Ik werd zeven jaar lang gebruikt als seksslaaf door Mexicaanse drugskartels

Daniela herinnert zich dat ze geblinddoekt in een auto zat die door de woestijn van Noord-Mexico reed. Ze dacht dat ze haar dood tegemoet ging. Ze herinnert zich dat iemand zei dat ze uit de auto moest komen, haar blinddoek moest afdoen en haar gewapende ontvoerders moest volgen. Ze liepen een groot huis binnen en daalden af naar de kelder. Ze werd gedwongen te kijken naar wat daar gebeurde en probeerde haar verstand op nul te zetten.

Dat lukte niet. Ze herinnert zich nog goed wat ze zag: vijf jonge vrouwen vastgebonden aan pilaren, omringd door mannen die niet alleen veel betaald hadden om de vrouwen te verkrachten, maar ook om ze te martelen en misschien zelfs te doden.

Daniela is niet haar echte naam. Ze wil anoniem blijven omdat ze ontsnapt is, en de tengels van haar voormalige ontvoerders reiken ver. Wat ze die dag zag was slechts een van vele verschrikkelijke dingen die ze meemaakte in de zeven jaar dat ze seksslavin was, eerst van het Zetaskartel en toen van het Golfkartel. Het eindigde met haar ontsnapping vorig jaar en haar terugkeer naar haar familie in Nicaragua, waar de nachtmerrie begon.

"Ik zag veel mensen sterven, op gruwelijke wijze," zegt ze, terwijl ze een pizzapunt eet in een café in Mexico City. "Ik vertel dit omdat ik wil dat mensen weten wat er in de grensstreek gebeurt met meisjes die vermist worden, en met veel van de meisjes die sekswerker zijn in narcogebieden."

Daniela's zaak wordt nu onderzocht door de openbaar aanklager van Mexico, maar als ze gewacht had tot de overheid haar bevrijd had, dan had ze zeer waarschijnlijk nog steeds gevangen gezeten.

Volgens officiële statistieken van de Mexicaanse overheid stonden eind vorig jaar 20.203 mannen en 7.435 vrouwen geregistreerd als "vermist of verdwenen". Dat is ongeveer hetzelfde aantal als toen president Enrique Peña Nieto werd aangesteld in december 2012. Hij beloofde toen dat hij zich zou inzetten om ontvoeringen door drugskartels tegen te gaan. Die belofte werd nog eens bekrachtigd na de massaverdwijning van 43 studenten van de lerarenopleiding in september 2014. Het drama in de zuidelijke stad Iguala zorgde nationaal en internationaal voor veel ophef.

Mensenrechtengroeperingen in Mexico en daarbuiten hebben het gebrek aan inzet van de autoriteiten herhaaldelijk scherp bekritiseerd. Deze week nog tekenden 68 Amerikaanse congresleden een brief aan minister van Buitenlandse Zaken John Kerry over de "onophoudelijke mensenrechtencrisis in Mexico." Die begon met een verwijzing naar de verdwenen studenten.

Mensen die verdwijnen kunnen dat zelden navertellen. De redenen voor hun ontvoering verschillen, maar veel worden tot seksslaaf gemaakt. Daniela's getuigenis is even buitengewoon als hartverscheurend.

Daniela was in shock toen ze erachter kwam hoe lang ze had vastgezeten. Ze dacht dat ze vier, hooguit vijf jaar weg was geweest — haar ontvoerders hielden haar altijd in het duister over de tijd, de dagen, de maanden.

"Soms kwam ik er bij een klant achter welke maand en welk jaar het was, omdat het ter sprake kwam. Maar als ik een klant een vraag stelde dan kreeg ik altijd een verschrikkelijk veel klappen," vertelt ze. "Ik had geen radio, geen tv, geen kranten, niets. Ik sliep in een van hun huizen, ze namen me meer naar klanten om akelige dingen te doen, dan pakten zij het geld en dan brachten ze me weer naar mijn bed."

Het begon allemaal toen ze 22 was en keihard moest werken om haar kinderen en haar moeder te kunnen onderhouden. Ze werkte als naaister in het atelier van een kledingexporteur vlakbij haar woonplaats in Nicaragua.

Het was april 2008 en er was relatief weinig misdaad in Nicaragua, in tegenstelling tot andere delen van Mexico en buurlanden in Midden-Amerika. Daniela had geen reden om op haar hoede te zijn toen ze een uitnodiging aannam voor een — zo werd haar verteld — gesprek over een mogelijke lening.

Alle vijftien jonge vrouwen die bij die bijeenkomst aanwezig waren werden ontvoerd.

Gewapende mannen pakten hun paspoorten af en gaven hen schone spijkerbroeken, t-shirts en witte honkbalpetjes. Ze dreigden hun familie te vermoorden als ze de instructies niet zouden opvolgen terwijl ze met een auto door grensposten in Honduras, Guatamala, Belize en uiteindelijk Mexico reden.

Na twee dagen onderweg te zijn geweest stopten ze in de stad Comitán in het zuiden van de Mexicaanse staat Chiapas, en werden aan het werk gezet in een donker en vies bordeel. Daniela zei dat ze geslagen werden als ze zich onervaren toonden. Twee weken later vertrok de groep weer naar het noorden. Daniela zegt dat zij als laatste van de groep werd overgeleverd aan haar nieuwe eigenaars in Nuevo Laredo, in de staat Tamaulipas, op een steenworp afstand van Texas. Pas toen had ze door dat ze in handen was van het Zetaskartel.

De Zetas ontstonden in de jaren negentig uit een kleine groep deserteurs van de speciale eenheden van het Mexicaanse leger, die gerekruteerd werden door het Golfkartel om hun toenmalige leider Osiel Cárdenas te beschermen. Tegen de tijd dat ze Daniela ontvoerden, waren ze een criminele organisatie die bekend stond om de (koel)bloedige manier waarop ze afrekenden met vijanden en hun macht uitoefenden over de mensen die in hun territoria woonden, waarvan het belangrijkste deel in Tamaulipas lag.

Niets maakt Daniela zo geëmotioneerd tijdens het interview als wanneer ze praat over de jongen die ze zag als een soort klein broertje in de tijd dat ze allebei bij het bordeel Danash in het centrum van Nuevo Laredo werkten. Ze ontmoette hem toen hij pas twaalf jaar oud was, en de herinnering doet haar snikken.

Daniela moest dansen, drinken en high worden met klanten, en een quota halen van zes seksuele diensten per nacht in de cabines in de club. De jongen werkte als glazenhaler, boodschapper en dj, en werd soms ook uitgeleend aan klanten – vaak Amerikaanse toeristen – die seks wilden hebben met een kind.

Daniela en het jongetje praatten stiekem met elkaar wanneer hun ontvoerders niet keken. Ze fantaseerden over vrijheid. Ze hielpen elkaar overleven.

Toen het jongetje maagklachten kreeg waardoor hij niet meer kon werken, namen scherpschutters van het kartel hem en Daniela mee naar de bergen buiten de stad.

Daar gaven ze Daniela een pistool en droegen ze haar op om hem te vermoorden. Toen ze weigerde, gaven ze het pistool aan het jongetje en zeiden ze dat hij haar moest neerschieten. Toen hij ook weigerde, hingen ze hem op aan een boom en begonnen ze hem met een mes toe te takelen. Uiteindelijk doodden ze hem.

"Ik heb nooit meer iets over hem gehoord," zegt ze.

Daniela kwam er later achter dat het bevel om de jongen neer te schieten een test was om te zien of ze de overstap van seksslaaf naar sicario – een huurmoordenaar – kon maken. Toen duidelijk was dat ze daar niet geschikt voor was, besloot het kartel haar in te zetten voor drugssmokkel. Dit is een bekend patroon, waarbij seksslaven nieuwe criminele taken krijgen als ze ouder worden en minder geld in het laadje brengen voor hun bazen.

Daniela zegt dat haar nieuwe baan haar in contact bracht met kartelleiders wiens namen bekend zijn bij de autoriteiten, zoals Z-40, Metro 3, en Catracho.

Ze ontmoette ook een Zeta die bekend staat als La Ardilla, en zegt dat ze bij hem was toen hij in augustus 2010 het bevel gaf voor de afslachting van 72 migranten uit Centraal-Amerika. Ze vertelde later aan de autoriteiten dat hij ze liet vermoorden omdat hij dacht dat ze versterkingen waren voor zijn vijanden.

Die slachtpartij vond plaats toen de Zetas en het Golfkartel een bloedige oorlog aan het voeren waren, na hun splitsing in het begin van dat jaar.

Aan het begin van de oorlog was Daniela de slaaf van een Zeta-commandant die El Viejón werd genoemd en haar had uitgekozen. Toen hij besloot om over te stappen naar het Golfkartel, moest zij met hem mee.

Omdat ze gezien werd als het privébezit van een kartelbaas, kreeg Daniela een lokaliserende chip in haar voet geplaatst. Dit betekende echter niet dat ze geen seks meer hoefde te hebben met klanten. De omstandigheden in het bordeel waar ze werkte werden nog slechter nadat het Golfkartel het overnam.

Daniela zegt dat de nieuwe bazen de klanten filmden vanaf het moment dat ze de bar binnenstapten. De kamers hadden verborgen microfoontjes en camera's.

Ze zegt dat de seksslaven video's werden getoond van de marteling en moord van vrouwen die geprobeerd hadden te ontsnappen. Als je verslaafd raakte aan drugs kon je ook zomaar voorgoed verdwijnen. En dan waren er nog de slachtoffers van de klanten die betaalden om hen te martelen of zelfs te vermoorden, zoals de vastgebonden vrouwen die ze in de kelder zag. Daniela zegt dat haar kidnappers haar een keer een video lieten zien van handlangers die lichaamsdelen voerden aan een leeuw die in een safehouse werd gehouden in de stad Reynosa.

Hoewel Daniel zegt dat ze haar best deed om geen problemen te veroorzaken, riskeerde ze wel een keertje haar leven toen ze de opdracht kreeg om een koppel te bewaken dat gekidnapt was.

"Het was de eerste keer dat ik iemand moest bewaken, en ze zagen er zo verdrietig uit," zegt ze. "Ik dacht: ik ben toch al dood, dus liet ik ze gaan. Ik liet ze wegrennen en zich verstoppen."

Ze zegt dat ze na deze verzetsdaad zwaar mishandeld werd, en daarna naar het platteland werd gebracht waar El Viejón in een tractor stapte en dreigde haar te overrijden. Daarna veranderde hij van gedachten, en liet hij haar een paar uur op haar knieën zitten, waarna ze in een busje werd opgesloten zonder iets te eten of drinken tot ze bijna dood was.

Daarna, zegt Daniela, moest ze weer aan de slag bij het bordeel.

Volgens het laatste overheidsrapport over mensensmokkel in Mexico (uit 2014) zijn er 47 geïdentificeerde criminele groepen die zich hiermee bezighouden, met leiders in Centraal-Amerika, Mexico en Amerika, en bars en discotheken in het noorden van Canada.

Daniela weet niet zeker of haar klanten wisten dat ze een slaaf was, maar ze gelooft wel dat sommigen een vermoeden hadden. Ze zegt dat het soms duidelijk was dat ze haar blauwe plekken zagen – al werd ze nooit in het gezicht geslagen, en waren de cabines in de club donker – maar dat ze dan wegkeken. En vragen om hulp was geen optie, zegt ze, hoewel ze soms wel haar wanhoop probeerde te communiceren met haar blik.

Daniela wil geen details geven over hoe ze uiteindelijk is ontsnapt, de chip uit haar voet kreeg, en een veilig heenkomen vond. Ze wil alleen maar zeggen dat iemand z'n leven op het spel heeft gezet om haar te helpen. "Ze haalden me daar weg en betaalden voor mijn reis naar Mexico-Stad," is het enige dat ze wil zeggen. "Als ik meer vertel zullen ze die persoon vermoorden, en dat zou ik mezelf nooit kunnen vergeven."

Haar angst dat er iets met haar redder zal gebeuren is niet ongegrond. Het geweld gaat onverminderd door in Tamaulipas, zelfs na het einde van de oorlog tussen het Golfkartel en de Zetas, die nu is uitgelopen in eindeloze gevechten tussen verschillende facties van beide kartels.

Daniela wil ook niet vertellen hoe ze uiteindelijk bij de federale recherche in Mexico-Stad belandde. In eerste instantie, zegt ze, stuurden ze haar terug naar Nicaragua, maar haar zaak werd weer in behandeling genomen nadat een Mexicaanse ngo die strijd tegen mensenhandel bij haar aanklopte.

De activisten haalden haar over om contact op te nemen met een speciale officier van justitie voor zedenmisdrijven. Ze hoopt, zegt ze, dat het onderzoek zal leiden tot invallen waarbij vrouwen bevrijd worden die nog steeds gevangen zitten.

Daniela zegt dat haar familie haar opgaf als vermist in Nicaragua toen ze verdween. Ze gingen ook naar de lokale televisiezender, en hingen posters op. Daarna gingen ze ervan uit dat ze dood was. Zij, net als de meeste Centraal-Amerikanen die vermist raken in Mexico, zou niet eens op het Mexicaanse register van 28 duizend vermisten verschijnen.

Daniela herinnert zich nog haar moeders ongeloof toen ze belde vanaf een politiebureau in de Mexicaanse hoofdstad. Haar moeder geloofde haar pas toen ze begonnen te praten over oude jeugdherinneringen, zoals de jurk die ze gemaakt had voor haar dochter voor haar vijftiende verjaardag die te lang was.

"Dochter, je leeft nog," weet Daniela nog dat haar moeder zei toen het kwartje eindelijk viel. "Ja, ik ben hier, mam. Ik ben hier."

Lees ook:

Een ontmoeting met een huurmoordenaar van het beruchte Zetaskartel

De bloedige erfenis van Pablo Escobar en de huidige drugsoorlog