Ik bracht vrijdag de dertiende door in een verlaten psychiatrische inrichting

Australië heeft een nogal sombere geschiedenis als het gaat om de behandeling van psychiatrische patiënten. Pas rond 1900 werden er artsen in dienst genomen bij de "gekkenhuizen". In een rapport uit 1938 schreef een commissie dat de instellingen overbevolkt waren, de patiënten niets te doen hadden de hele dag, en het personeel weinig moeite leek te doen om ze te helpen herstellen. In hetzelfde jaar werd de psychiatrische instelling Larundel in Melbourne gebouwd.

In de jaren tachtig begon de Australische overheid de grote inrichtingen te sluiten, en werd ervoor gekozen om psychiatrische patiënten in plaats daarvan te laten behandelen op kleinere ziekenhuisafdelingen. Larundel werd officieel gesloten in 2001, en is sindsdien een verlaten bouwval en verboden terrein. Maar geruchten over het roerige verleden van het gebouw hebben ervoor gezorgd dat het de reputatie heeft gekregen dat het er spookt.

Ik ben iemand die niet naar horrorfilms kan kijken als er ook maar iets van paranormale activiteit in voorkomt. Ik verkies SAW altijd boven The Exorcist. Maar Larundel ligt in de buurt van waar ik woon, en ik heb het me altijd al afgevraagd of het er echt spookt. Toen het onlangs vrijdag de dertiende was, besloot ik om samen met fotograaf Sean een kijkje te gaan nemen.

We komen om vijf uur 's middags bij het gebouw aan en lopen eromheen.

Ondanks het verval heeft Larundel toch nog wat van z'n oorspronkelijke schoonheid weten te behouden. Het was oorspronkelijk een van de drie "grandioze gestichten voor de krankzinnigen" van Melbourne, die in de jaren dertig en veertig werden gebouwd om bij te dragen aan de reputatie van een ontwikkelde en tolerante stad. De grote ramen en omvangrijke tuinen lijken een fraaie poging om de buitenwereld ervan te overtuigen dat dit écht geen gevangenis is.

Om het terrein staan hoge hekken. Ik stel me voor hoe het eruit heeft moeten zien toen het gebouw nog volop werd gebruikt. In de hoogtijdagen werden hier rond de zevenhonderd patiënten opgevangen.

Terwijl de zon langzaam onder gaat, kapt mijn nieuwe zaklamp ermee. Maar natuurlijk. Sean en ik zitten in het gras en kijken naar het gebouw terwijl we wachten totdat de nacht volledig is gevallen.

Ik loop nog één rondje om het gebouw heen, in het donker en zonder mijn zaklamp, maar ik voel me wel op m'n gemak. Ik heb me weleens banger gevoeld in mijn eigen vertrouwde slaapkamer.

We gaan naar binnen en zien muren die helemaal ondergekliederd zijn. Bonezz wazzz hier. Fuck zeg, als je dan zo je best doet om je stempel op een plek te drukken, dan kan je toch wel iets beters verzinnen?.

Het is donker en griezelig binnen, maar op het moment weegt onze drang om het gebouw verder te verkennen zwaarder dan onze zenuwen. We hebben tot nu toe ook nog geen geest gezien. Wel meer dan genoeg geïmproviseerde waterpijpen, oude sigarettenpakjes en lege blikjes. Ik had verwacht dat het binnen zou stinken, maar dat valt mee. Het is er vooral erg stoffig.

Op een gegeven moment zien we dit hangen. Een strop. Nu wordt het echt luguber.

Larundel was om een centrale binnenplaats heen gebouwd, die vanaf de buitenkant niet toegankelijk is. De overmatige begroeiing ritselt en beweegt, wat de suggestie wekt dat er buidelratten of andere soorten nachtdieren leven. Zouden het buidelratgeesten kunnen zijn? Brr.

Een of ander genie heeft met verf overal schaduwen op gespoten, zoals deze. En dat bedoel ik niet eens sarcastisch, want als de bedoeling is geweest om mensen te laten schrikken, dan is dat uitstekend gelukt. Wanneer je in een pikdonkere verlaten psychiatrische inrichting loopt en met je zaklamp op een van deze schaduwen schijnt, schrik je je de tering.

We beginnen behoorlijk te hoesten van het stof, dus besluiten Sean en ik om even naar buiten te stappen voor wat frisse lucht en om een paar slokken whisky te drinken. We komen niet verder dan het grote balkon, als we opeens twee beveiligingsauto's zien die vijftig meter van het hek geparkeerd staan. De beveiligers zijn aan het bellen en kijken min of meer onze kant op. We horen honden. Er komen meer auto's aangereden.

We duiken weg – het muurtje van het balkon is onze enige beschutting. Beveiligers gaan het terrein op en lopen richting het gebouw, felle zaklampen schijnen heen en weer op de gevel, totdat ze recht onder ons staan.

Stilletjes liggen we in onze donkere holletje op het balkon. Ik zie Sean langzaam naar zijn camera grijpen. Ik probeer naar hem te gebaren dat hij moet blijven liggen. Hij steekt zijn hoofd boven de rand uit en schiet razendsnel de foto hierboven.

Terwijl we door het puin terug naar binnen proberen te kruipen, voel ik me alsof ik in een oorlogsfilm zit. Als je ooit Sly Racoon op de Playstation 2 hebt gespeeld, dan weet je wel wat ik bedoel.

Ik voel de adrenaline door m'n aderen pompen, maar de angst en opwinding nemen al snel af wanneer we ons realiseren dat we zullen moeten wachten tot de beveiligers weg zijn. We hebben er best lang over gedaan om Larundel binnen te komen, en nu zitten we hier vast, als ratten in de val. Sean en ik blijven doodstil zitten en denken aan hoe het moet zijn geweest om hier jarenlang vast te zitten, en soms je hele leven lang.

Ik beeld mezelf in als een patiënt, omringd door bewakers, schreeuwend om vrijgelaten te worden terwijl ik geslagen word, omdat ik weiger te eten, of omdat ik in m'n broek heb geplast. Een van mijn beste vrienden is autistisch. Als hij een paar decennia eerder was geboren, dan was hij waarschijnlijk hier beland. Ik ril bij de gedachte aan alle onbegrepen mensen die binnen de muren van Larundel zijn weggekwijnd.

Sean en ik beginnen rond drie uur 's nachts in slaap te vallen. Als we rond half zes 's ochtends weer een kijkje nemen, zien we dat er nog steeds beveiligers buiten aan het patrouilleren zijn. We zijn al die tijd doodstil geweest – waarschijnlijk denken ze dat we er niet meer zijn. Alles wat op dit moment nog over is aan beveiliging zijn twee jongens en één auto.

We bedenken dat hun nachtdienst om zes uur 's ochtends wel afgelopen moet zijn, maar de zon komt vlak daarna op, dus we hebben maar beperkt de tijd om hier weg te komen voordat het weer licht wordt. Om 5:59 uur horen we dat er een auto wordt gestart. We kijken toe hoe de beveiligers vertrekken. Het is tijd om te gaan.

We hadden geen geesten gezien – alleen een paar volhardende beveiligers die de ondankbare taak hadden om een vervallen gekkenhuis te bewaken. Maar daar kunnen ze binnenkort mee stoppen: er zijn plannen om een duur appartementencomplex te bouwen op het terrein. Het complex is onderdeel van een groter plan om de komende jaren 500 miljoen dollar in Melbourne te pompen om nog meer peperdure woningen te bouwen, recht over onze stadsgeschiedenis heen.