Ik ging op visite bij een voetfetisjist en liet hem 2 uur lang losgaan op mijn voeten

Mijn voeten vind ik allesbehalve mooi. Ze zijn breed en er loopt een ader overheen. In de zomer zie je mij daarom nooit op Birkenstocks. Voeten van andere mensen vind ik overigens net zo onaantrekkelijk. Een man op slippers is voor mij de allergrootste modeflater en afknapper in één.

Bij Ronald is dat helemaal anders, want Ronald houdt heel veel van voeten. Hij houdt er zelfs zo veel van, dat hij er een website aan heeft gewijd. Hierop vertelt hij over zichzelf en zijn passie. Met zijn website wil Ronald een platform bieden voor zichzelf en andere voetfetisjisten en het onderwerp bespreekbaar maken. Ook nodigt hij vrouwen uit voor bijvoorbeeld een voetmassage, een half uurtje tramplen (via zijn buik over zijn gezicht heen lopen) of het opsturen van gedragen sokken en schoenen. Zijn passie voor voeten maakte mij zo nieuwsgierig dat ik besloot een afspraak te maken. Ik onderging de full treatment, wat concreet betekent dat Ronald gedurende twee uur alles met mijn voeten mocht doen wat hij wilde.

Ronald is naar eigen zeggen een rustige, humoristische, serieuze en perfectionistische vrijgezel van 38.  Hij werkt als kraanmachinist. Een fetisjist zou Ronald zichzelf niet willen noemen: “dat geeft het meteen een seksuele lading. Ik noem mezelf eerder een liefhebber.” Toen Ronald een jaar of tien was en een keer bij zijn moeder in bed sliep, werd hij ondersteboven naast haar voeten wakker. Dat betekende het begin van zijn liefhebberij. Schamen doet Ronald zich gelukkig niet meer – het kan hem weinig schelen wat de rest van de wereld van zijn hobby vindt. Zijn drie beste maten weten er ook van, maar op zijn werk heeft hij het er niet over. “Als ze het wel zouden weten, dan is het maar zo. Ik werk in een mannenwereld en al die gasten onder elkaar kunnen wel de nodige klotegeintjes uithalen. Hangt je cabine ineens vol met sokken, ofzo. Ja, daar kan ik op wachten, natuurlijk. Maar als zij er moeite mee hebben, is dat in principe niet mijn probleem.” Wat voor Ronald wel een beetje problemen geeft is de zomer: “Ik heb het dan maar druk met al die blote voeten. Als het weer winter wordt is het een hele opluchting, dan heb ik weer wat rust in mijn kop. Stel je voor dat alle vrouwen met blote borsten over straat zouden lopen, dan is dat voor een gemiddelde man ook niet te doen.”

Na deze eerste kennismaking is het tijd voor actie. Ik trek mijn schoenen uit en vraag Ronald wat voor cijfer hij mijn voeten zou geven. Ze krijgen een acht. “Rechte tenen, goede welving, zo zie je ze tegenwoordig niet vaak meer”. Mijn ego juicht. Voeten zijn voor Ronald het allerbelangrijkst in een vrouw. “Hoe ze loopt en hoe haar voeten staan is het eerste waar ik naar kijk. Een vrouw met voeten die naar binnen staan, tja, daar kan ik niet zoveel mee.”

Het eerste wat Ronald wil doen is tramplen. Om tanden door de lip te voorkomen, doet Ronald zijn boksbitje in en gaat gestrekt op de grond liggen. Ik giechel een beetje en begin ineens de spanning rondom het hebben van een fetisj te begrijpen. Je doet iets best wel raars waar iemand uitzonderlijk veel plezier aan beleeft, en dat geeft spanning. Die voel ik vooral als ik met mijn volle gewicht op Ronalds gezicht sta. Het is heel vreemd om een gezicht onder je voeten te voelen.

In het begin gaat het meteen mis: doordat mijn voeten uitglijden op Ronalds gladde voorhoofd, val ik van zijn gezicht. Hij zegt dat ik nog niet echt een professional ben: “Je staat te wiebelen als een gek, ik heb het idee dat mijn ogen helemaal tegen de zijkanten van mijn hoofd gedrukt zitten.” Ronald vindt het niet erg, is lief, geduldig en stelt me gerust. “Meestal komt het na tien minuten oefenen wel goed, dan wordt het pas echt leuk.” Trampling blijkt nog best een kunst te zijn, ook voor Ronald. “Ik doe dit gemiddeld één keer per maand, want zo veel aanmeldingen krijg ik niet. Echt getraind kan je me daarom niet noemen. Als je dit wekelijks doet, dan wordt het misschien wel makkelijker. Nu is het elke keer toch gewoon zo’n zeventig kilo op je lijf en gezicht.”

Na deze sessie gaan we tramplen in chillmodus. Zelf bedenk ik dat het voor Ronald misschien  fijn is als ik zijn gezicht met mijn voeten masseer. Ronald vindt het een heel goed idee: “Daar knap ik wel van op, dit is een goeie.”

Na het tramplen wil Ronald mijn voeten filmen en fotograferen. Speciaal voor zijn voetmodellen heeft Ronald zelf een bouwwerkje gemaakt met een glasplaat. Als een echt model betreed ik Ronalds catwalk. Terwijl ik steeds een kwartslag op de glasplaat draai, draait er onder mij een camera en maakt Ronald met zijn telefoon een fotoshoot. Mijn voeten zijn volgens Ronald zo fotogeniek dat hij ze als achtergrond van zijn computer gaat gebruiken. ‘s Avonds gaat hij de filmpjes op zijn flatscreen bekijken. Ronald drukt me op het hart dat ik niet bang hoef te zijn dat de beelden op internet verschijnen. “Ik ben heel discreet met dit soort dingen, ik hou het alleen voor mezelf.”

Op Ronalds website had ik gelezen dat hij het leuk vindt als mensen bij hem langskomen om fruit kapot te stampen in een teiltje. Omdat goed bezoek nooit met lege handen komt, nam ik dus druiven en bananen mee. Spannend, want Ronald heeft geen ervaring met bananen. Allereerst plet ik de druiven tot Sauvignon Blanc. “Wat ik hier zo mooi aan vind is de kracht van voeten die iets fijnstampen, dat is voor mij opwindend”, legt Ronald uit. “Na afloop ga ik dit misschien wel opdrinken”.

Nadat ik al het fruit kapot heb gestampt en ik steeds meer het gevoel krijg alsof ik over mijn eigen voeten heb gekotst, brengt Ronald mij een voetenbadje. Hij wast mijn voeten en droogt ze met veel aandacht en liefde af.

Het harde werken zit erop en het is tijd voor een ontspannende voetmassage. Ronald geniet en ik eigenlijk ook. Terwijl mijn voeten worden gekieteld, vertelt Ronald mij dat hij voor het geven van voetmassages geen speciale cursussen heeft gevolgd: “Ik kan denk ik de huid van mensen heel goed aanvoelen en ik hou ervan om het mensen naar hun zin te maken.” Als Ronald op een doodnormale werkdag hoog in de cabine van zijn kraan zit, dan denkt hij veel aan voeten. Hij overweegt ook om een cursus voetreflexologie te volgen, om zo een gediplomeerd masseur te kunnen worden en mensen bij hem thuis een nog betere massage te kunnen geven. “Ik denk dat veel mensen het eng vinden om hier te komen en denken: getver, zo’n voetfetisjist zal wel een vieze vent zijn, dan krijg ik vast een tong tussen mijn tenen. Maar ik heb nog nooit aan een voet of teen gelikt, dat is me veel te kwijlerig.” Daarna stelde ik een vraag die ik eigenlijk niet durfde te stellen, maar omdat Ronald zo open was waagde ik het erop. “Nee, ik stop mijn penis niet in schoenen of sokken, dat is niks voor mij,” zei hij zonder verder verbaasd te zijn over de vraag.

De ultieme fantasie van Ronald is een tikkeltje complexer dan dat. “Ik zou wel willen dat ik mee kan lopen onder voeten. Dat ik dan als het ware onder voeten geplakt zit, maar dat is niet echt mogelijk. Tsja. Als ik mezelf zou kunnen transformeren, dan had ik een panty van mezelf gemaakt.”

De twee uur zijn voorbij en ik bedank Ronald met een berg oude panty’s, sokken en twee paar oude schoenen waarin ik dit festivalseizoen met blote voeten door de zure modder heb gebanjerd. De panty’s en sokken had ik gewassen en dat had ik niet moeten doen, “ik hou ook van de geur van voeten”. Gelukkig waren de schoenen wel voorzien van een aroma. Ronald ruikt tot slot nog even aan zijn cadeaus en zegt me dat ik altijd welkom ben voor een voetmassage. Dat lijkt me helemaal niet meer zo’n gek idee.