Ik leefde een week als baller zonder een cent uit te geven

Het is een vraag die zich in onze hersenen is gaan nestelen toen we nog met z'n allen op de wc de Donald Duck-krant zaten te lezen: hoe zou het voelen om een duik te nemen in een kamer bomvol poen? Vorige maand won een Belg 168 miljoen euro, en twee weken later won een andere Belg 50 miljoen. Daardoor ben ik me niet alleen gaan afvragen waarom ik naar Nederland verhuisd ben, maar ook hoe anders mijn leven eruit zou zien als ik een bodemloze ton geld in mijn bezit had.

Ik wil graag geloven dat ik heel normaal zou blijven, maar dat zegt natuurlijk iedereen die niet wil overkomen als een vreselijk mens. Laten we die hele façade dus opbergen in onze lege portemonnee en eerlijk zijn: niemand blijft daadwerkelijk maaltijdsalades kopen en eindeloos speuren naar de goedkoopste fles wijn in het supermarktschap, als-ie opeens veel geld heeft. Zeker niet als je nog jong bent. Jong + geld = baller. En baller zijn is fun.

Ondanks het trieste getal op mijn bankrekening, wilde ik graag weten hoe het voelt om de kunst van het rijkemensenleven meester te worden. Daarom probeerde ik een week lang zo goed en zo kwaad mogelijk te leven als een baller, zonder daarbij een rooie cent uit te geven.

Om de baller-steen aan het rollen te krijgen, is het heel belangrijk om er een bepaalde stijl op na te houden, aldus WikiHow. Verder raadde de online leermeester aan om drie lagen shirts aan te trekken, een ketting te dragen die voor goud kon doorgaan, en mezelf in een baggy broek te hijsen.

Daarna leek het me een goed idee om mijn ballerweek te beginnen met een 100% onzinnige taxirit van het VICE-kantoor naar de Rolex-winkel op de Dam, twee straten verderop. Ik stel me zo voor dat voor daadwerkelijke ballers de taxi nemen naar plekken waar mannen in pak je gouden horloges op zwartfluwelen dienbladen komen brengen, een even routineuze bezigheid is als ademhalen. Ikzelf moest helaas eerst twintig minuten van mijn leven verprutsen met het installeren van de Uber-app, het uitzoeken van een vergeten PayPal-wachtwoord, en het regelen van een Uber-kortingscode waarmee ik een gratis rit zou krijgen.

In de winkel liet een man die Tony heette en aan zijn linkerhand een zwart handschoentje droeg, me twee horloges passen die samen evenveel kostten als wat ik per jaar aan huur betaal. Het is majestueus leven in de Rolex-winkel, waar je niet eens zelf het slotje van je horloge hoeft te sluiten. Het gewicht van al dat goud en zilver zoog mijn pols en mijn ziel rechtstreeks een gekke fantasiewereld in. Ik waande me even op een reusachtige witte jacht, omringd door azuurblauwe wateren, waar meisjes op het ritme van een Chris Isaak-nummer coke van elkaars bikinilijn af snoven.

Dat visioen werd aan diggelen geslagen toen ik voor de neuzen van alle andere klanten in de shop een kop vermoedelijk peperdure koffie of een glas champagne zag staan, terwijl ik niet eens een glas water aangeboden kreeg. Ook Lil Kleine kreeg zijn horloge aangemeten met een glas champagne in de hand, zo zag ik op zijn Instagram. Maar ik? Niets! Ballerschap, of nep-ballerschap, zo leerde ik, is iets waar de kenners snel doorheen prikken.

Misschien wel 99% van het baller zijn bestaat uit het uitdragen van het zijn van een baller. Je hebt er niks aan om in je eentje thuis te ballen en niemand hiervan op de hoogte te stellen. Zoals het spreekwoord onder ballers gaat: een uur niet op Insta geballd, is een uur niet geballd.

Als er even geen chique hotelkamer of een auto met omhoog klappende deuren in de buurt is voor een goeie Insta-kiek, kun je je altijd wenden tot de kern van het ballerschap: geld. Grote stapels geld, het liefst. Variëren op dit thema kan bijvoorbeeld met de geld aanbiddende baller, de in de club met geld zwaaiende baller, en de op een donsdeken van geldbriefjes liggende baller.

Om ook zo'n instaballer te worden, bracht ik de ochtend door in de kelder van het VICE-kantoor, met het verknippen van de Parool-kranten die ik al twee weken gratis op mijn deurmat krijg. Ik pinde een echt eurobriefje dat ik vervolgens niet uitgaf, en bond dat er bovenop. Daarna nam ik deze foto:

Hoewel ballers dit soort foto's hoogstwaarschijnlijk nemen om te compenseren voor een gapend gebrek aan zelfvertrouwen, of om een leegte die tijdens hun jeugd is ontstaan op te vullen, had ik een rotplezier toen mijn voormalige like-record verpulverd werd. Ik kreeg volgers die Blingarmy en Capitalbling heten, iemand noemde me 'een rijke tata', en de digitale hartjes stróómden binnen. Geld betekent overduidelijk populariteit, maar ik was hier ook door ontgoocheld. Aan iedere volger die voor deze foto nog nooit eerder iets van zich had laten horen: waar waren jullie toen ik nog blut was???

Hierna was het tijd om mijn ballerschap weer in het echte leven uit te dragen. Ik glipte tussen werk door de deur uit, voor een nekmassage in een Chinese massagesalon. Op dit punt word je misschien een tikkeltje sceptisch: hoe doet deze sloeberballer dit zonder er geld tegenaan te kletsen? Nou, het enige wat ik moest doen is deze hyperlink hier plaatsen, en laten vallen hoe geweldig de massages er zijn. Lang leve de moderne tijdsgeest, waarin je met een hyperlinkje net zoveel kunt bereiken als met een zak geld.

Ik liet de massage vallen in een gesprek met collega's, terwijl ik een blik nepkaviaar opentrok alsof het een zak chips was. Hun blikken leken zowel ontzag uit te stralen als "jij bent een lul" te zeggen. Zo leerde ik een van de hoofdprincipes van het baller-zijn: niet iedereen houdt van een baller, maar iedereen kijkt in zekere mate toch tegen hem of haar op. Macht en geld zijn nou eenmaal nauw met elkaar verbonden. Donald Trump en ik zouden elkaar begrijpen als een broer en zus.

Het ballerbloed kruipt waar het normale mensenbloed niet gaan kan, en dat is bijvoorbeeld een hot tub met uitzicht op miniatuur-wolkenkrabbers. Waar je Jim Jones kunt neuriën: "WE STAY HIGH, NO LIE, YOU KNOW THIS - BALLIN'!" terwijl je op een biefstuk van tweehonderd euro kauwt, en allerlei schaars geklede mensen je smeken om op je te komen zitten alsof je een menselijke trampoline bent. Om in de buurt te komen ging ik naar het dak van het Volkshotel (had ik al verteld dat je daar ook op zondag heen kunt en dat er de eerste zondag van de maand trouwens altijd Badplaats Winter Sessions zijn, met live muziek, storytellers en lekkere drankjes?).

Terwijl mijn huid langzaamaan de textuur van een zeemleren lap begon aan te nemen, bedacht ik me dat dit een fijne plek zou zijn om te sterven. Voor een echte baller. Niet een halfbakken baller zoals ik, die taart wilde bestellen met haar Ubereats-code, maar dat niet mocht van het management, en ook niet genoeg geld of lef had om hen om te kopen. Niet een slap afkooksel van een baller die in plaats van te relaxen vooral dacht: ik moet hier niet al te lang blijven, want ik moet dit artikel nog afmaken vandaag. Niet een baller die aan het eind van de maand een paar dagen lang aangelengde soep moet eten.

Ballers leven op een dieet van champagne, drugs, en seks met mensen die veel knapper zijn dan henzelf. Veel van die die magie gebeurt backstage, buiten het zicht van de normaal verdienende mens voor wie een clubavond bestaat uit bier, daggeren met dronken mensen en in de rij staan om vervolgens op een plakkerige wc-pot te gaan zitten.

Op donderdag stond ik klaar voor decadentie. Ik lobbyde mezelf via vrienden van vrienden van PR-mensen binnen in de backstage van Super Social. Dé plek waar Steve Aoki, Lindsay Lohan en Martin Garrix een paar weken geleden heen gingen om er voor de rest van de avond niet meer uit te komen. Ik werd door de vervallen krochten van het gebouw geloodst en belandde middenin het epicentrum van de mythische plek die 'backstage' heet. Een plek waar ik zelden geweest was. Een plek die ik me voorstelde als een plek met robijnen aan de muren en gestoorde wijnen in de koelkast.

Helaas! Ik was op een zolderkamer van vijftien vierkante meter. Niemand was halfnaakt aan het tongen en nog minder mensen goten flessen Johnnie Walker over elkaars hoofd heen. Er was een fles wodka met limonade, iemand draaide met z'n telefoon R. Kelly door twee gammele boxjes, en er was de hele tijd wel ergens iemand een joint aan het draaien.

Het backstage-ballerschap laat zich het beste samenvatten als een prima huisfeest, waar dj's, danseressen en hun entourage tonen dat humaniteit niet dood is, door zich bijvoorbeeld met z'n drieën op een eenpersoonsbank te proppen (zoals ik me inbeeld dat ook Garrix, Aoki en La Lohan daar zaten) en te improviseren met asbakjes, aangezien die niet in diamanten uitvoering overal tactisch stonden opgesteld.

Weet je wat echt baller is? Rondrijden in auto's waarvan de mensen op straat denken, wanneer je langsrijdt: jeetje, deze persoon moet zo ongelooflijk veel seks hebben, zoveel meer dan ik, met mijn Fiat Multipla! Een beetje zoals we vroeger dachten over limousines, toen die nog niet uitsluitend werden ingehuurd door groepjes kalende mannen op weg naar een vrijgezellenfeest.

In het moderne leven zijn het dikke Jeeps die alle ballerboys to the yard brengen. Daarom zocht ik eindeloos naar een autodealer, tot ik eindelijk autodealer Auto Halan had gevonden, waar ik een formulier mocht invullen voor een testrit met chauffeur. De testrit wilde ik graag door de P.C. Hooftstraat maken, samen met twee vrienden en een fles whisky.

Als een volleerd baller stak ik mijn hoofd nonchalant door het dakraam van een gloednieuwe jeep, om te bouncen op Yung Internet tijdens een super luidruchtig autoritje naar nergens. Ook knoeide ik whisky op mijn shirt en woei mijn pet twee keer weg, omdat ik nou eenmaal een nepballer ben.

De ramen waren naar beneden gedraaid, de muziek stond snoeihard, en ik vroeg de chauffeur om af en toe in van die snel opeenvolgende schokjes te remmen op de beat. Ik weet niet zo goed hoe dat heet, maar rijke jongeren in dikke wagens doen het vaak om aandacht te trekken. Het werkte. Mensen keken naar ons. Ik voelde me daar ongemakkelijk bij.

Wat eerst volle bak gieren en plezier was, werd na tien minuten verpulverd door een gevoel van anticlimax. De eerste moodkiller was de muziek, die zo hard stond dat we elkaar niet konden verstaan. Ook werd ik een beetje misselijk van al dat stoppen en starten. En ik moest dat whiskyflesje de hele tijd krampachtig tussen mijn benen klemmen, omdat de dop kwijt was en mijn kleren anders nog verder onder kwamen te zitten (vlekken op je kleren is totaal on-baller).

Na de rit vond ik het wel mooi geweest, met doen alsof ik een baller was. Behalve dat ik er niet zo heel erg goed in bleek te zijn, weet ik ook niet of ik het nog veel langer had volgehouden. Nog treuriger dan de hele wereld laten zien hoeveel poen je bezit, is de wereld en jezelf voor het lapje houden over hoeveel poen je bezit. En eerlijk, eigenlijk was het enige echte leuke de tegenvallende backstage, omdat daar de normaalste mensen ooit door krakerige boxjes naar R. Kelly aan het luisteren waren. Misschien moet ik het binnenkort nog eens proberen, maar dan met een échte smak geld. Mocht dit je een leuk idee lijken, stuur me dan een mailtje en stort tienduizend moddervette pegels op mijn rekening.