Ik speelde een game voor blinden en het was het engste ooit

Als kind was ik bang voor het donker. En voor monsters. Echt bang. Ik was er van overtuigd dat er non-stop monsters onder mijn bed zaten, wat er toe leidde dat ik om mijn bed uit te komen altijd een soort sprong maakte om maar zo ver mogelijk van het bed te belanden. Dat moet er best wel raar uitgezien hebben, maar gelukkig is die tijd voorbij en slaap ik nu op een matras op de grond, dus tenzij er buitengewoon slanke monsters bestaan ben ik veilig. Dacht ik.

Afgelopen weekend las ik bij de New Yorker een artikel over spellen die vooral gemaakt zijn voor blinde mensen. Want die zijn er natuurlijk ook, spellen voor blinden. Angstaanjagende spellen voor blinden, vooral. Ik heb er twee uitgeprobeerd en volgens mij ben ik sinds die keer dat ik ging belletje trekken bij een buurman die we Mr Evil noemden en dat hij ziedend naar buiten kwam met een honkbalknuppel en ik me voor zijn deur onder een auto had verstopt en hij maar buiten bleef zoeken niet meer zo bang geweest. Laat me je erover vertellen, want dit is iets wat je mee moet maken.

Ken je dat, dat een enge film niet meer zo eng is als je eenmaal het monster of spook of demoon hebt gezien? Nou, daar zul je dus geen last van hebben bij games die puur gebaseerd zijn op huiveringwekkende geluiden die om je heen bewegen terwijl je door de levels loopt.

Ik had, afgaande op de reviews die vermoedelijk door niet-blinden geschreven zijn, want die mogen deze spellen natuurlijk ook spelen, voor zowel BlindSide als The Nightjar gekozen. In BlindSide is het verhaal dat iedereen plotseling blind is geworden en er allemaal vreselijk hongerige monsters overal zijn. The Nightjar, ingesproken door de fluweelstemmige acteur Benedict Cumberbatch, gaat daarentegen over iemand die achtergelaten is op een duister ruimteschip dat langzaam richting een zwart gat drijft en - alsof dat niet genoeg was - ook nog allerlei onsympathieke monsteraliens aan boord heeft.

In mijn donkere huis begon ik 's avonds met BlindSide. Het voelde in het begin onwennig om mijn ogen dicht te houden, maar al gauw merkte ik dat het makkelijker was om me concentreren op geluiden als ik niets zag. De besturing van het spel is simpel. Op de bovenkant van het iPhone-scherm drukken was vooruit, de onderkant achteruit. Door om je as te draaien bestuur je de richting waar de hoofdpersoon heen kijkt. Om me heen hoorde ik verschillende geluiden - een ruisende televisie, een druppende kraan en een tikkende klok - die ik kon gebruiken om mijn locatie in de kamer te bepalen. Als ik draaide, draaiden de geluiden mee.

Na wat kleine opdrachten uitgevoerd te hebben om een gevoel te krijgen van hoe het werkt, liep ik de gang op, waar ik een huilende buurvrouw moest vinden. Die snikkende vrouw vertelde me toen een paar dingen die ik vergeten ben, want toen kwamen er uit de verte stampende voetstappen op me af van iets afschuwelijks en werd ze smakkend en slurpend en krakend en gillend opgegeten door het monster. Misschien ligt het aan mijn eigen fantasie, maar het is duizend keer verschrikkelijker om iemand opgegeten te horen worden door een hijgend monster dat je niet kan zien, dan als het allemaal grafisch geanimeerd is. Ik probeerde de gang uit te vluchten, botste tegen een paar muren aan, hoorde het beest achter me aan komen, botste tegen nog een muur en werd opgegeten. Het was niet leuk. Het was eng. Dus ik besloot om het spel even te laten voor wat het was en trillend bij een vriendin in bed te kruipen om 's ochtends verder te spelen. Want zo ben ik. Dapper.

Het spel was het resultaat van een ongelukje bij de scheikundeles van softwareontwikkelaar Aaron Rasmussen. Een explosie die veroorzaakt werd door rood fosfor en potassiumchloraat maakte hem tijdelijk blind, en gebaseerd op die ervaring wilde hij een spel ontwikkelen dat puur gebaseerd zou zijn op audio. Samen met gamespsycholoog Michael T. Astolfi haalde hij veertienduizend dollar op Kickstarter en ging aan de slag om een survivalhorrorspel te creëren. Hiervoor verzamelden ze duizenden geluiden en ontwikkelden ze een systeem waardoor ze die realistisch in een ruimte konden plaatsen. Daarvoor moesten ze rekening houden met bijvoorbeeld het feit dat je eigen hoofd bepaalde frequenties tegenhoudt als je draait, terwijl het weer andere doorlaat. En dat is ze aardig gelukt. Het voelt verschrikkelijk realistisch om rond te lopen en een mentale kaart te moeten maken van waar alles staat, waar de geluiden vandaan komen en hoe je precies moet maneuvreren tussen slapende monsters die uit zijn op je kraakbeen.

De volgende dag begon ik vol moed weer aan het spel. Ik maakte van een tshirt een blinddoek om de ochtendzon buiten te sluiten en ging weer midden in de kamer staan. Voor de tweede keer hoorde ik de buurvrouw opgepeuzeld worden en voor de tweede keer vluchtte ik al botsend weer mijn kamer in, waar mijn vriendin gillend vraagt wat er in godsnaam aan de hand is. En zo gaat het nog een tijdje door. Het is nauwelijks te beschrijven hoe ontzettend benauwend het is om niets te kunnen zien terwijl er overal om je heen monsters bezig zijn met mensen eten. Je moet het zelf meemaken om het te geloven.

Datzelfde beklemmende gevoel van angst voor het donker was er ook in het andere spel, The Nightjar. De besturing zit net iets anders in elkaar, draaien doe je door te swipen aan de bovenkant van het scherm en lopen doe je door afwisselend rechts en links te tappen. Het geluid van voetstappen zijn in dit spel tot een kunst verheven. Het grootste deel van de tijd loop je over metalen oppervlaktes, maar soms stap je ineens in water of iets slijmerigs dat aliens hebben achtergelaten. En dat voel je bijna letterlijk, misschien juist omdat je zelf invult hoe alles eruit ziet. Het einde van het spel is trouwens ook fantastisch.

Het is een onwerkelijk en bizar gevoel dat er zich overal om je heen een ruimte bevindt die telkens net iets anders echoot, terwijl je gewoon midden in je woonkamer staat en het in feite niets anders is dan audio die van links naar rechts beweegt. Ook werd ik, omdat er verder geen afleiding is, veel meer de verhalen ingetrokken en leefde ik mee met de personages. Helaas waren de personages bij BlindSide niet fantastisch ingesproken en reageerden ze vaak net iets te laconiek op het feit dat ze opeens blind waren in een door monsters geteisterde stad. Toch blijft het meeslepend en eng genoeg om door te gaan. Of om juist niet door te gaan. Rasmussen aan de New Yorker: "Onze favoriete feedback op het spel was een negatieve comment. We kregen drie uit vijf sterren van een niet-blinde speler die vertelde dat hij het spel te eng vond."

En dat is misschien een deel van het succes. Ondanks dat het spel vooral gemaakt is voor blinde spelers, is het ook voor mensen die kunnen zien een angstaanjagend kijkje in hoe het is om niet meer te kunnen zien - als de wereld wordt overspoeld met afschuwelijke monsters, tenminste. Sowieso is het een totaal andere ervaring dan een normale game, en zeker eentje die ik iedereen zou aanraden om uit te proberen, al is het maar om erachter te komen hoe ontzettend eng het is om ineens zonder zicht te zitten. En misschien weer een beetje bang te worden voor monsters onder je bed.

Meer enge shit lees je hier:

De mysterieuze dood van Elisa Lam (en het engste filmpje op het internet ooit)

Google Maps brengt je naar de poort van de hel

Maak kennis met de Indian Lake Project, een van de meest lugubere mysteries van het internet