Ik ging uit eten bij vijf van de slechtst beoordeelde restaurants van Amsterdam

Als ik uit eten wil, klik ik altijd eerst een paar uur lustig rond op sites als TripAdvisor en Iens. Veruit de meeste van die uren ben ik kwijt aan het feit dat als er over een restaurant "De service was belabberd en de kip ongaar" staat, ik meteen doorklik naar de volgende tent. En soms lijkt er dan geen einde te komen aan de reeks restaurants vol slechte service, koud, smakeloos eten en te hoge prijzen.

Dat soort klantenrecensies zijn een kloppende zweer voor veel horeca, aangezien ik niet de enige ben die een etablissement liever even overslaat als er zure dingen over geschreven staan. En er zijn nogal wat zeurneuzen die het heerlijk vinden om iets onaardigs over een restaurant te typen – of ze er nou echt wat gegeten hebben of niet. Of ze laten een incompleet bericht achter: afgelopen augustus zette een Zwols eetcafé nog een klant op hun zwarte lijst omdat ze niet bij haar kritische recensie op Thuisbezorgd.nl had geschreven dat ze haar te laat gekomen pizza gratis had gekregen. Regelmatig gaan klanten volgens de KHN, de branchevereniging voor horecaondernemingen, nog verder door te dreigen met een slechte recensie, tenzij ze iets van de rekening gratis krijgen.

Maar hoe weet je nou of een tent gepiepeld wordt door vervelende klanten, of gewoon echt hartstikke vies is? Is er dan niets meer zeker in het leven? Er zat maar één ding op: een steekproefsgewijze zelftest. Ik zocht op Iens en TripAdvisor een paar van de slechtst beoordeelde Amsterdamse restaurants met lekker veel klagerige recensies op, om het er ter plekke even goed van te nemen. Zijn die restaurants slachtoffer van een potje cyberpesten, of echt een gevaar voor de volksgezondheid?

Mijn eerste stop was Grillroom Sabba in de Halvemaansteeg, waar het altijd ruikt naar warm vlees en pis. Callum H schrijft op TripAdvisor: "The food was disgusting and borderline hazardous" en "the shop owners should be arrested for theft." Ook Phil F zegt dat hij dubbel zoveel moest betalen als geadverteerd stond, en dat de chef met zijn volgehoeste flikken aan het vlees zat.

Binnen werd ik heel vriendelijk begroet door de chef, die op dat moment net zelf een hapje nam van zijn eigen eten. Het zou dus wel mee moeten vallen met hoe gevaarlijk het allemaal was, of zijn darmflora had zich inmiddels zo ver door geëvolueerd dat hij een broodje gepekeld kernafval aan zou kunnen.

Het was mijn eerste maaltijd en ik moest nog even door, dus ik bestelde iets dat niet te zwaar op de maag zou liggen: de Turkse pizza met falafel.

Niet veel later vouwde ik de aluminiumfolie open en kwam de opgerolde deegrol vrolijk tevoorschijn. Ik gluurde naar binnen en op het eerste gezicht zag het er allemaal wel prima uit: een paar bolletjes falafel, wat sliertjes sla in verschillende tinten groen en hier en daar een schijfje tomaat. Ik zag niks dat me deed denken aan opgerochelde slijmfluimen, dus ik ging ervoor.

Helaas had ik over het hoofd gezien dat het eerste hapje deels zwartgeblakerd was en dus smaakte naar gebakken treinbiels. Dat was even slikken – of eigenlijk: een vrij lange tijd wat moeizaam slikken. Toen ik het eenmaal weg gekregen had, restte er een hardnekkige nasmaak die zorgwekkend veel aan gootsteenontstopper deed denken. Die nasmaak verdween gelukkig snel met het verorberen van de rest van de pizza, die wonderlijk genoeg prima smaakte. Ik hoefde ook niet ineens een rare prijs te lappen, en voelde me dus geenszins bestolen. Niks aan de hand, bij Grillroom Sabba.

Vervolgens ging ik naar Firenze, een Italiaans restaurant dat een paar deuren verderop zat. Op de ramen hingen geplastificeerde afbeeldingen van bleke pizza's, wat meer leek op een waarschuwing dan een aanrader. Ook hing er een 'aanbevolen door TripAdvisor'-sticker. Dit restaurant had een heel bijzondere interpretatie van het concept 'aanbevelen', want TripAdvisor staat vol met haat over deze plek, zoals de recensie van stephersj: "De service was erg traag en het personeel nogal grof. Het eten zelf was smakeloos en geenszins authentiek Italiaans."

Binnen bleek dat het restaurant prima bezocht werd: aan verschillende tafeltjes zaten louche mannetjes die me met een opgetrokken wenkbrauw aankeken. Het leek er sterk op dat ik een vergadering had onderbroken waar louter onfrisse zaken op de agenda stonden. Ik schuifelde ongemakkelijk richting een zijruimte, zodat ik kon eten zonder me te voelen alsof ik binnen een kwartier tussen de wormen lag.

Een andere internetrecensent schrijft: "Ik had o.a. een tonijnsalade besteld en daar trof ik […] een dode kakkerlak aan." Ik besloot ook de tonijnsalade te bestellen. De ober verspilde geen woorden aan vriendelijkheid, bracht me mijn razendsnel mijn bestelling en spoedde zich weer terug naar de andere zaal – misschien om te verhoeden dat zijn restaurantje besmeurd zou worden door rondvliegende afgeschoten knieschijven. Ik richtte me weer op het eten en vond gelukkig geen dood ongedierte tussen mijn brokken tonijn. Wat ik wel vond, was een bordje vol teleurstelling.

Deze troosteloze hoop eten was ondanks de glinsterende hoeveelheid dressing totaal vlak van smaak. Tonijn wordt zwaar overbevist en met uitsterven bedreigd, en het is een verdrietige schande dat zo'n van oorsprong prachtig dier eindigt als zo'n treurig kwakje niks. Bovendien kon ik me na een paar happen erg identificeren met de doodsnood die de tonijn moet hebben doorgemaakt.

Ik prikte verwoed tussen de hompen gortdroge vis in de hoop iets met een andere smaak dan kurk en stilstaand slootwater te vinden, maar vond niets. Ik liet driekwart van de maaltijd staan, negeerde de fronsende donkere wenkbrauwen in de andere ruimte en maakte dat ik weg kwam. Het internetleger had gelijk gehad.

De volgende dag ging ik naar Mexicaans/Argentijns restaurant Pacifico, gelegen tussen alle andere neonverlichte toeristenrestaurants in de Warmoesstraat, voor een portie vlees. Peter466 zegt over deze eetgelegenheid: "Het eten was ronduit slecht, koud vlees, salade vies." Jacq44 schrijft op Iens: "smaakt als een magnetron hap (de rijst) met vage saus en kleffe enchiladas" en BoyGeorgie schrijft: "Het eten is niet lekker en de gerechten zijn erg klein en belachelijk duur!" Er stond me een traktatie te wachten.

Ik zag wat borden met sombrero's, Jezusbeelden en wat Spaanse teksten, maar iedere suggestie van een authentieke Midden- en Zuid-Amerikaanse sfeer werd op maximaal volumeniveau weggeblazen door de pompende tunes van Mariah Carey en een groot televisiescherm waarop rapvideo's werden vertoond. Na wat onduidelijkheid of ik Spaans, Engels of Nederlands moest spreken, lukte het me om een steak te bestellen. De fotograaf die ik mee uit tafelen nam, bestelde een burrito.

De steak was iets aan de droge kant en de portie was inderdaad niet echt groot, maar het was echt een verademing na de dorre kluit die voor tonijn had moeten doorgaan. Hoewel het er niet echt imposant uitzag, smaakten de patatjes, de slasliertjes en de korreltjes maïs me ook erg goed.

De burrito was een ander verhaal. De kaas bovenop zweette van het vet en zag eruit als een verwaarloosde geslachtsziekte. Toen het mes erin werd gezet, knapte het uit elkaar als een wekenoude cyste, waardoor het bord al snel in een zompig moeras veranderde. Mijn fotograaf had nog nooit eerder een burrito gegeten, en zei dat hij het hierna ook nooit meer ging bestellen. Heel erg zonde natuurlijk, maar zolang hij denkt dat dit een normale burrito is, betekent dat meer wél lekkere burrito voor mij, in de wereld.

Toen we vertrokken bleek dat er vijftig cent in rekening was gebracht voor mayonaise die ik niet had besteld. Ik was hier al op voorbereid door BoHeMIo op TripAdvisor en ned op Iens, die me voor dit soort huichelpraktijken gewaarschuwd hadden. Gelukkig was de ober zo goedhartig om dat weer van de rekening af te halen nadat ik daar met mijn uit de klei getrokken krenterigheid om vroeg.

Het was dus geen al te frisse plek, maar ook niks dramatisch en ik werd niet afgezet. Bovendien: wie naar een toeristentent op de Warmoesstraat gaat om wat fijne cuisine te willen ervaren, verdient het niet met smaakpapillen te leven.

De volgende avond zonk de moed me in de schoenen toen ik naar binnen gluurde bij Waroeng Asje, een Surinaams restaurant. Fel kunstlicht, een vitrinekast met bakken vol eten dat er zo te zien al even lag, en niemand te bekennen – behalve de eigenaars en hun dochter. Het zag eruit als een zielloze snackbar, maar dan met wat elementen van hout, waaiers tegen de ramen en sambal op de tafels.

Internetrecensent wollen zegt: "Nooit zulk smerig Surinaams eten gehaald. Woorden schieten tekort om te omschrijven hoe vies dit was." Defrese schrijft: "Het rundvlees heeft de consistentie van een bosje twijgjes. Andere stukken zijn steenhard en sterk uitgedroogd. De roti zelf is droog en mist smaak. De rand is zeer taai. De groenten en aardappelen benaderen pap."

Ik bestelde de roti met varkensvlees en groente.

De dochter bracht me heel vrolijk mijn eten en toen ik het eerste hapje nam, was ik aangenaam verrast. De omgeving zoog alle vreugde uit de experience, maar het voedsel was eigenlijk best lekker. Ik proefde zowaar verschillende smaken: een hintje sambal hier, een beetje chilipeper daar, lekker gemarineerd vlees, een beetje taugé in de mix en een heerlijk zacht aardappeltje. Ik proefde niks van twijgjes, stenen of andere dingen die je eerder in de Surinaamse jungle dan in de Surinaamse keuken tegenkomt. Ik betaalde met alle plezier negen euro voor de roti.

Tevreden ging ik door naar het eindpunt van de tour.

Ik kwam aan bij Royal Mandarin, een Chinees restaurant in de Haarlemmerstraat. De gentrificatie heeft in deze straat flink huisgehouden, dus dit restaurant is nog een van de weinige panden die geen pop-upvintagegintonicextravaganza huisvest. De meubels in het etablissement zijn niet te koop.

Omearatron schrijft: "The worst experience I have ever had in a resteraunt. The service was terrible." Alberto L gaat nog een stapje verder en zegt: " Avoid at all times." Jooler1979 zegt soortgelijke dingen over de vreselijke service en " the food was salted nearly to the point of being inedible."

De sfeer was wat je van een Chinese eetgelegenheid kan verwachten: lampionnen, schemerlicht, een kabbelend watertje en evenzeer kabbelende muziek. Ik merkte helemaal niets van de vreselijke service die ik had verwacht, want de ober was misschien wel de vriendelijkste man van de wereld. Hij was goedlachs, praatte met al zijn gasten en had een paar gebbetjes met een vaste gast, waardoor hij geregeld lachsalvo's door het restaurant liet galmen, zonder dat het hinderlijk werd.

Ik bestelde een portie nasi goreng met kip.

De ober kwam me verdacht snel een schotel met vooral een enorme berg rijst brengen. Ik spitte de rijst even door op zoek naar kip, en vond inderdaad hier en daar wat kleine, witgrijze stukjes kip. Omdat kip niet alleen het meest veelzijdige stukje vlees is, maar je ook een dag lang heel veelzijdig kan laten kotsen als het niet gaar is, sneed ik eerst elk stukje kip door. Er zaten gelukkig geen rode blosjes op, dus ik at met een gerust hart het meeste van de schotel op. De rijst smaakte vlak, de kip had zich goed verstopt en van groente was nauwelijks sprake, maar het was een prima gemiddelde maaltijd. Ik moest wel bijna 15 euro afrekenen voor vooral een bak rijst en een biertje, wat eigenlijk een abominabel bedrag is, maar de charmante ober maakte veel goed.

Het zat er op: ik was naar een paar van de goorste restaurants van Amsterdam geweest – volgens wrokkige internetgebruikers, in elk geval – en ik stond nog overeind. Ik had zelfs wel aardig gegeten. De volgende keer dat ik uit eten ga, kan ik mezelf dat eindeloze rondklikken dus besparen.

Lees ook:

Een zoektocht naar het ultieme zwerverbier

Ik was 24 uur lang in de Basic-Fit

Hé zuurpruim, hou eens op met zeiken over bierfietsen

Like als de wiedeweerga VICE Nederland om niks te missen van alles wat we maken: