FYI.

This story is over 5 years old.

Stuff

Hoe weet ik of ik ooit kinderen wil?

Ik kan gewoon niet het geduld opbrengen om eindeloze afleveringen van Dora the Explorer te kijken.
Afbeelding via flickrgebruiker Anssi Koskinen

Afgelopen maart ben ik net zo oud geworden als mijn moeder was toen ze mij kreeg. Sinds die verjaardag denk ik vaker en dieper na over het moederschap dan ooit tevoren. Mijn moeder heeft duidelijk gemaakt dat ze kleinkinderen verwacht te krijgen. Elke keer als ze erover begint, knik ik en verander ik snel van onderwerp. Ik weet niet hoe ik haar moet vertellen dat er een goede kans is dat ik nooit kinderen zal krijgen. Ik weet niet hoe ik haar dat moet vertellen, omdat toegeven dat je zelfs maar een beetje twijfelt al verkeerd voelt.

Advertentie

Vrouwen die geen kinderen willen, worden vaak gezien als egoïstisch. Egoïstisch omdat ze niet de verantwoordelijkheid van het ouderschap willen dragen; omdat ze hun tijd en geld niet in een ander leven willen stoppen. Een van die 'egoïstische' vrouwen, Holly Brockwell, schreef voor de Guardian een stuk over haar mislukte pogingen om zich als twintiger te laten steriliseren. Keer op keer werd ze geweigerd door artsen, omdat die ervan overtuigd waren dat ze van gedachten zou veranderen. Artsen noemden haar ook egoïstisch. "Ik heb uitgelegd dat ik bloeddonor ben, orgaandonor, beenmergdonor, en dat ik zelfs heb geprobeerd om mijn ongewenste eicellen te doneren aan kinderloze stellen – maar dat bleek dat ze niet geschikt zijn, omdat ik een drager ben voor taaislijmziekte," schreef ze. "Maar zelfs dat was niet genoeg om ze te overtuigen."

We leven op een stervende planeet die langzaam maar zeker ten onder gaat aan het verpletterende gewicht van de mensheid, en toch is er nog steeds die druk om nieuw leven te scheppen. Kinderloze vrouwen zouden niet bekritiseerd moeten worden, maar gevierd. Bedankt dat je niet nog meer mensen maakt! We hebben er meer dan genoeg! We hebben er zelfs miljoenen die we verlaten en verstoten hebben, en die een thuis nodig hebben. Maar ja, die zouden niet jouw ogen hebben, of jouw neus, of jouw genetische aanleg voor hart- en vaatziekten. Laat maar zitten.

Dit is waar ik maar niet uitkom: voel ik me verplicht om kinderen te krijgen of wil ik ze echt? Dat gevoel van verplichting komt van alle kanten. Als het niet mijn familie is, dan is het wel een televisieserie of film. Het zit 'm in die steeds weer terugkerende verhaallijn van iemand die op de een of andere manier het ouderschap opgedrongen krijgt, en er dan een beter mens van wordt. Seth Rogen is geen luie stoner meer. Kate Hudson is niet langer obsessief bezig met haar carrière. Wat iedereen me lijkt te willen vertellen over het ouderschap is dat het mijn leven alleen maar beter zal maken, ongeacht hoeveel van mezelf ik ervoor zal moeten opgeven. Dat is waarom, als ik toegeef dat ik twijfel, mij het gevoel wordt gegeven dat ik spijt zal krijgen van die uitspraak.

Advertentie

Ik begrijp niet waarom moeder worden nog steeds wordt gezien als de belangrijkste prioriteit in het leven van een vrouw.

Mensen als mijn moeder houden vol dat het komt door mijn leeftijd, of doordat ik gewoon nog niet in de goede mindset zit. En dan beginnen ze over de biologische klok. Die zal gaan tikken voordat ik het weet, en als dat eenmaal gebeurt, zal ik veranderen in een onstuitbare voortplantingsmachine. Ik weet niet waarom mensen dit zo vaak tegen me zeggen. Ik begrijp niet waarom moeder worden nog steeds wordt gezien als de belangrijkste prioriteit in het leven van een vrouw.

Toen ik thuis was voor de Pesach, knapte de beste vriendin van mijn moeder het vuile werk voor haar op, en vertelde ze me over een kennis die in de veertig en kinderloos is. Ze sprak over deze vrouw op een medelijdende toon, waardoor ik pissig genoeg werd om te zeggen dat deze vrouw misschien wel blij was dat ze geen kinderen had. Daar kon ze zich echt niks bij voorstellen. Ze antwoordde: "Ze heeft gewoon te lang gewacht, en nu kan het niet meer. Als je te lang wacht, zal je er spijt van krijgen."

Als ik een puppy zie, weet ik dat ik er eentje wil. Als ik een baby zie is mijn reactie anders. Sommige baby's krijgen hier en daar misschien een "wat schattig" uit me als ze een zonnebril op hebben, of van die hele kleine sneakers, maar ik denk nooit dat ik er ook eentje wil. Ik heb van dichtbij gezien wat het betekent om een kind te krijgen. Toen ik zestien was, trouwde mijn moeder opnieuw en kreeg ze mijn zusje. Toen ik 22 was, kreeg mijn vader een dochter met zijn tweede vrouw. En hoeveel ik ook van mijn zusjes houd, hun aanwezigheid in mijn leven op zo'n late leeftijd heeft doen beseffen hoe uitputtend het moederschap kan zijn, en hoe weinig voldoening het kan geven.

Advertentie

Ik vind het niet bijzonder leuk om tijd door te brengen met kinderen. Ik kan gewoon niet het geduld opbrengen om eindeloze afleveringen van Dora the Explorer te kijken. En het lukt me ook niet om genoeg enthousiasme te veinzen voor domme spelletjes als verstoppertje. Ik raak zwaar geïrriteerd wanneer kinderen beginnen te huilen elke keer als ze het woord 'nee' te horen krijgen (of misschien ben ik gewoon jaloers dat het voor hen sociaal geaccepteerd is om dat te doen). De gevoelens die ik heb over kinderen zouden een teken moeten zijn dat het moederschap niets voor mij is. Maar de reactie die ik krijg als ik mensen hierover vertel is nooit: "Oké, dan word je toch geen moeder." In plaats daarvan krijg ik dingen te horen als: "Je zal nooit begrijpen hoeveel je van een kind kan houden tot je er eentje hebt."

Waarom zeggen mensen dit? Is het waar, of is het gewoon een geniepig onderdeel van een cultuur die vrouwen ziet als waardeloos als ze zich niet voortplanten? Wat voor advies is dit überhaupt? Je zou nooit tegen een sociopaat zeggen dat-ie maar gewoon iemand moet vermoorden als-ie twijfelt of hij wel een goede seriemoordenaar zou zijn. Dit voelt een beetje hetzelfde. Wat als ik een kind krijg, erop reken dat mijn gevoelens opeens zullen veranderen als dat kind eenmaal in mijn armen ligt, en dat dan niet gebeurt? Dan zit ik eraan vast. Ik wil liever geen moeder zijn dan een moeder die spijt heeft van haar beslissing. Niet alleen ik zou diep ongelukkig zijn, maar mijn kind ook.

Als ik fantaseer over mijn ideale toekomst, zijn kinderen het laatste waar ik aan denk.

Dat is nog iets waar we het eigenlijk nooit over hebben: hoeveel van ons zijn geschikt om ouders te zijn? Mijn generatie lijkt op financieel vlak een stuk minder zeker dan eerdere generaties. We worden gezien als een onvolwassen generatie, omdat we vaak nog afhankelijk zijn van onze ouders tot we ver in de twintig, of zelfs begin dertig, zijn. Hoe kan iemand die zichzelf niet eens kan bedruipen een kind onderhouden?

Als ik fantaseer over mijn ideale toekomst, zijn kinderen het laatste waar ik aan denk. Ik zie een succesvolle carrière, een echtgenoot, meerdere honden die ravotten in de achtertuin, en dan denk ik bij mezelf: o ja, en een kind zou ook nog wel kunnen. Op dit moment weet ik niet precies wat dat betekent. Het zou goed kunnen dat iedereen gewoon gelijk heeft. Ik ben nog jong. Ik zit gewoon nog niet in de goede mindset. Mijn biologische klok is nog niet begonnen met tikken. Maar is het mogelijk dat mijn fantasie me probeert te vertellen dat het moederschap niet iets is wat ik echt wil, maar iets waar ik me tot verplicht voel? Een beetje als een sportschoolabonnement, alleen zit je hier nóg langer aan vast. Het enige antwoord dat ik op dit moment heb, is dat ik het gewoon maar zal moeten afwachten.