Ik was een slachtoffer van de beruchte Haagse horrortandarts

De Nederlandse tandarts Mark van N. kreeg acht jaar celstraf voor het verminken en oplichten van ruim honderd patiënten. Foto door MaxPPP

Ik word al zenuwachtig als ik alleen maar aan de tandarts denk, en het nieuws over Mark van N. heeft mijn angst voor de tandentrekker er niet minder op gemaakt. De Nederlandse tandarts, die in de media ook wel de "horrortandarts" wordt genoemd, verhuisde in 2008 naar de Franse gemeente Château-Chinon. Daar opende hij een praktijk, en richtte hij vervolgens enorme schade aan bij tientallen nietsvermoedende patiënten, die dachten dat ze goede zorg kregen voor hun gebitsproblemen. Na zijn eerste arrestatie in Frankrijk in 2013 vluchtte hij naar Canada, waar hij iets meer dan een jaar later nogmaals gearresteerd werd. Afgelopen dinsdag kreeg hij een celstraf van acht jaar opgelegd door de Franse rechtbank in Nevers voor het verminken van ruim honderd patiënten tussen 2008 en 2012, en kreeg hij een levenslang verbod om als tandarts aan de slag te gaan.

Toen Mark van N. zijn tandartspraktijk opende op het Franse platteland, werd hij in eerste instantie als een verlosser ontvangen in het gebied waar steeds minder huisartsen en tandartsen zijn. Maar al snel begonnen er verhalen de ronde te doen over zijn wrede en middeleeuwse werkwijze, waarvan de gevolgen nog steeds voelbaar zijn voor zijn patiënten. Geen van zijn slachtoffers wist dat hij niet meer als tandarts mocht werken in Nederland. Nu de rechtszaak eindelijk voorbij is, kunnen zijn patiënten langzaam de trauma's gaan verwerken die ze opliepen in zijn tandartsstoel. Sylviane Boulesteix is een van zijn slachtoffers, en was bereid om met ons te praten over haar ervaringen.

VICE: Kan je me vertellen over je eerste afspraak bij Mark van N.?
Sylviane Boulesteix: Ik ging bij hem langs in januari 2012. Ik was een paar jaar lang al niet meer naar de tandarts geweest, en sinds mijn vorige tandarts met pensioen was gegaan, was Van N. de enige tandarts die nog in de regio werkte. Tijdens die eerste afspraak zei hij gelijk dat hij al mijn tanden wilde vervangen. Ik kreeg een prijsopgave, foto's en alles. Aan het begin van het consult injecteerde hij me gelijk met iets – hij zei dat hij dat deed "om mijn tanden weer op te bouwen". Het deed erg veel pijn. Toen hij een gipsafdruk maakte van mijn tanden, voelde het alsof hij mijn kaak probeerde los te wrikken. Maar als je eenmaal in die stoel ligt, ben je minder geneigd om vragen te stellen.

Je vermoedde op dat moment nog niet dat er iets mis was?
Nee! Het is een klein dorpje en mensen zijn meestal wantrouwig tegenover vreemden, maar ik wilde niet luisteren naar wat mensen zeiden. En een voormalige collega van mij had ook een afspraak met Van N. gehad, die heel goed was verlopen. Zijn praktijk leek voorkomen normaal: een wachtkamer met tijdschriften en een keurig rijtje stoelen, een receptioniste in een witte blouse die niet aardig noch onaardig was, en een assistente die hem hielp. Het leek allemaal zakelijk en schoon. Hij had zelfs een mooi bronzen bordje met zijn naam erin gegraveerd.

Wat gebeurde er na die eerste afspraak?
Na twee al zeer pijnlijke sessies belde de receptioniste me op om te zeggen dat ik naar de praktijk moest komen, zodat de tandarts mijn tanden kon vervangen door een kunstgebit. Nogmaals, ik vertrouwde hem, maar het was afschuwelijk. Hij spoot acht keer een verdoving in mijn tandvlees, zodat ik driekwart van mijn gezicht niet kon voelen of bewegen. Ik had moeite met ademen. Daarna trok hij acht tanden in één keer en ging hij weg om met zijn assistente te lunchen, terwijl ik daar achterbleef en over de hele stoel heen bloedde. Toen hij terugkwam, probeerde hij een grapje te maken door aan me te vragen: "Heeft u misschien ook zin in een stokbroodje, madame?" Ik zat daar urenlang en het bleef daarna nog drie dagen bloeden. En ik belandde erdoor in een vicieuze cirkel: ik had zoveel pijn dat ik wel naar hem terug moest gaan. Mijn tandvlees was ontstoken, dus haalde hij de kunstprothese eruit zodat het kon genezen. Na die afspraken was de praktijk plotseling gesloten.

Wat was je eerste indruk van deze man?
Ik vond hem aardig doorsnee. Zijn bouw had wat weg van een rugbyspeler en hij beheerste de Franse taal niet zo, maar wel net goed genoeg om het te begrijpen. Hij was nogal kortaf in zijn manier van doen, maar nogmaals, als je in die tandartsstoel ligt met je mond open, dan stel je niet echt vragen. Zijn werkwijze was hardhandig, maar diep van binnen denk je gewoon: hij is een tandarts. Tandartsen zijn zelden teder en plezierig. En hij deed wel zijn best om me gerust te stellen – hij was best sympathiek. Pas wanneer hij zijn instrumenten oppakte en aan de slag ging werd duidelijk dat hij eigenlijk gewoon een beul was.

Denk je dat hij ervan genoot om zijn patiënten pijn te doen?
Nee, ik denk het niet. Achteraf gezien denk ik dat hij gewoon geld wilde verdienen over de ruggen van eerlijke mensen. Je moest altijd veertig procent van de behandelingskosten vooraf betalen. Ik had niet genoeg geld, dus ik moest het lenen – ik ben dat nu nog steeds aan het terugbetalen.

Ben je sindsdien nog bij een tandarts langsgegaan?
Ik had geen keus, gezien de staat waarin hij mijn gebit heeft achtergelaten. Ik was bijna anderhalf jaar tandloos. Ik kon geen vast voedsel eten. Ik had altijd het volste vertrouwen in artsen, maar dat ligt nu wel anders. Als ik nu naar een arts ga, dan heb ik altijd een steen in m'n maag. We proberen weer het beste van het leven te maken, zover we dat kunnen, maar we zullen het nooit kunnen vergeten. Ik zal door hem de rest van mijn leven een kunstgebit moeten dragen.

Voelde je je in de steek gelaten na alles wat er is gebeurd?
Ja, wel door de gezondheidszorg. Er zijn geen artsen meer op het Franse platteland, het is hier volledig uitgestorven. Er is één huisarts die een keer in de twee weken langskomt. Ik heb geen auto en geen internet. Wat moet ik anders? Gelukkig worden we als slachtoffers erkend en zullen we een vergoeding krijgen.

Hoe was het om bij de rechtszaak aanwezig te zijn?
Ik begon gelijk te trillen toen ik hem zag. Maar hij zei bijna niks. Op elke vraag die de officier van justitie hem stelde, antwoordde hij: "Ik kan me dat niet meer herinneren" of "ik kan daar geen antwoord op geven." Het leek alsof hij compleet los was gekoppeld van de werkelijkheid. Ik ben erg blij dat het voorbij is.

Like als de wiedeweerga VICE Nederland om niks te missen van alles wat we maken: