Hoe ik aan mijn man en vriendje vertelde dat ik verliefd ben op een andere man

Ik moest iets bekennen. Aan mijn man Alex en aan onze partner Jon. Ik was er vrij zeker van dat ik een affaire had, en daarmee de regels van onze open relatie overtrad.

Zijn naam is Conor. Ik ontmoette hem op een zondagmiddag in de Faultline, een homobar in Los Angeles waar ik als uitsmijter werkte. In eerste instantie was het gewoon een gast waarmee ik een keertje seks had, zoals je dat doet in een open relatie. Ik wist toen niet eens dat ik me tot hem aangetrokken voelde. Ik was gewoon onder de indruk van zijn versiertechniek.

Hij kwam uit het niets naast me staan en fluisterde zachtjes in mijn oor. Te zacht, want ik verstond hem niet. Ik kwam dichterbij en vroeg: "Wat? Ik versta je niet." Toen ik nog maar een paar centimeter van hem af stond, zei hij: "Niets. Ik wilde je gewoon dichterbij me krijgen."

We praatten een paar minuten, en toen nam ik hem mee naar de personeelsruimte. De volgende zondag neukten we in de wc's.

Het was gewoon een scharrel. Meer niet. Ik had niet bepaald behoefte aan nog een man in m'n leven. Ik had al een man én een vriend. Daarnaast waren er genoeg jongens waarmee ik een keertje casual seks kon hebben als ik wilde. Ik had mannen zat.

Maar toen ik verliefd werd op Jon, leerde ik dat ik eindeloos van anderen kan houden. En hoe meer liefde ik ervoer, des te groter mijn liefde voor Alex werd. Alex is mijn zielsverwant, mijn verloofde en mijn beste vriend. Hij is nog altijd de knapste man die ik ooit heb gezien.

In het begin van mijn relatie met Alex wilde ik de enige zijn waar hij van hield. Ik wilde het middelpunt van zijn leven zijn. Het probleem was alleen dat ik hem niet hetzelfde kon bieden. In elke relatie die ik heb gehad, ben ik vreemdgegaan.

Ouder worden betekende voor mij accepteren wie ik ben, wat ook betekende dat ik mijn partners moest accepteren voor wie zij waren. Ook als ik me er niet comfortabel bij voelde. Het betekende dat ik moest accepteren dat ik niet trouw kon zijn aan één persoon, dat monogamie niets voor mij was, en dat ik hier eerlijk over moest zijn tegen de mensen waar ik van hield.

Jon vertellen over Conor was makkelijk. Jon woonde samen met mij in Los Angeles, terwijl Alex een half jaar in Spokane in Washington zat, waar hij werkte aan een tv-programma. Hij was vaak dag en nacht aan het werk, waardoor ik hem weinig sprak. Jon is anders dan Alex en ik: hij is makkelijker, heeft geen behoefte aan controle. Alex en ik zijn dominant: alfadieren.

Jon moedigde me aan. Hij genoot ervan om te zien hoe mijn nieuwe relatie ontwikkelde. Bij hem kon ik terecht met mijn twijfels en angsten.

Voor de verjaardag van Alex ging ik een week naar Spokane. Ik huurde een groot huis, om even samen te zijn. Ik zou alles vertellen, want als dit langer zo doorging, was ik gewoon een ordinaire vreemdganger. Net zoals vroeger.

We zouden waarschijnlijk ruzie krijgen – en onze ruzies kunnen behoorlijk heftig zijn – maar we zouden ook met elkaar ook praten. En ik hield van onze eindeloze gesprekken, die door konden gaan tot zonsopkomst. Gewoon praten.

Niets deed er nog toe als ik m'n gevoelens voor Conor niet met Alex kon delen. Maar ik durfde het niet.

Het ging de laatste tijd moeizaam tussen ons. Ik heb altijd gedacht dat we elkaar konden accepteren voor de personen die we zijn. Dat het geen probleem zou zijn als we onze vrijheden zouden houden. We waren getrouwd, maar wilden elkaar hier niet mee beperken. Maar we waren ook bang om verlaten te worden, om niet geliefd te worden, om niet goed genoeg te zijn. We verwachtten dingen van elkaar die niet strookten met de realiteit van onze persoonlijkheden. We probeerden elkaar te veranderen naar ons eigen ideale beeld, gebaseerd op onze behoeften en onzekerheden.

Om van elkaar te houden voor de persoon die we zijn, en niet de persoon waar de ander op hoopt, moesten we dit patroon doorbreken. We moesten elkaar aanmoedigen om volledig onszelf te zijn, ook als we dit eng vonden.

Ik was dan ook niet bereid om de relatie met Conor op te geven. Toen ik eindelijk besloot om mezelf te accepteren, kon ik ook Alex accepteren voor wie hij was. Getrouwd zijn betekende niet dat ik een man in mijn bezit had. Ik kon niet bepalen wie hij was, of wie hij wilde worden. Ik zou niet vertellen hoe hij zijn leven moest leiden. En hij zou dit ook niet bij mij doen.

Onderweg naar Spokane ging ik elke mogelijke uitkomst van het gesprek na. Ik zag het in m'n hoofd al voor me: we zouden elkaar verrot schelden, ik zou het huis uitstormen, Alex zou m'n koffer uit het raam gooien, we zouden neukend in de tuin eindigen, terwijl heel Spokane ons toejuichte.

Toen ik Alex na al die tijd weer zag in de aankomsthal, moest ik bijna janken. Zo voel ik me altijd als ik hem een tijd niet heb gezien. De leegte die hij achterliet toen hij vertrok werd weer opgevuld door zijn aanwezigheid. Ik voelde me weer geborgen en veilig.

We zaten in de Satellite Diner, in het centrum van Spokane, omringd door dronken heteromannen en hun nog dronkere vriendinnen.

"Ik moet iets vertellen," zei ik, "maar ik wil het niet." De woorden die ik uitsprak, misten de kracht van de teksten die ik vooraf had bedacht. Alles wat ik vooraf had geoefend, was ik kwijt. Al die poëtische oneliners die mijn liefde voor Alex perfect beschreven, waren verdwenen. Ik begon mijn overtuiging, dat dit het juiste was om te doen, te verliezen.

"Oh jee," zei Alex.

Ik vertelde hem alles. Het duurde een half uur.

Toen ik klaar was, en alles had verteld, zei hij: "Hmmmm. Oké". Dat was het. En hij nam een hap van z'n koekje.

"Ben je kwaad, schat?" vroeg ik.

"Misschien. Tuurlijk. Ik ben boos, maar niet op jou. Het is gewoon iets dat ik niet hoopte te horen."

Toen vertelde hij me over Greg, die ook in LA woont. Hij wilde Greg over laten vliegen naar Spokane, om het weekend met hem door te brengen.

Ik deed dertig minuten over mijn verhaal. Hij in vier. De man is bondig.

Ik zag voor me hoe Greg en Alex samen een weekend doorbrachten. Het raakte me. Ik voelde me verdrietig en kwaad. Maar deze emoties werden snel vervangen door geluk; ik was blij voor m'n man. Ik snapte het ook: hij was eenzaam in Spokane. Het was lastig om zo ver van Jon en mij af te staan. Ik was blij dat hij iemand had die voor hem kon zorgen. Alex verdient alle liefde in de wereld. Hoe meer mensen er zijn om hem vast te houden, hoe veiliger hij zich voelt.

Ik wilde Alex, Jon en Conor gelukkig zien. Ik wilde dat ze geliefd worden en nooit eenzaam zijn. Ik wilde niet meer de enige voor ze zijn. Hoe meer liefdes, hoe meer seks, hoe meer knuffels, hoe meer vriendschappen, hoe meer mensen we hebben om ons hart te luchten – des te veiliger we ons voelen.

"Dat zou geweldig zijn," zei ik.

Alex was stil. Ons gesprek was nog lang niet afgelopen. Het zou nooit helemaal afgelopen zijn. Dit onderwerp zal nog een keer ter sprake komen. En daarna weer. En daarna weer. We zullen weer ruzie maken, dingen door het huis smijten, neuken, ruzie maken en weer neuken. Maar wat we ook doen, we doen het samen. Dit is ons leven, en we zitten er samen in.

Hij reikte naar mijn hand.

"Ik ben blij je te zien," zei hij. "Ik heb je gemist. Ik heb je heel erg gemist."