Marokkanen zijn het pedofielenprobleem in hun land zat

Daniel Fino Galvan, de veroordeelde pedofiel die gratie kreeg van de koning van Marokko. (Foto van de politie.)

Afgelopen maand werd er hevig geprotesteerd in Marokko, omdat de koning gratie had verleend aan Daniel Fino Galvan, een veroordeelde Spaanse pedofiel. Galvan heeft nog maar anderhalf jaar vastgezeten, terwijl hij dertig jaar heeft gekregen voor de verkrachting van elf kinderen.

Door de grote verontwaardiging van het Marokkaanse volk – en nadat de protesten met geweld waren opgebroken – trok de koning het pardon weer in. Een paar dagen later werd Galvan opnieuw gearresteerd, deze keer in Spanje.

Het is nog nooit eerder voorgekomen dat het Marokkaanse volk het zo openlijk oneens was met een koninklijke beslissing. De protesten bezorgde de overheid dan ook flink wat hoofdpijn. Het oude wantrouwen tussen het koningshuis en de overheid groeide weer, omdat geen van beiden verantwoordelijkheid wilde nemen voor Galvans vrijlating.

De koning zegt dat hij niets afwist van Galvans misdaden, anders had hij nooit gratie verleend. Dit maakt het eigenlijk nog erger: hoe kan de bevolking een koning steunen die pedofielen vrijlaat zonder te checken welke misdaden zijn begaan, om vervolgens de schuld bij anderen te leggen? Het hoofd van het Marokkaanse gevangenisstelsel is vanwege de protesten ontslagen, en wordt door de meeste mensen aangewezen als zondebok. Maar eigenlijk is hij zijn baan kwijt door de fout van iemand anders.

Volgens deze graffiti is koning Mohammed “een handlanger van Spaanse moordenaars”. (Foto via.)

Galvans zaak is helaas niet uniek. Een maand voor zijn vervroegde vrijlating werd er in Tétouan een Engelse man gearresteerd die een zesjarig meisje had ontvoerd. Een maand daarvoor werd een zestigjarige Fransman veroordeeld tot twaalf jaar gevangenisstraf omdat hij een aantal jonge kinderen seksueel had misbruikt.

In de berichtgeving over deze zaken wordt Marokko afgeschilderd als het nieuwe seksparadijs voor pedofielen. Het land is vanuit Europa makkelijker te bereiken dan Zuidoost-Azië – je kunt er zelfs met Ryanair heen – en er wonen talloze kansarme kinderen, die een eenvoudig doelwit zijn voor pedofiele toeristen.

Marokko is jarenlang onder de radar gebleven. Voordat West-Europese landen hun wetgeving met betrekking tot homoseksualiteit versoepelden, was Marokko al lang een toevluchtsoord voor homo’s. Ook werden er in Marokko al geslachtsoperaties uitgevoerd voordat die in Europa waren gelegaliseerd. Daarnaast is hasj inderdaad overal te verkrijgen.

De negatieve kant van dit coulante overheidsbeleid is dat afschuwelijke dingen ook worden toegelaten. De Marokkanen pikken dat echter niet meer. In mei demonstreerden ze in Casablanca voor betere bescherming van hun kinderen. De demonstraties in de dagen na Galvans vrijlating waren nog een tandje heftiger.

Een demonstratie voor de Marokkaanse ambassade in Brussel, nadat de Marokkaanse koning gratie verleende aan Galvan.

In de eerste rechtszaak werd Galvan gevraagd waarom hij naar Marokko was gekomen om kinderen te misbruiken. Galvan antwoordde:“Omdat het hier goedkoop is, en je met geld in Marokko alles kunt krijgen wat je wilt.”

Ik vroeg voorzitter Bathi Patel van ECPAT UK, een organisatie die kindermisbruik wil stoppen en voorkomen, waarom het probleem zo groot is in Marokko. “Er is hier veel armoede, er is veel ongelijkheid, en de overheid doet weinig om kinderen te beschermen. […] De pedofielen gaan naar regio’s waar ze weg kunnen komen met misbruik, en waar ze gemakkelijk slachtoffers kunnen vinden.”

Er zijn een aantal dingen die het moeilijk maken om dit probleem aan te pakken. Ten eerste weet je niet wie de pedofielen zijn. Patel legt uit: “Er is geen profiel van pedofielen, het kan zelfs een politicus zijn. Er is niets waaraan we pedofielen kunnen herkennen.” Patel geeft een politicus als voorbeeld omdat een Franse minister een paar jaar geleden werd beschuldigd van kindermisbruik. Hij zou orgies hebben gehad met minderjarige jongens in Marrakech.

Najat Anwar, voorzitter van de stichting Touche Pas à Mon Enfant.

Ook zijn er bijna geen cijfers over de grootte van het probleem, zegt Najat Anwar, voorzitter van de stichting Touche Pas à Mon Enfant (raak mijn kind niet aan). “Er bestaan geen statistieken over pedofiele vakantiegangers,” zegt ze. “Een paar jaar geleden brachten we wel wat cijfers naar buiten, maar die waren gebaseerd op de klachten die wij binnenkrijgen. De observatie van kinderen speelt een grote rol in het vaststellen en berekenen van de statistieken. Maar helaas mogen we van de wet kinderen niet zo nauwlettend in de gaten houden, en kunnen we dus alleen de zaken tellen waar melding van is gedaan bij de politie, wat maar een klein gedeelte van het totaal is.”

Touche Pas à Mon Enfant speelde ook een grote rol tijdens de demonstraties in mei. Ik vroeg Anwar wat ze van de protesten tegen Galvans vrijlating vond: “De vrijlating heeft Marokkanen het gevoel gegeven dat hun kinderen in groot gevaar zijn. Het enige wat we hopen is dat deze beweging stand blijft houden.”

Doordat Marokko zo dicht bij Europa ligt, het goedkoop is om er heen te gaan, de mensen buiten de steden erg arm zijn en de politie vaak de andere kant op kijkt, hebben ze in Marokko een serieus probleem. Vooral arme kinderen zullen het slachtoffer worden van pedofielen. En ze worden al zo vaak vergeten in een land van grote verschillen in welvaart.

Ondanks de inzet van organisaties als Touche Pas à Mon Enfant, die voornamelijk bestaat uit ouders die het heft in eigen handen nemen, heeft de Marokkaanse overheid nog een lange weg te gaan. Ze moeten de armoede, het gebrek aan handhaving en de corruptie aanpakken om kwetsbare Marokkaanse kinderen te beschermen.

Of zoals Anwar zegt: “Er moet veel gedaan worden voor de slachtoffers van dit smerige toerisme, maar we houden vol. We hopen dat de bewustwording na de vrijlating van Galvan ervoor zorgt dat andere buitenlandse pedofielen wegblijven. Onze droom is dat mensen ons land bezoeken voor de bergen en de stranden, niet voor onze kinderen.”