Islamabad Fashion Week

Mannelijke modellen die zich klaar aan het maken zijn in de kelder van het Serena Hotel, dat overigens ook dienstdoet als bunker.

De eerste Fashion Week van Pakistan was een ramp. De week vond vorig jaar in Karachi plaats en werd tot twee keer toe naar een andere datum verschoven. Uiteindelijk werd de Fashion Week ook veel kleinschaliger dan de bedoeling was omdat de electriciteit steeds uitviel en omdat Islamitische fundementalisten steeds met bomaanslagen bleven dreigen. Het event werd dit jaar in het Serena Hotel gehouden: een vijfsterren hotel in Islamabad. Aangezien dat het enige andere vijfsterren hotel, The Marriott, in 2008 werd platgebombardeerd en nu slechts een grote, grauwe krater is, was er niet echt veel sprake van concurrentie wat locatie betreft.

Toen we aankwamen werd duidelijk dat er in de wijde omtrek niks te vinden was. Alle ruimte rondom het landgoed van het hotel was geruimd en gigantische muren schermden het stuk land van de rest af. Om bij de poort te komen moeten bezoekers eerst langs verschillende checkpoints die bewaakt worden door meerdere agenten die met hun AK-47's poseerden. Het hotel zelf was net zo gigantisch, westers en luxueus als je gewend bent val alle andere hotels in die prijsklasse. Het enige unieke aan dit hotel was eigenlijk het feit dat het ook dienst doet als oorlogsbunker. Of het nou uit voorzorg was of niet, de organisatie vonden het een goed idee om Fashion Week hier te organiseren.

Vier dagen lang hebben we hier modellen in domme kleding gevolgd terwijl ze op en neer over de catwalk liepen terwijl andere mensen ook naar ze keken en in hun handen klapten wanneer ze klaar waren met lopen. Alsof ze daadwerkelijk iets bereikt hadden door het einde van de catwalk levend te halen.

Letterlijk en figuurlijk stervensmooie outfits, tenminste als je een van die radicalen was die schreeuwend beweerde dat je de boel op zou gaan blazen.

Het backstagesfeertje was heel goed te vergelijken met westerse mode-events. De lucht zat vol met haarlak en sigarettenrook en de creme de la creme van de Pakistaanse modellenwereld zat, gedrapeerd over willekeurige meubels, vastgekleefd aan de Blackberries. Flamboyante mannen die zichzelf presenteerden als choreografen, stylisten en ontwerpers dartelden een beetje rond, hun handen theatraal in de lucht gooiend terwijl ze met superlatieven smeten. "Om voor te sterven zo mooi!"

De vrouwelijke high fashion modellen waren behoorlijk mooi. De mannen ook wel maar minder 'prachtig' en meer 'Zoolander'. Ook 'een beetje homo'. De meeste mannelijke modellen kwamen uit Karachi of Lahore en waren zo dun als takjes en gezegend met een manga-kapsel en stoppelige borstkas. Zodra je de camera hun richting in zwaaide kwam de tot in den treure geoefende pruilmond tevoorschijn.

Ondanks dat ze nogal vreemd waren, stormden deze jongens zonder problemen met een rock 'n' roll-soundtrack de catwalk op en af tijdens de debuutshow van designer Ammar Belal. Het was charmant. Aan het einde van de show had ik een crush op minstens een van de jongens ontwikkeld en dacht ik helemaal niet meer aan het feit dat ons hotel wel eens gebombardeerd zou kunnen worden.

De meeste afterparties werden wat relaxter dankzij een keur aan alcohol, wiet en verrassend genoeg ook cocaine. Ondanks de inspanningen van die laatste kon geen enkel ego echt op tegen dat van Tariq Amin, de man die claimt dat hij 'het concept van stijl in Pakistan heeft geintroduceerd'.

Naast zijn zelfbenoemde functie van Pakistan's fashiongoeroe heeft Amin ook nog eens zijn eigen realityshow op tv en een platenmaatschappij. Tot slot is deze alleskunner ook nog een alom geprezen kapper, visagist en acteur. Hij is een grote, bebaarde man met een gigantische aanwezigheid, wiens wilde en regelmatige uitspattingen over kleine mode noodgevallen iedereen doet beven. Maar daarnaast kan hij met zijn bassende, lage stem ook de rust in een kamer terugbrengen.

De iets minder traditionele mode die dit jaar werd gepresenteerd leek lichtelijk gebaseerd op het Chippendales-op-reis-naar-Mekka thema.

Een van de jongens die we tijdens de afterparty ontmoet hebben, rookte toen een mix van opium en hash. Met uitpuilende ogen bood hij me zowel cocaine als de kans om de ster van zijn show te worden, aan. Hij drukte me daarna op het hart dat Tariq mijn haar en make up zou verzorgen en dat ik een masterclass in catwalklopen mocht volgen. Ik accepteerde het laatste aanbod.

De volgende dag was het gros van de shows slachtoffer van stroomuitval en designers die niet op kwamen dagen. De Indiase ontwerpers die uitgenodigd waren konden geen visa krijgen en niemand had eigenlijk nog zin om gelukkig naar de camera's te lachen.

Ik was er al bang voor en inderdaad, Tariq zorgde ervoor dat mijn hele droom van op de Pakistaanse tv verschijnen in duigen viel. Volgens hem was het namelijk 'logistiek onmogelijk' door mijn blonde haar. Toen de meisjes uit de make upruimte kwamen lopen, snapte ik precies wat hij bedoelde. Ze hadden allemaal gevlochten zwart haar tot op hun heupen. Volgens Tariq waren de kapsels 'geinspireerd door een mix van Rasta en Noord-Pakistaanse volkkledij'. Ik gaf toe dat ik het misschien nog wel lastig had kunnen krijgen met die look.

Later die week hebben we met een paar studenten afgesproken en op de een of andere manier stond ik opeens een van hun ontwerpen te passen. Waaronder een vulgair latex costuum dat deed denken aan Central Saint Martins creaties betreft inspiratie en afwerking. Ik mocht het pak alleen over de kleding aantrekken die ik al droeg.

Tariq Amin met de schrijfster.

Toen hen werd gevraagd wat hun inspiratie was, vervielen de studenten in lange tirades over vrede, liefde, spiritualiteit en Lady Gaga, daarbij zinnen als 'one blood', 'ik ben geen terrorist' en 'Rihanna is de beste!' gebruikend. De allermooiste quote was toch wel: 'Het draait allemaal om mode, niet om profiteurs. En dat gaat Pakistan redden.'

Een andere kijk op de zaak kwam van een belangrijk persoon die absoluut anoniem wilde blijven. Hij vertelde dat het land binnen de volgende generatie nog ten onder gaat, en dat deze liberale uitbarstingen de laaste adem van Pakistan's krimpende elite is. Gegeven dat we hem spraken terwijl hij dronken was op een afterparty en een zijden blouse met pauwen erop droeg, hield hem niet tegen om te blijven herhalen dat de infrastructuur van het land chronisch verpest is en dat het merendeel van de mensen zo arm is dat de enige uitweg het aansluiten bij een radicale groepering is. Deze bieden jonge mensen tenslotte huisvesting, voedsel en een doel.

Foto's door William Fairman