Ik probeer zwanger te raken van het sperma van een vreemde en het gaat verschrikkelijk

Op een donkere ochtend word ik wakker, net voordat mijn wekker afgaat. Het is zes uur 's ochtends. Ik probeer er stilletjes tussenuit te knijpen, zodat mijn vrouw Sam niet wakker wordt. Ze moet over een paar uur werken. Ik trek een legging aan en een trui van Sam.

Ik loop naar buiten, waar het giet van de regen. Het tikt ritmisch op mijn paraplu, en zachtjes zing ik in mijn hoofd: ik doe dit voor de baby. Ik doe dit voor de baby. Ik doe dit voor de baby.

Als ik drie kwartier later het kantoor binnenloop, is het nog donker. De receptionist groet me bij mijn voornaam: "Hoi Laura, neem plaats." Terwijl ik wacht, friemel ik aan het vruchtbaarheidsarmbandje om mijn pols. Ik kreeg het van een vriend. Een paar uur geleden lag ik nog te slapen naast Sam, bovenop een vruchtbaarheids-voodoopop die we in New Orleans kochten. Ik had er zelfs een lok haar aan vastgemaakt. Soms staarde ik naar de voodoopop en dacht: geesten, geef me een baby.

Sam en ik lieten twee jaar geleden – we waren toen 29 – onze eitjes testen. Ik schrok van de diagnose dat ik onvruchtbaar was. Ik kon niet zwanger worden op de gebruikelijke manier, zonder medicijnen of vruchtbaarheidsbehandelingen. Het betekende niet alleen dat ik moeilijk zwanger kon worden, maar ook dat ik – als ik eenmaal zwanger was – een verhoogd risico had op een miskraam.

Ik zou graag zeggen dat bij Sam de eitjes er praktisch uitrollen, maar zij heeft haar eigen vruchtbaarheidsproblemen, waaronder vleesbomen in haar baarmoeder. We waren dus allebei geen ideale kandidaat om zwanger te worden, maar de vruchtbaarheidsarts adviseerde me dat als ik ooit zwanger wilde worden, er zo snel mogelijk mee moest beginnen. We vonden uiteindelijk een geschikte spermadonor en kochten zes buisjes van zijn zaad. Patiënten met vruchtbaarheidsproblemen moeten dagelijks op controle. Er moet bloed worden geprikt en er worden echo's van de vagina gemaakt om de voortgang van de groei van het eiblaasje te meten. Daarom bieden klinieken aan om je vóór de reguliere kantooruren te testen, met als gevolg dat je vaak in wachtkamers zit, voordat je werkdag nog maar is begonnen. Op die regenachtige winterochtend, nu twee maanden geleden, werd ik voor de derde en laatste keer gemonitord tijdens een IUI ( intra-uteriene inseminatie). Er wordt dan sperma direct in de baarmoeder aangebracht, om de vruchtbaarheid te verbeteren. Ik nam medicijnen om mijn eierstokken te stimuleren, maar de arts vertelde me dat als ik na drie IUI's niet zwanger raakte, er een agressievere aanpak nodig was.

De derde IUI in januari sloeg niet aan. Ik belde met een zuster van de vruchtbaarheidskliniek van Oxford Health om een IVF-behandeling te bespreken. Bij IVF ( in-vitrofertilisatie) worden er eitjes uit de baarmoeder gehaald en in een laboratorium bevrucht. Dit resulteert in embryo's die vervolgens in de baarmoeder worden geplaatst. Dan volgt een normale zwangerschap tot de baby wordt geboren, of er een miskraam plaatsvindt.

Vanaf de eerste tests tot de derde IUI, waren we meer dan twaalfduizend euro kwijt. Met IVF, ons plan B, kan het makkelijk oplopen tot zeventienduizend euro per poging. Daar komen dan ook nog meer bezoekjes aan de dokter voor bloedonderzoek en echo's bij. De kans om zwanger te raken met IVF ligt tussen de 35 en 45 procent. Met IUI was dat tussen de 8 en 12 procent. We probeerden wat van deze kosten te laten dekken door onze ziektekostenverzekering. Helaas is de definitie van onvruchtbaarheid volgens Oxford Health: het onvermogen om zwanger te raken na twaalf maanden onbeschermde, heteroseksuele coïtus. Niet van toepassing op Sam en mij. We hebben geen aanvullende verzekering die IUI of IVF dekt, en ook andere verzekeringsmaatschappijen bieden geen dekking aan homoseksuele koppels die deze procedures doorlopen. In tegenstelling tot onze vrienden, die zwanger konden raken nadat ze stopten met anticonceptie, houdt "proberen" bij ons niet in dat we regelmatig samen stoeien. Ik heb het feit dat ik geen kind kan krijgen met mijn vrouw al geaccepteerd en verwerkt. Ik wil een kind met de groene ogen van Sam. In plaats daarvan moet ik op een tafel gaan liggen met mijn hakken in metalen beugels terwijl er sperma van een vreemde in mijn baarmoeder wordt geïnjecteerd, of ik moet m'n lichaam laten verdoven voor een chirurgische IVF-behandeling om een reageerbuisbaby te creëren.

In februari ging ik naar het kantoor van mijn nieuwe arts voor een IVF-consultatie: ons plan B. De volgende dag moesten Sam en ik terugkomen voor een andere afspraak – een verplichte IVF-voorlichting. Terwijl ik wachtte tot de les begon, hoorde ik iemand mijn naam roepen.

"Je moet vandaag een betaling doen," zei de receptioniste. De dag ervoor hadden we al een bedrag van 10.000 euro betaald. "Eh, ik dacht dat we gisteren alles al hadden betaald?" Ze reageerde niet, maar haalde een factuur tevoorschijn en omcirkelde de woorden " Frozen Embryo Transfer (FET)", die in vetgedrukte letters stonden geschreven. Dit betekende dat wanneer ik mijn eitjes liet bevruchten via een IVF-behandeling, ze de rest van de embryo's zouden invriezen voor een volgende poging. Ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik het bedrag van bijna vierduizend euro zag staan. Beschaamd vroeg ik haar om een minuutje. We hadden meer dan 17 duizend euro uitgegeven aan een IVF-behandeling, zonder enige garantie dat ik zwanger zou raken. Daarnaast was onze les nog niet begonnen en we moesten nog wennen aan het hele idee van de procedure. Het is makkelijk om te zeggen hoeveel je uit wil geven om een baby te krijgen, tot je de rekening voor je neus hebt liggen. Nadat we van de schrik waren bekomen, betaalden we het resterende bedrag. Tijdens de eerste IVF-les zaten Sam en ik in een vergaderzaal in het ziekenhuis, samen met een groep mannen en vrouwen die ook overweldigd leken, en kregen we een film uit de jaren negentig te zien, waarin de belangrijkste dingen werden besproken over IVF-medicijnen. De duur van een IVF-behandeling verschilt per vrouw, maar gaat van start op de dag dat je menstruatie begint, waarna je elke nacht verschillende injecties met hormonen krijgt die de eierstokken stimuleren om eitjes te produceren. Sommige injecties zijn onderhuids – deze worden geïnjecteerd in de buik of dijen – en andere injecties worden intramusculair geïnjecteerd, in de billen. "Wat als ik een bot raak?" vroeg een man. De zuster gaf naalden en een pop door om te oefenen. Als de injecties beginnen, moet je elke dag naar de dokter voor bloedtesten en echo's, zodat ze weten dat je lichaam klaar is voor stap twee – een "triggershot" dat ervoor zorgt dat er eitjes vrijkomen. Twee dagen nadat dat gebeurt, worden de eitjes verwijderd (als ze levensvatbaar zijn) door een chirurg, waarna ze bevrucht worden in een lab, en de resulterende embryo –de reageerbuisbaby – in je baarmoeder wordt geplaatst. Daarna moet je twee weken aan de progesteroninjecties om de kans dat je zwanger raakt te verhogen tot je ongesteld wordt of in verwachting bent.

Ik dacht dat we tijd zouden hebben om na te denken over de kosten en wat ik precies in mijn lichaam zou stoppen met IVF, maar ik werd op dezelfde dag van de cursus ongesteld, een paar weken te vroeg. Ik trok mijn portemonnee en ging naar huis met een brochure met instructies voor de hormooninjecties waar ik die nacht mee moest beginnen.

Uren later maakten Sam en ik een keukenkastje leeg, om die vervolgens te vullen met zakken naalden in verschillende maten, een rode naaldencontainer, verbandgaasjes, ontsmettingsdoekjes en kleine buisjes met medicijnen. Mijn eerste eileider-stimulerende injecties waren met relatief kleine naalden, maar Sam prikte de eerste paar keer mis. Ze stapte op me af, stak de naald ongeveer twee centimeter van mijn navel in mijn buik, schrok toen ze voelde dat ze door de huid ging, en trok snel de naald er weer uit.

Ik stond tegen het aanrecht geleund en kneep in een vetrolletje op mijn buik. "Rustig blijven, verdomme, doe het gewoon," zei ik. Ze stapte weer op me af. Daarna verdeelden we de nachtelijke injecties: ik deed er eentje zelf en liet haar de andere twee doen. De bijwerkingen van de medicijnen zijn onder andere: hoofdpijn, duizeligheid, stemmingswisselingen en nachtzweten. (Ja, ons seksleven lijdt eronder, wat ironisch is voor een stel dat probeert een kind te maken).

Er is een kans dat we de injecties verneuken door de zenuwen, en de enorme bak geld die we aan alle IVF-medicijnen hebben uitgegeven verspillen. Er is zelfs een kans dat we alles goed doen, maar het nog steeds niet lukt. Zelfs als we zwanger worden met deze tweede, duurdere procedure, is er nog steeds kans op een miskraam. We hebben nog niet besloten hoeveel IVF-pogingen Sam en ik bereid zijn om te doen.

Mijn vrouw zou zich kunnen opwerpen om door hetzelfde proces te gaan als ik, maar het is moeilijk voor te stellen dat we overstappen op een plan C, als we al tienduizenden euro's hebben uitgegeven om mijn lichaam vol chemicaliën te pompen. Het is al lastig genoeg om te proberen emotioneel stabiel te blijven in de medische bureaucratie, maar de hormonen in mijn lijf maken het extra lastig.

Ongeveer anderhalve week nadat ik ongesteld werd en met de nachtelijke hormooninjecties begon, zei mijn dokter dat het tijd was voor het triggershot dat ervoor zorgt dat er eitjes vrijkomen. De naald was enorm en we waren allebei zenuwachtig. "Oké, daar gaan we," zei ik. Ik leunde over het aanrecht, met mijn billen omhoog richting mijn vrouw. Ze maakte het plekje dat de verpleegster had omcirkeld schoon en stak de naald erin. Ik werd gelijk misselijk en rende naar de wc. Ik kotste hevig in de wc-pot. Terwijl ik met mijn armen over de wc hing om op adem te komen, dacht ik: ik doe dit voor de baby. Ik doe dit voor de baby. Ik doe dit voor de baby.

_Het e-book _The Rushvan Laura Leigh is sinds januari verkrijgbaar bij Amazon. Kijk voor meer informatie op haar website. Lees ook: Hoe het is om je kind genderneutraal op te voeden

Hoe is het om allergisch te zijn voor sperma?

Drie aseksuelen over onze door seks geobsedeerde wereld