Hoe ik aan mijn vader vertelde dat ik een sekswerker ben

Op m'n zeventiende begon ik seks te hebben met vreemde mannen voor geld. Heel veel geld.

Het was makkelijk. Het enige dat ik nodig had – naast m'n bereidheid – was een auto en het internet. De tijd die er tussen het plaatsen van m'n eerste advertentie op een forum voor sekswerkers en het ontmoeten van een man van in de vijftig die een leraar van me had kunnen zijn, was 48 uur. Na het eerste afspraakje was ik om. In mijn laatste twee jaar op de middelbare school werkte ik regelmatig. Het laatste afspraakje had ik tijdens de herfstvakantie, toen ik in het eerste jaar van m'n studie zat. Het was mijn eigen keuze. Ik was een goede leerling op de middelbare school. Ik was de voorzitter van het debatteam. M'n ouders gaven me ruim zakgeld. Ik gebruikte geen drugs – het eerste jointje dat ik rookte was in het laatste jaar van m'n studie, vijf jaar na m'n eerste afspraakje. Ik ben een enig kind dat verwend werd en alle kansen van de wereld kreeg: sporten, dansen, theater, zomerkampen. Ik heb door heel Europa geskied. Ik deed het goed. Ik was arrogant. Ik was nieuwsgierig. Ik was slim. En ik werd geil van het idee om voor geld te neuken met oudere mannen, die waarschijnlijk meer wisten van seks dan de jongens op school.

Tien jaar later besloot ik m'n verhaal te vertellen. En ik vertelde het ook gelijk aan iedereen. Ik viel er mensen mee lastig in kroegen, vliegtuigen, op dates. Ik schreef er een artikel over. Ik praatte erover in podcasts. Ik kon er niet over ophouden. En er gebeurde eigenlijk niets slechts. De woedende menigte die ik zo duidelijk voor me zag in mijn nachtmerries, werd nooit werkelijkheid.

De enige mensen waar ik niks tegen zei, waren m'n ouders. Ik wist niet hoe ik het moest vertellen. Ik wist dat m'n moeder mijn keuzes verkeerd zou interpreteren, maar er uiteindelijk wel vrede mee zou hebben. Maar ik was ervan overtuigd dat m'n vader eraan onderdoor zou gaan. Uiteindelijk kwamen ze natuurlijk wel achter, want…het internet.

M'n vader zat bij de commando's van het Amerikaanse leger. Hij heeft gediend in de Dominicaanse Republiek, twee keer in Vietnam, en tijdens Operatie Desert Storm. Hij heeft veel gevechtssituaties meegemaakt. Hij vindt zichzelf niet rechts of links, al gelooft hij wel alles wat Fox News hem vertelt – hij is moeilijk in een hokje te plaatsen. Hij is een man van principes. Hij wil het juiste doen, ook als dat niet makkelijk is, of hem onpopulair maakt. Net zoals ik. We hebben op dat gebied dezelfde opvattingen, ook al zijn die door totaal verschillende levenservaringen tot stand gekomen. We zijn allebei weggelopen van bepaalde kansen omdat we onze integriteit belangrijker vonden en geen compromis konden sluiten.

We rijden allebei door rood als er geen verkeer aankomt, omdat "ik het vertik om een lampje te laten bepalen hoe ik m'n leven moet leiden." In al m'n discussies met leraren en rectoren, zag hij dat ik koppig aan het strijden was voor hoe het hoort te zijn, in plaats van hoe het was. Hij stond altijd aan mijn kant – ook al was hij het niet altijd met me eens. En zelfs later, als we hevige politieke discussies hadden, zag hij zichzelf in mij. We hebben allebei een gezonde dosis "fuck jou, kijk mij" verweven in onze kern.

Ik was bang om hem te vertellen dat ik een prostituee was geweest, omdat hij een geweldige vader was. Ik wilde niet dat hij dacht dat het één met het ander te maken had. Ik wilde hem niet belasten met dit egoïstische geheim, omdat ik bang was dat het beeld van "mijn dochter was een prostituee" hem ten gronde zou richten, op een manier die zijn vele jaren in het leger niet konden.

Ik kwam thuis. Ik had een sleutel, maar belde alsnog aan. Mijn vader deed open.

"Ik neem aan dat je even wil praten," zei hij. Hij was kortaf. Hij probeerde door een hele hoop gevoelens heen te bijten. Hij vroeg of ik een drankje wilde. Het was twee uur 's middags. Ik nam er een. We namen er allebei een. Ik had bijna het idee dat hij het makkelijker zou vinden om te accepteren als ik een moordenaar bleek te zijn. Ik wist niet wat ik moest verwachten. M'n vader had al twintig jaar geen contact meer met z'n zussen en moeder vanwege een of andere ruzie, die ik nog steeds niet helemaal begrijp. Ik wist dat het goed mogelijk was dat ik dezelfde behandeling zou krijgen.

We praatten urenlang, zonder het ook maar één keer direct over sekswerk te hebben. We werden aangeschoten, en m'n vader veranderde in de charmante verhalenverteller die hij altijd op feestjes is. Hij praatte me bij over z'n continue "oorlog" tegen die "klote eekhoorns". We hadden het over vage familieleden waar we medelijden mee hadden en plaagden elkaar over oude politieke ruzies. Maar daartussenin zei hij een paar belangrijke dingen: hij was trots op me, ik was altijd welkom thuis. "Wat er ook gebeurt".

Ik kon zien dat hij niet boos was. Hij maakte zich zorgen om me, zoals hij dat altijd heeft gedaan. "Het spijt me dat je hetzelfde bent als ik – het leven is hard voor koppige mensen zoals wij." M'n vader heeft gevochten in drie oorlogen. Hij heeft mensen vermoord met z'n blote handen, en ik heb seks gehad met vreemden voor geld. We hebben allebei dingen gezien en dingen gedaan. We hoeven allebei niet per se alle details te horen, maar we weten allebei dat het intens was.

Kort daarna vierden we Thanksgiving met de hele familie. Ik heb de hele tijd m'n adem ingehouden. Niemand vroeg ernaar. Het leven gaat verder, en de seksuele keuzes die ik tien jaar geleden maakte zijn gewoon niet zo belangrijk. Er waren werkperikelen om over te praten, bruiloften te plannen, vakanties te bespreken, familieleden te bespotten. Ik ademde weer uit.

Recentelijk schreef m'n vader dit aan me: "Je hebt dingen gedaan waarvan ik hoopte dat je ze nooit zou doen. Je hebt dingen gedaan waar ik verschrikkelijk trots op ben. En dat is hoe het hoort te zijn, en hoe het altijd zal zijn. Wanneer een kind opgroeit tot een volwassene, worden ze hun eigen persoon. Ze maken hun eigen keuzes. Ze oogsten de beloningen of
lijden onder de gevolgen van hun eigen acties. Ik zal je nooit vertellen hoe je je leven moet leven. Dat recht heb ik niet. Hopelijk heb ik je zo opgevoed dat je je opties goed kunt afwegen, en je een besluit kan nemen met een duidelijk beeld van je doel.

Pap, dat heb je gedaan.