Ik at de heetste curry ter wereld

De "Bombay Burner" van Cinnamon Club

Je hoort voedselsnobs vaak zeuren over verwesterde Oosterse gerechten. Dan klagen ze over dat Kip Tandoori of Babi Pangang niet bestaan in India en China. En wat dan nog? Ze hebben daar ook nooit gehoord van sociale gelijkheid of verkeersregels. De verbastering van Aziatische gerechten vis een eigen keuken op zich. Veel mensen beweren ook dat die gerechten hier in het Westen veel minder pittig zijn. Toch schijnt de allerheetste curry ter wereld verkocht te worden in het centrum van Londen, in Cinnamon Club. Ik besloot eens langs te gaan om het gerecht, dat Bombay Burner heet, te proeven. Met het bord onder mijn neus beginnen mijn ogen al te tranen, nog vóór ik überhaupt de vork heb opgepakt.

Vivek Singh

Ik gebruikte het woord ‘schijnt’, omdat het bijna onmogelijk is om de scherpte van een samengesteld gerecht te meten, zo legt Vivek Singh aan me uit. Hij is de uitvinder van de Bombay Burner.

De curry bestaat 24 helften van de heetste scotch bonnet-pepers die er buiten het Caribisch gebied te vinden zijn, gevuld met dunne reepjes lamsvlees vermengd met een combinatie van andere pepers, waaronder habanero, jalapeño, bird’s eye, Thai green en de Dorset Naga. Die laatste is een afstammeling van de Bhut Jolokai, die bovenaan staat in het rijtje pittigste producten ter wereld. Dit was dus een bordje extreem hete pepers, gevuld met nog hetere pepers, bedolven onder pittige chilisaus. Buiten pepperspray zal er op aarde weinig heters te vinden zijn.

De kok hoest en proest na een minihapje van de curry te hebben geproefd, wat niet veel goeds belooft voor het welzijn van mijn spijsverteringskanaal.

Voordat ik mijn eerste hap nam, moest ik een verklaring tekenen waarin stond dat ik de risico’s die samenhangen met het eten van de Bombay Burner had begrepen, en dat ik het uit vrije wil deed. Ik denk niet dat het document in de rechtbank overeind zou blijven als ik aan het gerecht zou komen te overlijden, maar het voegde absoluut spanning toe aan het moment. Ik had niet echt een tactiek, dus koos ik er maar gewoon voor om de curry zo snel mogelijk naar binnen te werken, zodat het zo snel voorbij mijn smaakpupillen zou vliegen dat ik het kruid niet eens zou proeven.

Dat bleek niet te werken: deze tactiek was vergelijkbaar met een poging om een zwembad vol met brandende olie te benaderen. Na twee halve pepers kreeg ik het al moeilijk – het was zo intens heet dat ik het net zo erg in mijn handen en gezicht kon voelen, als in mijn mond. De stof die pepers zo’n pittige smaak geeft is capsaïcine, een substantie die zo sterk is – wanneer hij bijvoorbeeld wordt gebruikt in pepperspray – dat hij tijdelijk blindheid kan veroorzaken. Net toen ik mijn fysieke reactie van het eten onder controle had, sloegen de transcendentale effecten van de capsaïcine in. Mensen die zichzelf ‘chili-heads’ noemen, beschrijven de werking van chili vaak als een licht euforische endorfinevloed. Maar er was niks euforisch aan mijn ervaring: het voelde meer alsof ik in een brandend huis in een k-hole terecht was gekomen.

Maar ik was nog niet bereid om de handdoek in de ring te gooien, dus ik nam mijn vork: hap-slik-weg. Ik at het hele bord leeg.

Als je de tranen over mijn wangen en brandende lippen even buiten beschouwing laat, was het een heerlijke curry. De belangrijkste regel van een gerecht zoals dit, is om iets te creëren dat nog wel alle smaken bevat die je ervan verwacht. Waarom zou je anders zo’n bord serveren?

Helaas zagen de koks mijn lege bord als een uitnodiging om me een nieuw bord met Naga’s te brengen, die gevuld waren met dezelfde pepers als de Bombay Burner.

Deze tweede maaltijd spaarde me niet met wat lekkere smaken – maar vernietigde gewoon mijn smaakpapillen en stak mijn tong in de hens. Na twee grote happen stopte ik ermee, dronk een paar glazen lassi en probeerde te denken aan mildere, gelukkigere tijden. Vivek zei dat vierhonderd mensen de Bombay Burner hadden geprobeerd en dat ik één van de vijf was die het was gelukt om zijn hele bord leeg te eten. Dus ik was best trots op mezelf.

Een paar uur later maakte dit trotse gevoel plaats voor een heel andere sensatie – in mijn buik. Wat begon als zacht gerommel speelde al snel gewelddadiger op, en tegen de tijd dat ik thuis was, klonk en voelde mijn maag als een wasmachine vol met ijzeren gereedschap. Ik probeerde een ouderwets hulpmiddel om het pittige eten te blussen, wat bij nader inzien toch niet verstandig was. Ik weet niet of je ooit vier halve liters melk hebt gedronken in een uur, maar je maag is er in elk geval niet erg blij mee. Zoals vaak het geval is met curry, hield de heetheid gedurende het hele verteringsproces aan. Later die avond mocht ik het plezier dus herbeleven, maar gelukkig dit keer zonder dat het bedienend personeel toe stond te kijken.

@MitchSyrett