Iedereen kan pikken vangen

Eerder deze week kreeg de Amerikaanse comedian Amy Schumer tijdens een awardshow van het tijdschrift Glamour de 'Trailblazer Award' voor haar pionierende werk in het mainstream maken van leuke vaginahumor. Ik weet niet zeker of dat de letterlijke reden is dat ze de Trailblazer Award kreeg, maar haar programma Inside Amy Schumer van Comedy Central is fantastisch en liefdevolle grapjes over vagina's zijn daar schering en inslag.

Bij het in ontvangst nemen van haar prijs zei ze veel goeds, maar de binnenkomer was het sterkst: "I'm probably like a 160 pounds [72 kilo] right now and I can catch a dick whenever I want. That's the truth. It's not a problem."

De ontvangstspeech

Amy Schumers punt met deze onthulling: haar neukbaarheid is niet afhankelijk van haar gewicht, terwijl ze naar hollywoodmaatstaven nogal een dikkertje is. Haar Glamour-publiek kirt en giert daar terecht om, maar ik zou aan het applaus willen toevoegen: '…and I can catch a dick whenever I want' zou een nieuw feministisch motto moeten zijn van alle westerse vrouwen die het leuk vinden om geregeld wat pik te vangen. En eigenlijk ook van westerse vrouwen die geen enkele interesse in de pik hebben – die zouden ook altijd een pik kunnen vangen, maar hebben daar gewoon geen behoefte aan.

Ik zeg 'westerse vrouwen', omdat er nog veel plaatsen op de wereld zijn waar jonge meisjes tegelijk met een kudde schapen, een paar zakken rijst en de beste wensen aan een bejaarde buurman worden verkocht. In dit soort gebieden hebben vrouwen niet de luxe om zich kwaad te maken over dat de wereld hun persoonlijke waarde aan hun neukbaarheid ophangt. Het krijgen van basale mensenrechten is daar nog net even iets belangrijker. Maar dat betekent uiteraard niet dat vrouwen die wel basale mensenrechten hebben daar maar tevreden mee moeten zijn.

De schoonheid en kracht van '…and I can catch a dick whenever I want' is tweeledig. Allereerst: het praktische waarheidsgehalte. In tijdschriften en films maakt het misschien uit hoe slank en onthaard je bent om seks te kunnen hebben – hier in de seksloopgraven van de echte wereld is dat anders. In de dagelijkse seksrealiteit geeft het niet erg dat je je buik niet inhoudt of verdwaalde haren op verrassende plekken hebt. In de dagelijkse seksrealiteit is iemand – als het goed is – door het dolle heen dat hij of zij met je naar bed mag, en werk je dus allebei met wat je hebt. Goed, misschien dat je jezelf wat begeerlijker voelt als je benen niet schuren, dat kan. Maar iemand die geschokt is dat je geen balansweek gehouden hebt voorafgaand aan de daad, verdient die daad niet. Zo iemand bestaat volgens mij ook niet echt. En zo wel, dan zou hij of zij nooit meer seks mogen hebben. Hoe dan ook: of een leuk iemand seks met je wil hangt van heel veel dingen af, maar vast staat dat een mens met tien of dertig kilo minder om het lijf niet per definitie méér kwaliteitspik vangt. Hoezeer dat ook de onderliggende boodschap van veel inspirerende vrouwenbladen is.

'…and I can catch a dick anytime I want' werkt dus op een heel praktisch seksniveau goed als motto, maar het kan ons als samenleving ook verder helpen. Het is namelijk ook een sneer naar hoe vrouwen vooral worden beoordeeld op hun neukbaarheid. Als een vrouw in het publieke debat wat zegt of zich ergens mee bemoeit, is de eerste (onbewuste) reactie om haar uiterlijk te zien en te evalueren, en in dat licht naar de inhoud van haar bijdrage te kijken. Lelijke wijven kunnen vervolgens op meer scepsis rekenen – net als lekkere wijven trouwens, die te knap zijn om iets inhoudelijks te kunnen toevoegen. Wie daaraan twijfelt zou tijdens een praatprogramma op televisie eens naar de website Twitter moeten surfen. Maar die reactie is niet uitsluitend het terrein van nare mannetjes die iets typen over de pijpmuil van een journaliste die net uit Syrië terug is. Meteen afgaan op of een vrouw neukbaar is, is iets waar we ons allemaal schuldig aan maken en wat niet alleen in de media vergaande gevolgen heeft, maar ook in de rest van het werk en leven van veel vrouwen. Mannen hebben daar natuurlijk ook wel mee te maken, maar niet op deze schaal, en niet met zoveel giftigheid.

Laten we vrouwelijke neukbaarheid niet meer bepalen door de vraag "zou een man het erop kunnen ja/nee?", maar door de wetenschap "ik kan zo een pik vangen als ik daar toevallig zin in heb". Je neukbaarheid moet niet meer op basis van je uiterlijk bepaald worden door mensen die je niet kennen, maar door jezelf en je kennis van je eigen seksleven. Dan kan de maatschappelijke waarde die er aan die neukbaarheid gehecht wordt meteen wegvallen. Want wat doet die er nog toe als iedereen pikken kan vangen – als je maar wil? Daar is niet de goedkeuring van verveeld twitterende Pauw-kijkers voor nodig, en ook geen 15-stappenplan voor een zomerklare beachbody.

Amy Schumer heeft een motto om naar te leven de wereld ingeslingerd. Een enorme opsteker voor iedereen die ertegen opzag om de hele zomer de buik in te moeten houden.

We zijn overgestapt naar een andere facebookpagina. Like VICE Nederland voor je dagelijkse partij prachtverhalen: