossing voor onze problemen meer was.

Maar dat betekent niet dat ik bitter ben geworden. Ik heb besloten om een einde te maken aan de relatie die in het begin fantastisch werd, maar nu onhoudbaar is. Ik geef nog steeds om mijn exen en probeer met ze in contact te blijven. Op dit moment zijn ze allemaal clean. Ik geloof in ze, geloof dat ze sterk kunnen blijven en zichzelf en anderen gelukkig kunnen maken, zoals ze dat bij mij deden.

Ik weet niet of dit relatiepatroon zich gaat voortzetten, maar ik heb geen spijt van de tijd die ik erin heb gestopt. Door deze mannen lief te hebben, heb ik geleerd hoe je nog harder van iemand kan houden, hoe je moet vechten voor de mensen waar je van houdt en waar je in gelooft, en hoe je nooit iemand moet laten vallen omdat de situatie niet ideaal is.

Ze hebben mijn hart groter gemaakt.

* Alle namen zijn veranderd. Bree Marie is een pseudoniem voor een vrouw die in Delaware County in Pennsylvania woont.

Dit artikel is eerder gepubliceerd als onderdeel van een samenwerking met The Influence, een website over drugsgebruik en verslaving.