Deze jongen gaat in het openbaar ontmaagd worden

Clayton Pettet.

Voor de meeste mensen is ontmaagd worden best een groot ding. De maatschappij dringt het idee op dat je als maagd een meelijwekkende, masturberende foetus in een sportbehaatje bent, en dat je na je eerste sekspartij ineens begrijpend kan knikken als D’Angelo uit de speakers komt glibberen, terwijl je aan de rand van een zwembad aan een triple secje nipt. Daar klopt natuurlijk niks van. Mensen die je dat willen wijsmaken, weten waarschijnlijk niet waar ze het over hebben.

In een poging om te begrijpen waar de obsessie voor en het makkelijke ge-oordeel over maagdelijkheid vandaan komt, heeft een vriend van mij, Clayton Pettet, besloten om zijn bloempje in het openbaar te laten plukken. Clayton studeert aan het St. Martins in Londen en zijn publieke ontmaagding maakt deel uit van zijn project Art School Took My Virginity. Ik hoorde dat hij al flink gestalkt wordt door een aantal journalisten van sensatiekranten, en om hen voor te zijn belde ik Clayton op.

VICE: Hey man, ik hoorde dat je al flink lastiggevallen wordt door de sensatiepers? 
Clayton Pettet: Ja nogal. Ik had net nog een heel vreemd gesprek met een journalist. Het lijkt alsof alle kranten azen op het beste standpunt en de mooiste invalshoek. Het is zo maf, ik ben het niet gewend om zo op mijn woorden te moeten letten.

Maar je had al deze aandacht toch wel zien aankomen? 
Het maakt mij niet uit wat ze schrijven, zolang het hun woorden zijn. Ik wil niet dat ze mijn woorden verbuigen. Er is een discussie op gang gekomen, en of mensen nou kwaad of opgewonden of verward raken van die discussie – het brengt een emotie teweeg. En dat is belangrijk, want dat gebeurt nog maar zelden.

Vind je dat? 
Ze zeggen altijd dat alles al een keer gedaan is, maar ik ben het daar niet mee eens. Als je goed nadenkt, komen er dingen bij je op waar alleen jij op zou kunnen komen. Dingen die zo diep in jezelf ingegraven zitten dat je ze gewoon uit zou moeten kotsen op een doek, en je geest doet dan de rest.

Okay, okay. Hoe kwam je op dit idee?
Al dat gedoe rondom maagdelijkheid is iets waar ik al sinds mijn zestiende mee bezig ben. Ik vroeg me af waarom het zo belangrijk is, en of het wel terecht is dat er zoveel belang aan toegeschreven wordt. Dus ik dacht: wat nou als ik het concept maagdelijkheid zou ontdoen van al die gevoelens, door mijn eigen maagdelijkheid in een kunstuiting kwijt te raken? Want dat is maagdelijkheid voor mij: een prestatie waar de waarde van vooral vrouwen aan afgemeten wordt, een normatieve term die constant ingezet wordt om iemand te classificeren. Mijn werk is een soort onderzoek, en stelt de vraag of er iets verandert na penetratie, en of het allemaal iets uitmaakt.

Voor mij was het van levensbelang om mijn maagdelijkheid kwijt te raken. Denk je dat dat vanuit een mannelijk perspectief belangrijker is?
Zeker weten. Het wordt sowieso te veel opgeklopt. Het wordt nu gebruikt als een belediging, als je nog steeds maagd bent. Maar het heeft altijd al een negatieve connotatie gehad. Er wordt meer betekenis aan toegedicht dan zou moeten. Als een meisje dit project zou doen, zouden mensen waarschijnlijk veel bozer zijn. En dat is precies het punt. Je maagdelijkheid wordt ingezet om je waarde te dicteren, en die waarde hangt weer af van je sekse.

Dus eigenlijk zeg je dat seks niet belangrijk is? 
Seks is belangrijk. Je zal nooit je eerste seksuele ervaring vergeten, maar het hoort je niet bij te blijven alleen omdat het je ontmaagding was. Misschien zit ik er wel helemaal naast, en daarom doe ik dit project. Het is een zoektocht naar mezelf, meer dan wat dan ook.

Hoe komt het dat je je maagdelijkheid niet eerder bent kwijtgeraakt?
Ik weet het niet. Ik denk dat het me veel tijd gekost heeft om mijn seksualiteit te bepalen. Het verliezen van mijn maagdelijkheid was zo’n obsessie voor me dat het me gewoon niet is gelukt om iemand te vinden waar ik het mee zou doen.

Werkelijk?
Nou, er zijn zeker momenten geweest dat ik seks had kunnen hebben. Alleen voelde het altijd alsof iets me tegenhield. Maar nu weet ik hoe ik het aan wil pakken. Ik wil mijn maagdelijkheid kwijtraken voor de kunst, en om iets te veranderen.

En met wie gaat het gebeuren?
Op dit moment kan ik nog weinig vertellen over mijn partner. Hij studeert ook aan de kunstacademie, en ik voel me tot hem aangetrokken, zowel lichamelijk als emotioneel.

Dat is mooi. Wat gaat er gebeuren? 
Ik kan je vertellen dat ik voor een publiek seks zal hebben, in een grote ruimte. Het wordt als het goed is mooi om naar te kijken, geen peepshow vol ranzigheid. Mijn partner en ik zullen besmeurd met verf seks hebben op een doek. Op die manier brengt de performance ook een meer blijvend kunstobject voort. Meteen na de voorstelling wordt het opgehangen.

Mag ik komen kijken?
Natuurlijk! Iedereen die erbij wil zijn kan zich via deze blog inschrijven. Gezien de grote belangstelling kan ik niet iedereen toelaten. Het maakt mij niet uit wie je bent, ik wil gewoon dat je er een gevoel bij hebt. Ik wil emotie. Ik doe dit niet alleen voor mezelf: ik hoop dat andere beginnende kunstenaars geïnspireerd raken om hun ideeën op een heel persoonlijke manier te presenteren. Ik wil een kunstenaarscollectief beginnen, en ik denk dat dit werk daar voor kan zorgen.

Hoe reageer je als mensen het een gimmick noemen?
Dat mogen ze – beauty is in the eye of the beholder. Zelfs als het publiek maar uit één persoon zou bestaan en het plaats zou vinden in een crackhol.

Zou je je maagdelijkheid kwijt willen raken in een crackhol?
Nee, niet echt.

Hoe je het ook doet, het zal sowieso een mooi verhaal opleveren. 
Het is iets voor de kleinkinderen, ja. Ik wil dat mensen het onthouden, zoals elke kunstenaar hoopt dat zijn werk onthouden wordt. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik het niet leuk vind dat mensen er zo nieuwsgierig naar zijn.

Als het niet op deze manier zou gaan gebeuren, hoe zou je je maagdelijkheid dan kwijt willen raken? 
In een kamer waar we al dan niet betrapt kunnen worden met iemand tot wie ik me heel erg aangetrokken voel, maar op wie ik niet verliefd op ben.