Ik bracht een dagje door in het grootste nudistendorp ter wereld

Het is zes uur 's ochtends en ik sta op het punt om honderdvijftig kilometer af te leggen op een Franse snelweg om de dag door te brengen met naakte vreemden. Ik kruip uit mijn guesthouse in een idyllisch stadje in de Pyreneeën. Terwijl ik mijn croissant wegwerk, hoop ik dat ik Cap D'Agde – 's werelds grootste nudistenstad – bereik tegen lunchtijd. De naakte microkosmos (waar alles te vinden is van kapsalons tot bars, supermarkten, een bank en een strand) heeft de reputatie van een swingers-paradijs verworven. Het begon in de jaren 1970 als een ontmoetingsplaats voor naturisten en twee decennia later stroomde het vol met sekszoekers uit heel Europa. Met hun komst doken ook de fetishwinkels en seksclubs op in de stad. Tegenwoordig wordt het gebied bevolkt door zowel swingers als naturisten, de verhouding tussen de twee soorten naakten is afhankelijk van van het seizoen. Ik heb besloten om Cap D'Agde een dag te bezoeken om de mensen daar te ontmoeten en te zien hoe de twee groepen naast elkaar bestaan. En ja, aangezien het een nudistenstad is, zal ik dat naakt moeten doen.

Op de drempel van de naakte wereld word ik gevraagd achttien euro te betalen om de slagboom van de parkeergarage te mogen passeren. Eenmaal betaald en geparkeerd, besef ik dat het moment is aangebroken. Ik moet me uitkleden. Een dikke man, die alleen een basketbalpetje draagt, treuzelt bij de lockers. Ik treuzel ook. Een motor trekt naast mij op en een stel begint geruisloos hun kleding uit te trekken. Broeken en ondergoed worden opgevouwen en opgeborgen in de topbox van hun motor. Eenmaal naakt, op een zonnebril en een rugzak na, pakken ze elkaars hand en wandelen ze de stad in. Ik besluit ook om deze horde te nemen. Ik trek mijn t-shirt en korte broek uit en, met een nerveuze blik over mijn schouder, ook mijn ondergoed. Ik heb vaak opgeschept over het feit dat ik me comfortabel voel als ik naakt ben. Maar nu ik door deze parkeergarage schuifel met alleen een rugzak en een paar gymschoenen aan, voel ik me tergend zelfbewust. Ik pieker over mijn billen en die lelijke muggenbeet op de achterkant van mijn dij.

Eenmaal in de stad ga ik een kleine passage in met een supermarkt, een bakker en wat kledingwinkels. Een handjevol flanerende nudisten met buideltassen en rugzakken kopen spullen van winkeliers die wel volledig gekleed zijn. Ik loop naar de andere kant van de overdekte passage en tref er een bar vol lichamen aan. Het valt me direct op dat ik veel naakter ben dan de meeste van hen. Ze zijn behangen met leren decoraties, piercings en sarongs. Een vrouw met tepelringen en blondgeverfd haar glimlacht naar me terwijl ze blijft kauwen op de testikel van haar penisvormige stokbrood. Dit moeten de swingers zijn.

Ik ga zitten en bestel een cola. Mijn billen tintelen als ze de plastic stoel aanraken en ik huiver bij de gedachte aan alle achterwerken die me voor zijn geweest. Een man met een hanenkam slentert mijn kant op en ploft naast me neer. Ik vraag hem om een sigaret om mijn zenuwen te kalmeren. Hij gehoorzaamt en en begint in het Frans tegen me te praten. Ik begrijp het nauwelijks, maak ik knik heftig. Misschien was dit een slecht idee. Hij bekijkt me van top tot teen – iets waarvan ik dacht dat het verboden was als mensen naakt zijn – en zegt "tres beaux" terwijl hij wijst naar mijn lichaam. Ik lach angstig, betaal haastig mijn rekening en verkas richting zee.

Op het strand is iedereen naakt, zelfs de ijscoman. Het gaat er niet anders aan toe dan op een normaal strand. Een oude man scharrelt langs de kust en verzamelt schelpen in een boterhamzakje, een groep vrouwelijke pensionado's met cellulitis staat in een cirkel te roddelen, de kinderen spetteren in zee en een massa bronzen lichamen strekt zich uit over badhanddoeken. Schaamhaar blijkt zowel onder mannen als vrouwen uit de mode en als ik langs de branding paradeer voel ik me totaal niet om m'n plek.

Hoewel ik veronderstel dat het vrij onbeleefd is om naar andermans genitaliën te gluren, werp ik toch – in het belang van het onderzoek – een paar heimelijke blikken naar beneden. Ik verwacht ook wat erecties tegen te komen, die naar mijn idee de grote valkuil van deze levensstijl moeten zijn. Op dat moment loop ik er zowat tegen een aan. Een man en een vrouw staan enkeldiep in zee heftig te zoenen en elkaars lichamen te strelen. Er hangt een sfeer van afkeuring en de zonaanbidders om hen heen schudden hun hoofd. Op openbare seksuele activiteiten staat een boete van 15.000 euro en ik vraag me af of een van de strandgangers het stel zal onderbreken om hen hieraan te herinneren. Mogelijk bewogen door het publieke ongenoegen, dat voelbaar is, stopt het paar elkaar te betasten en waden ze samen de zee in.

Terug in de stad loer ik rond in de supermarkt en vraag ik me af wat de beste manier is om een paar foto's te maken zonder iemand op de kast te jagen. Een oude man komt aangelopen en begint met het inspecteren van de frisdranken. Als hij bukt om een blik op de Fanta te werpen, maak ik een foto. De winkelier heeft mij gezien en begint in het Frans iets te schreeuwen en zwaait met een vinger in de lucht. Ik trek een schuldig gezicht met een uitdrukking van "oh sorry ik had geen idee dat het fotograferen van naakte onbekenden in een supermarkt verboden was" en haast me naakt de winkel uit.

Ik tel de minuten af tot zes uur, het moment waarop ik mezelf toesta om te ontsnappen aan deze dag vol bloot. Hoewel ik me steeds minder zelfbewust voel, lukt het me niet om te vergeten dat ik naakt ben. Ik voel me het meest ongemakkelijk in de nabijheid van degenen die dat niet zijn, namelijk de mensen die werken in de winkels en restaurants. Als ik de vrouw in het VVV-kantoor interview, voel ik me alsof ik in die nachtmerrie ben beland waarin je op je werk komt zonder kleren aan. Ik wil weten of ze zich bewust is van wrijving tussen swingers en naturisten. "Niet echt," zegt ze. "Ze zitten in verschillende gebieden en ze gaan naar verschillende bars. Op het strand is iedereen bij elkaar en dat is geen probleem. De swingers worden eigenlijk 's nachts pas echt actief."

Het is tijd is om met wat swingers aan te pappen. Ik benader een stel van middelbare leeftijd. De man en vrouw blijken allebei een piercing te hebben op een bijzondere plek. Ik vraag of ze vaste gasten zijn in Cap D'Agde en ze antwoorden dat ze hier twee keer per jaar voor de seksfeesten komen. "Iedereen is zo vriendelijk," zegt de echtgenoot. "'s Nachts kun je tijdens borrels kijken of deelnemen als je wilt. Er is nooit enige druk." Op dat moment loopt een kaalgeschoren man onze kant op en begroet het stel, schudt de man de hand en tongt prompt zijn vrouw. "We hebben hem gisteravond ontmoet," deelt de man me vrolijk mee.

Ik ga naar de camping om te kletsen met nog een paar naturisten en kom niemand tegen die negatief is over de de sekstoeristen. Zelfs een vrouw met kinderen zegt dat ze er geen probleem mee heeft. Ze weet gewoon dat ze op tijd weg moet zijn, voordat hun nachtelijke activiteiten op gang komen.

De media portretteren de relatie tussen swingers en nudisten hier vaak als lastig. Maar afgezien van het incident op het strand kan ik geen echte conflicten of spanning ontdekken. Vrijheid blijkt het credo te zijn van deze grote naaktheid, wat hand in hand gaat met een sfeer van grootmoedige tolerantie. De twee naakte stammen zijn gemakkelijk van elkaar te onderscheiden. Afgezien van de piercings in geslachtsdelen die een modieuze must schijnen te zijn onder de swingers, zijn hun verschillende identiteiten over het algemeen af te lezen aan de manier waarop ze naar je kijken. De nudisten maken gericht oogcontact terwijl de swingers de neiging hebben om veel meer zoekende, flirtende blikken te werpen, en niet per se op elkaars gezicht. Het lijkt alsof ze wachten op een geheim teken en dit geeft me een behoorlijk ongemakkelijk gevoel.

Als de avond nadert, zijn de bars gevuld met gesprekken over de nacht die komen gaat. Er hangt een seksuele spanning in de lucht. Een groep vrouwen is gekleed in plastic verpleegstersoutfits en plateauzolen en een man draagt een leren schort met een gat waar zijn mannelijkheid uit floept. In de bars lijken alleen maar swingers te zijn en ik denk dat de naturisten zich ofwel verstoppen op de camping, of zich naar hun auto haasten. Als ik rondloop voel ik me meer dan ooit te kijk staan. De stemming is inmiddels ver voorbij de vrijblijvende strandvibe. Ik krijg een massage aangeboden van iemand met te veel borsthaar. Ik werp een blik op mijn telefoon en zie tot mijn opluchting dat het vijf voor zes is.

Terug in de parkeergarage waar mijn surrealistische dag begon, pak ik mijn kleren uit de kleedkamer en kleed ik me langzaam aan. Nu ik buiten het zicht van de swingers ben – en de kans klein acht dat ik binnenkort naakt een supermarkt zal binnenlopen – vind ik het toch een beetje jammer dat ik weer kleren aan moet. Samen naakt zijn schept een gevoel van kameraadschap, zelfs als het – in sommige gevallen – is vermengd met een beetje seksuele perversie.

Volledig gekleed rijd ik weg van de vreedzame naakte schuilplaats en kijk terug op de dag. Ik weet nog niet echt wat ik van Cap D'Agde moet vinden. Moet ik het afschrijven als de hoofdstad van de louche seksuele perversie, of is het eigenlijk toch een bolwerk van vrijheid en tolerantie? Als ik iets heb geleerd, is het dat ik verrassend snel naakt ga in naam van de journalistiek.