Ik snap Instagram niet

Hé, weet je wat eigenlijk helemaal niks nieuws is, en de meest overschatte hype op dit moment? Een telefoon op je camera. Ik bedoel, mijn telefoon kostte € 11,99 en er zit een fucking camera op. Enthousiast raken over het feit dat je telefoon een camera heeft is een beetje hetzelfde als enthousiast zijn over een afhaalkoffie, of het afspelen van een mp3 op je laptop. Het is niks.

Maar toch, de helft van alle advertenties op tv zijn voor camera’s en telefoons met camera’s. Er zit standaard een lachende moeder in, die haar snowboardende kind fotografeert met de ultra zoom, en zijn ziel voor eeuwig vastlegt in een Twitpic. Ons wordt wijsgemaakt dat dit is wat we moeten doen. Er wordt verteld dat het leven voorbijvliegt, en als we niet van elk alledaags moment in ons leven een foto maken—zoals Guy Pearce in

Memento

—zullen we ze voor altijd vergeten. Het is alsof ons verteld wordt dat we ons eigen geheugen niet meer kunnen vertrouwen.

We worden niet alleen aangemoedigd om de officiële fotograaf van ons eigen bestaan te zijn, maar ook om elke maaltijd vast te leggen alsof het gaat om een terugblik op een bezoek aan het Rijksmuseum. Dit idee wordt het fanatiekst uitgedragen door iets wat Instagram genoemd wordt. Je hebt er misschien ooit weleens van gehoord.

Als je het doet voor een hoog humorgehalte, dan is Instagram ook niet echt nuttig. Instagram neemt zichzelf te serieus om gebruikt te worden voor dronken foto’s of een grappige typefout. Na de Instagram-behandeling lijkt alles op een clip van een mislukte arthouse-remake van Lachen om Home Video’s. Misschien is het gewoon een manier om ons ergens aan vast te houden in een snel veranderende wereld, en dat we met behulp van onze alledaagse foto’s een betekenis willen geven aan ons leven. Een soort Tapijt van Bayeux met minder dood en meer pas gelakte nagels. Misschien ben ik gewoon een cynische klootzak wiens telefoon nauwelijks in staat is een sms’je te verzenden. Misschien is Instagram iets waard. Ik denk dat het probleem is dat het gewoon pure oneerlijkheid is. De foto’s die wat waard zijn drukken in ieder geval iets van waarheid uit, iets dat je er niet met je blote oog uit kon halen. Het geeft in ieder geval een interessante nieuwe kijk op de realiteit. Instagram, daarentegen, biedt ons alleen een leugen, zowel qua opmaak als qua thema. Het is een gefilterde en ingestudeerde versie van de echte wereld, wat prima is als je Tim Burton bent, maar Instagram linkt het aan directe straatjournalistiek.

Sorry Instagram, maar ik ben geen fan. (Behalve als rappers het gebruiken, want zij posten foto’s terwijl ze aan het vissen zijn in hun jacuzzi.)