Heeft er iemand in deze streken onlangs nog een rebel ontmoet? Gezien?
Over horen praten? Niemand? Het hangt er natuurlijk van af wat je verstaat onder De Rebel. Ik neem aan dat je het type om te beginnen toch enigszins herkent aan een aantal uiterlijke kenmerken. Het kan toch niet anders of al dat volharden in tegendraadse gedachten en handelingen moet zo zijn invloed laten gelden op het modebeeld van de persoon in kwestie. Ik denk nu spontaan aan een baard.Een echte rebel heeft gewoon geen tijd om zich te scheren, wat zeg ik, màg geen tijd daarvoor hebben. Wat het ook is waartegen er gestreden moet worden, het kan nooit ondergeschikt zijn aan een goed voorkomen. Het onderscheid in zeden geldt eerder als een fier statement wanneer je recht tegenover je vijand staat. Maar een tegenstander die daar alweer te veel moeite in steekt, is ongepast druk met zijn eigen bezig. En dat dwingt over het algemeen weinig respect af. Of sympathie. Het is maar de vraag of dat nodig is natuurlijk. Eerlijk, wil jij zo iemand steunen? Lijkt me nogal een vermoeiende zaak.
Nog zoiets: welk nut heeft de geboren rebel in tijden van welvaart, volksverheffende porno en plaatselijke vrede? Hetzelfde als de broodnodige romantiek in ons anders miezerige levens, dat is zeker. Maar het moet toch triest zijn om op die manier je dagen door te brengen, afwachtend op iets dat je leven zuur maakt.
Een beetje rondlopen op verloren namiddagen, koffie drinken in tavernes, de krant gaan lezen in de bibliotheek, kringloopcentra bezoeken. En dan loopt het meestal goed mis. De verveling (die verfoeilijke kleinburgelijke staat!) slaat toe; de rebel moet zijn levenslust dringend hervinden en scherpt zijn doel zelf dan maar aan, alle redenen zijn goed. De drempel om het op een protesteren van jewelste te zetten - het zit eenmaal in zijn bloed - wordt zonder pardon verlaagd en we kunnen weer aan de slag. Allemaal goed en wel, maar daar hoort ook altijd een soundtrack bij en dan komen we - eindelijk - alweer terecht op mijn terrein (test aankoop van de muziek).
Hoeveel ravage punk aangericht heeft, het zal pas duidelijk worden ten vroegste in 2077 - blijf vooral niet op. Het was duidelijk de bedoeling en de initiatiefnemers zijn er ook glansrijk in geslaagd, proficiat, maar dat allerlei interessante vormen van stijl als kanonnenvlees in de strijd werden opgeofferd is ook een feit. Nu, oorlog is oorlog, ik zou hetzelfde gedaan hebben. Onze generatie moet het nu stellen met de brokstukken, en we blijven voorlopig nog een tijdje puzzelen ermee. Toch fijn om een gezelschapsspel te erven, het brengt de mensen alweer samen. Creatieve verenigingen schieten als paddestoelen uit de grond. En wie zich met dit alles zomaar kan bezig houden is gezegend want geboren op de beste plek ter wereld. Jij en ik dus. Laten we daarop klinken, een dikke schijf op de draaitafel gooien en terwijl denken aan de arme kinderen die vastzitten in verre exotische nachtmerries op onze fascinerende planeet. Een uitstekende songkeuze zou zijn 'Baghdad' van High On Fire; interplanetaire motortreffenrock van mannen met lange bakkebaarden en zweterige bierpensen. Een specie die men exclusief aantreft tussen de Christenhonden. Zou het niet meer dan fair zijn om een afbeelding van dat type mens in elke encyclopedie ter wereld te plaatsen als symbool van de blanke? De keurige Westerse zakenman, dat hebben we ondertussen al helemaal gehad. Hij heeft het trouwens serieus verprutst met ons imago ten opzichte van de wereldbevolking. Niks dan negatieve associaties: kilheid, schaamteloos winstbejag, berekendheid, arrogantie en meer van die ouderwetse vooroordelen. En dan zijn de mensen verbaasd dat het journaal volzit met springerige Arabieren die met veel plezier zijn bloed zouden drinken.
Aangezien alle beetjes helpen en het mijn burgerplicht is geen constructieve ideeën te verzwijgen, stel ik het volgende voor: we sturen Lemmy van Mötorhead samen met minister Karel De Gucht op een diplomatieke missie naar de meest problematische gebieden op aarde. Ik geloof niet dat iemand waar dan ook die combinatie van charme, levenswijsheid en ervaring met andersgezinden kan weerstaan, onmogelijk. Ik speelde vorige zomer op een Duits festival vol hardrockers
en Lemmy was de enige van de grote namen die gedurende de dag zichzelf niet afzonderde maar gewoon met een pint in de hand wat rondhing tussen de rest. Toen onze geluidsman stiekem een foto van hem wilde nemen maar betrapt werd, raspte Lemmy:' Hey, if you wanna take a picture of me, we might as well have a drink together.'
Okee, we draaien nog één nummer en dan moet iedereen naar huis. Ik stel voor om het amusement wat terug te schroeven en het feest te beëindigen in een eerbiedige sfeer. Gedaan met de leut. Meneer de pastoor klikt het zaallicht aan en maant iedereen aan om in stilte naar huis te fietsen. Maar eerst dus nog even stilstaan bij de brandhaarden die dag in dag uit Oosterse zonsondergangen ontsieren met hoge zwarte rookwolken. Jongens en meisje, en we draaien er nog eentje, voor de klok van vijf voor twaalf, voor onze jongens daarginds, maar vooral eentje over onszelf hier en nu, herinnert u zich deze nog…nog…nog, hier is Slade met 'Far Far Away'. '…and I'm far far away/ with my head up in the clouds/far far away…'
MAURO
Over horen praten? Niemand? Het hangt er natuurlijk van af wat je verstaat onder De Rebel. Ik neem aan dat je het type om te beginnen toch enigszins herkent aan een aantal uiterlijke kenmerken. Het kan toch niet anders of al dat volharden in tegendraadse gedachten en handelingen moet zo zijn invloed laten gelden op het modebeeld van de persoon in kwestie. Ik denk nu spontaan aan een baard.Een echte rebel heeft gewoon geen tijd om zich te scheren, wat zeg ik, màg geen tijd daarvoor hebben. Wat het ook is waartegen er gestreden moet worden, het kan nooit ondergeschikt zijn aan een goed voorkomen. Het onderscheid in zeden geldt eerder als een fier statement wanneer je recht tegenover je vijand staat. Maar een tegenstander die daar alweer te veel moeite in steekt, is ongepast druk met zijn eigen bezig. En dat dwingt over het algemeen weinig respect af. Of sympathie. Het is maar de vraag of dat nodig is natuurlijk. Eerlijk, wil jij zo iemand steunen? Lijkt me nogal een vermoeiende zaak.
Nog zoiets: welk nut heeft de geboren rebel in tijden van welvaart, volksverheffende porno en plaatselijke vrede? Hetzelfde als de broodnodige romantiek in ons anders miezerige levens, dat is zeker. Maar het moet toch triest zijn om op die manier je dagen door te brengen, afwachtend op iets dat je leven zuur maakt.
Een beetje rondlopen op verloren namiddagen, koffie drinken in tavernes, de krant gaan lezen in de bibliotheek, kringloopcentra bezoeken. En dan loopt het meestal goed mis. De verveling (die verfoeilijke kleinburgelijke staat!) slaat toe; de rebel moet zijn levenslust dringend hervinden en scherpt zijn doel zelf dan maar aan, alle redenen zijn goed. De drempel om het op een protesteren van jewelste te zetten - het zit eenmaal in zijn bloed - wordt zonder pardon verlaagd en we kunnen weer aan de slag. Allemaal goed en wel, maar daar hoort ook altijd een soundtrack bij en dan komen we - eindelijk - alweer terecht op mijn terrein (test aankoop van de muziek).
Hoeveel ravage punk aangericht heeft, het zal pas duidelijk worden ten vroegste in 2077 - blijf vooral niet op. Het was duidelijk de bedoeling en de initiatiefnemers zijn er ook glansrijk in geslaagd, proficiat, maar dat allerlei interessante vormen van stijl als kanonnenvlees in de strijd werden opgeofferd is ook een feit. Nu, oorlog is oorlog, ik zou hetzelfde gedaan hebben. Onze generatie moet het nu stellen met de brokstukken, en we blijven voorlopig nog een tijdje puzzelen ermee. Toch fijn om een gezelschapsspel te erven, het brengt de mensen alweer samen. Creatieve verenigingen schieten als paddestoelen uit de grond. En wie zich met dit alles zomaar kan bezig houden is gezegend want geboren op de beste plek ter wereld. Jij en ik dus. Laten we daarop klinken, een dikke schijf op de draaitafel gooien en terwijl denken aan de arme kinderen die vastzitten in verre exotische nachtmerries op onze fascinerende planeet. Een uitstekende songkeuze zou zijn 'Baghdad' van High On Fire; interplanetaire motortreffenrock van mannen met lange bakkebaarden en zweterige bierpensen. Een specie die men exclusief aantreft tussen de Christenhonden. Zou het niet meer dan fair zijn om een afbeelding van dat type mens in elke encyclopedie ter wereld te plaatsen als symbool van de blanke? De keurige Westerse zakenman, dat hebben we ondertussen al helemaal gehad. Hij heeft het trouwens serieus verprutst met ons imago ten opzichte van de wereldbevolking. Niks dan negatieve associaties: kilheid, schaamteloos winstbejag, berekendheid, arrogantie en meer van die ouderwetse vooroordelen. En dan zijn de mensen verbaasd dat het journaal volzit met springerige Arabieren die met veel plezier zijn bloed zouden drinken.
Aangezien alle beetjes helpen en het mijn burgerplicht is geen constructieve ideeën te verzwijgen, stel ik het volgende voor: we sturen Lemmy van Mötorhead samen met minister Karel De Gucht op een diplomatieke missie naar de meest problematische gebieden op aarde. Ik geloof niet dat iemand waar dan ook die combinatie van charme, levenswijsheid en ervaring met andersgezinden kan weerstaan, onmogelijk. Ik speelde vorige zomer op een Duits festival vol hardrockers
en Lemmy was de enige van de grote namen die gedurende de dag zichzelf niet afzonderde maar gewoon met een pint in de hand wat rondhing tussen de rest. Toen onze geluidsman stiekem een foto van hem wilde nemen maar betrapt werd, raspte Lemmy:' Hey, if you wanna take a picture of me, we might as well have a drink together.'
Okee, we draaien nog één nummer en dan moet iedereen naar huis. Ik stel voor om het amusement wat terug te schroeven en het feest te beëindigen in een eerbiedige sfeer. Gedaan met de leut. Meneer de pastoor klikt het zaallicht aan en maant iedereen aan om in stilte naar huis te fietsen. Maar eerst dus nog even stilstaan bij de brandhaarden die dag in dag uit Oosterse zonsondergangen ontsieren met hoge zwarte rookwolken. Jongens en meisje, en we draaien er nog eentje, voor de klok van vijf voor twaalf, voor onze jongens daarginds, maar vooral eentje over onszelf hier en nu, herinnert u zich deze nog…nog…nog, hier is Slade met 'Far Far Away'. '…and I'm far far away/ with my head up in the clouds/far far away…'
MAURO