Ik onderzocht de eenzaamheid op Pukkelpop

Voor ik naar Pukkelpop ging dacht ik terug aan de eerste keer dat ik  een festival bezocht. Ik was zestien en behalve mijn moeder, die me hysterisch op mijn eerste mobiele telefoon probeerde te bellen omdat er een hittegolf was en ze dacht dat ik uitgedroogd op het gras lag te sterven omdat ik zo wreed was om niet terug te bellen of voicemailberichten te beluisteren, leek niemand zich om me te bekommeren. Zouden anderen dat ook weleens hebben? Bestaat eenzaamheid op een plek waar tienduizenden mensen bij elkaar zijn? Dat wilde ik uitzoeken.

God, dacht ik, die man is eenzaam, en ik maakte een foto van hem waarop hij er extra eenzaam uitzag. Maar hij bleek op zijn frietstoof met mayo te zitten wachten, die zijn vriendin aan het halen was terwijl hij op Facebook dingen met de wereld deelde.

Dit meisje verkocht drankbonnen vanachter een glazen raampje in een bedompt hokje en ik dacht: die huilt zich vast en zeker in slaap in haar tentje. Toen ik haar op zalvende toon naar haar tranen van eenzaamheid vroeg zei ze echter “Neuhhhh johh!” en ze gaf me een reuzeopgewekte duim omhoog.

Deze man zat een boekje te lezen en toen ik vroeg wat hij las liet hij de titel van het boek zien (Des Couvrirs) en toen vroeg ik of het een goed boek was en toen haalde hij zijn schouders op en toen vroeg ik hoe het verder ging en toen keek hij me vies aan, stond hij op en liep hij weg. En toen begon ik me plots zelf eenzaam te voelen.

Ik besloot bij te gaan komen in de VIP-ruimte, die ik hierboven zorgvuldig heb vastgelegd. De inrichting deed me denken aan die van  een strandtent in Bloemendaal die een naam heeft die op een ‘z’ eindigt, Bubbelz of Vibez bijvoorbeeld. Op een bankje zaten daar twee leden van Dope DOD, de band uit Groningen. Ik herkende ze omdat ik laatst een liedje van ze op YouTube had bekeken waarin ik had gezien dat ze met Fred Durst en die zanger van Korn in een video zaten. Ik zei “ooooooooh, Dope DOD!” en toen high fivede ik ze en ging ik met ze op de foto. Ik vroeg of zij dachten dat eenzaamheid op een festival een probleem was en die ene jongen met dat gekke gezicht zei: “Uh, nee man, ik denk het eigenlijk niet,” en toen lachte ik om enig ongemak te verdrijven, maar dat hielp niet, want het was al ongemakkelijk. Dit is misschien niet het beste idee voor een festivalverslag, dacht ik.

Die avond op Pukkelpop speelde Eminem. Na twee liedjes dacht ik: ik luister naar een man van veertig die voor heel veel mensen staat te playbacken over het doorsnijden van de keel van zijn moeder, of iets dergelijks. Ik wilde weg. Dit ging gierend de verkeerde kant op. Ik ben geen zestien meer en de enige die eenzaam was, was ik.

Het lijkt erop dat eenzaamheid een ervaring is die wel gevoeld, maar moeilijk gedeeld kan worden. Ik bedoel: mensen die overduidelijk eenzaam waren en waar ik die dag een gesprek mee had geprobeerd aan te knopen zaten niet op dat gesprek te wachten, en mensen die het niet waren hadden er niks zinnigs over te zeggen. Dus probeerde ik actief het tij te keren en net als de rest van de mensen om me heen het leven te vieren en toen gebeurden er goede dingen.

Ik at een verkwikkend frietje stoof, dat ontstellend veel lekkerder was dan hoe het eruit zag. Iets later heb ik me toen vreselijk laten gaan op het VIP-toilet, dat maagdelijk wit en bijzonder goed geoutilleerd was. Toen er mensen die achter me in de rij stonden op de deur begonnen te bonzen moest ik hysterisch lachen en voelde ik me een soort anti-Robin Hood, een vervuilde maar geliefde schurk die stoofvlees eet bij de armen maar het vuil achterlaat bij de rijken. Ik heb geen foto, maar dit kan een artistieke benadering zijn.

Wocka Flocka Flame, Major Lazer, Pavlov Stellar Band, de dj-set van Jamie XX en !!! waren verder heel leuk en goed en mijn lievelings. Die man van !!! danst alsof hij essence van James Brown op zijn heupen en stembanden smeert. Zie de man:

Echt heel leuk.

Ook leerden we deze jongen kennen:

Het was een intelligente, gevoelige jongen, met extraverte trekken.

Voor het hele feest voorbij was zag ik echter toch nog een eenzaam moment bij iemand anders. Iemand van Dope DOD zei “AYO PUKKELPOP PUT YO HANDS UP IN THE AIR FOR ME” en dat deden de mensen, waaronder de jongen hieronder.

Eerst ging zijn arm zo van ‘AYO!’

Toen een hoop mensen in het publiek hun armen alweer hadden laten zakken stond hij toch nog wat te wuiven. Ik zag dat hij wel door wilde gaan, maar het wuiven werd allengs aarzelender.

Kort daarop bracht hij zijn wuivende arm naar zijn hoofd, waar hij aarzelend aan zijn oor kriebelde om vervolgens met zijn armen langs zijn lichaam met het hoofd te knikken. Ik kon niet in zijn ziel kijken, maar zijn rug straalde verslagenheid uit. Dit was voor mij de essentie van eenzaamheid op het festival. Dit was het eenzaamste dat ik, buiten mijn eigen kniezerij, op het festival tegenkwam. Als ik dit toch eens kon oplossen. Maar ik heb die oplossing gevonden hoor. Het werkt zo: als je om je heen bij een concert mensen hun armen ziet laten vallen en je wilt op elegante wijze je eigen luchtzwaaierij beëindigen, moet je het met een krachtig statement doen, en wat helpt daarbij beter dan een vuistpomp? Dus het gaat van:

Hop.

Naar hoppie.

Naar alles hartstikke prima.

Dit shirt vatte overigens alle op Pukkelpop opgedane levenslessen eigenlijk wel samen.