FYI.

This story is over 5 years old.

Stuff

Jamie Taete deed een maand lang niets gays

Jamie Taete probeert wat bekeringmethoden.

De slaapkamer van Jamie voor en na zijn experiment. De poster van 50 Cent leerde hem mannelijk naakt in een non-seksuele context te zien.

Dankzij zaken als religie en het feit dat bepaalde figuren kontseks om te kotsen vinden, is het af en toe best wel balen om gay te zijn. Daarom zijn er mensen die liever korte metten maken met hun homoseksuele geaardheid door alles wat ermee te maken heeft uit hun leven te bannen. Maar kan dit eigenlijk wel? Zijn we "born this way" of hebben wij homo's toch een keus? Ik wilde het uitzoeken. Mijn oorspronkelijke plan was om me in te schrijven voor één van die christelijke kampen waarbij je een week in een bos verblijft en vagina’s leert herwaarderen. Die eisten alleen allemaal de ondertekening van superintense geheimhoudingsplichtformulieren, dus dat zou betekenen dat ik er geen enkel grapje over zou mogen maken. Na wat internetresearch besloot ik (een 5 op de Kinsey schaal, net iets minder gay dan Elton John) tot een maand zelfmedicatie. Hieronder volgt een overzicht van de populaire bekeringsmethoden die ik uitprobeerde.

Advertentie

De gay-iPod van Jamie (boven) en zijn hetero-iPod (onder)

MIJN MANNELIJKHEID HEROVEREN
Volgens Crisis in Masculinity, een uit 1985 afkomstige klassieker van Leanne Payne, is er één kernreden waarom homo's homo zijn: ze zijn hun mannelijkheid uit het oog verloren. Dat zorgt voor een grote leegte in hun ziel, die ze proberen te vullen met jongeheren.Om het contact met mijn mannelijkheid te herstellen, gaf ik mijn leven een volledige heteroseksuele make-over. Ik begon mijn slaapkamer mijn ‘man cave’ te noemen, gooide mijn kleren op de grond in plaats van ze netjes op te hangen in de kast, verving mijn Wii door een Xbox, hing een poster van 50 Cent aan de muur, mocht van mezelf geen conditioner gebruiken en ruilde mijn mix van fragiele indie- en meisjesmuziek op mijn iPod in voor blanke rappers en easy rock. Ik stopte met het ironisch kijken van films met Lindsey Lohan in de hoofdrol en nam Matt Damons oeuvre serieus onder de loep. Ik weigerde mijn handdoeken te wassen en mijn lakens te verschonen, at enkel nog magnetronmaaltijden en dronk bier en proteïneshakes. Mijn boekenkast gebruikte ik om lege drankflessen in te bewaren en ik ging een potje voetballen 'met de mannen'.

Effectiviteit: 4/10. Ik werd zwaar depressief van het voortdurend bezig zijn met het veranderen van mijn volledige gedrag. Dat leidde me dan wel weer af van mijn hardnekkige homoseksuele gedachten (maar daarover later meer).

Advertentie

Jamie kijkt homoporno (links) en heteroporno (rechts).

AVERSIETHERAPIE

Ik ben een ongelooflijk mietje als het gaat om geëlektrocuteerd worden, maar mijn eerste plan was om elektroschoktherapie op mezelf toe te passen. Bij de gedachte alleen al scheet ik zeven kleuren stront, maar met instructies van (natuurlijk) het internet maakte ik van een wegwerpcamera een stroomstootwapen. Terwijl ik homoporno aan het kijken was, diende ik mezelf schokken toe. Doe me dit NOOIT na. Het deed afschuwelijk veel pijn –alsof ik tegelijkertijd een klap in mijn gezicht kreeg, aangereden werd door een auto en kokhalsde terwijl er sigaretten op mijn tanden uitgedrukt werden. Afkeertherapie hoort pijnlijk te zijn, maar ik dacht echt even dat ik het loodje ging leggen. Ik besloot de marteling dus te beperken tot zelfkastijding. Ik had ooit ergens gelezen dat monniken daarmee hun seksuele gevoelens onderdrukken. Met mijn riem in de aanslag maakte ik een slideshow met afwisselend hetero- en homoporno. Bij elk homoplaatje sloeg ik mezelf met de riem. Bij de heteroplaatjes at ik een snoepje. Dit deed ik een maand lang zowel 's ochtends als 's avonds een kwartier.

Effectiviteit: 1/10. Ondanks het feit dat mijn linkerarm er al snel uit begon te zien alsof ik een chronische huidaandoening had, raakte ik op een gegeven moment gewend aan het klappen van de zweep. Ik begon te genieten van mijn nachtelijke porno-en-snoepjes-sessies.

Advertentie

Jamie ontdekt dat christelijke indierock nog slechter is dan de nieuwe muziek op zijn hetero-iPod.

RELIGIE
Omdat ik in Engeland woon en niet in een ontwikkelingsland als Nigeria, Iran of de Verenigde Staten, kon ik geen kerk vinden die homo-exorcisme op me wilde uitvoeren. Ik vond er zelfs geen met een sterke anti-homo leer. De meeste kans had ik nog bij een organisatie die 'Christian Revival Church' heet en gelooft in "heteroseksuele relaties tussen een natuurlijke man en een natuurlijke vrouw binnen de banden van het wettelijk huwelijk. Naleving van voorgaande principes aangaande seksueel gedrag zijn vereist voor lidmaatschap.”

Het is alweer een tijdje geleden dat ik voor het laatst een mis bijwoonde, en sindsdien is de ervaring die naar een kerk gaan is flink opgevijzeld. Om te beginnen werd de mis in een bioscoop gehouden met lekker zittende stoelen en een Starbucks in de lobby. Hymnen werden niet meer gezongen vanuit een boek. Christelijk herschreven nummers van Arcade Fire en MGMT werden gespeeld door een gozer met glibberig gelhaar en een zilveren ketting. Ondertussen schoven op het scherm de teksten voorbij alsof het een karaokefeestje voor Jezus betrof. Alleen de preek was onverminderd saai.

Ik begon regelmatig te bidden, iets wat ik nooit eerder had gedaan. In het begin was het meer een uit de hand gelopen dutje, maar uiteindelijk wende ik eraan en was het juist fijn om elke avond tien minuten stilte te houden.

Advertentie

Effectiviteit: 1/10. Ik ga eeuwig branden in de hel. Denk ik.

ONTHOUDING
Omdat vrijwel elke psycholoog op aarde claimt dat homobekering niet werkt, zijn de meeste ex-gay groeperingen meer gefocust op onthouding dan 'behandeling' van homoseksuelen. Gedurende mijn experiment onthield ik mezelf dus van seks en masturbatie. Hoewel ik ervan uitging dat dit volledig vruchteloos zou blijken, had geheelonthouding wel degelijk grote invloed op mijn seksualiteit. Ik werd 10000% homoseksueler van. Ik begrijp nu waarom ingekaste oude homo’s op vliegveldtoiletten cruisen. En waarom ze manhoeren inhuren om “hun tassen te dragen.” Ik veranderde in een hyperseksueel monster. Normaal gesproken ben ik best wel kieskeurig, maar aan het einde van de maand voelde ik me aangetrokken tot ALLE volwassen mannen. Bovendien dacht ik constant aan seks. Gecombineerd wisten die twee factoren me op te zadelen met een intens en griezelig staarprobleem. Op een gegeven moment werd ik zelfs opgewonden van een discussie die Meat Loaf en Gary Busy hadden in een televisieprogramma. Ugh.

Effectiviteit: -1000/10.

HERSTELTHERAPIE

Contacttherapie werkte ongeveer even goed als alcoholisme behandelen met pure wodka.

Hersteltherapie is gebaseerd op een theorie die beweert dat homo’s voortkomen uit een specifieke ouderlijke combinatie; een dominante moeder en een emotioneel afwezige vader. Dat gaat voor mij niet echt op, maar gelukkig zijn er nog bakken andere dingen die homoseksualiteit veroorzaken: eenzaamheid, seksueel misbruik, weinig eigenwaarde, artistiekerigheid, een gebrek aan zelfvertrouwen (iedereen die ooit een Gay Parade aan zich voorbij heeft zien trekken weet dat nichten daar overwegend veel last van hebben), onderdrukte jeugdtrauma’s en platonische vriendschap met vrouwen. Net als een horoscoop gelden deze criteria voor iedereen op aarde.

Advertentie

Alle hersteltherapie die ik op mezelf toepaste, haalde ik uit informatie die voortgebracht is door grote ex-gay organisaties zoals Exodus International en de National Association for Research and Therapy of Homosexuality. Het was een beetje moeilijk om specifieke instructies te vinden omdat vrijwel alle zinnen op hun sites eindigen met 'voor meer informatie koop je dit boek à veertig euro.” Niettemin deed ik mijn best. Ik concentreerde me op een paar belangrijke onderdelen, zoals 'contacttherapie' (no-homo lepelen met heteromannen) en tobde over mijn homoseksuele drangen in een poging ze te verklaren (blijkbaar om gaten in mijn eigen persoonlijkheid op te vullen door seks te hebben met mensen die eigenschappen bezitten die ik ook wil. Als een soort charismavampier.).

Effectiviteit: 0/10. Cynisch zijn over hersteltherapie door te zeggen dat het een enorme zwendel is die teert op radeloze mensen is makkelijk, maar dat komt mijn luie persoon vandaag toevallig heel goed uit.

TOTALE EFFECTIVITEIT
Nada, natuurlijk. Ik had via het internet een date met een jongedame geregeld om mijn geveinsde heteroseksualiteit op te testen, maar blies die op het laatste moment af omdat ik het niet over mijn hart kon verkrijgen om dat arme ding voor de gek te houden. Bovendien hoefde ik die hele heteroseksualiteit niet te testen. Doen alsof je niet homo bent, maakt niet dat je je minder tot mannen aangetrokken voelt. Het maakt je tot een uit zelfhaat opgetrokken homo. Aan dit experiment heb ik maar één ding overgehouden: een diep gevoel van medelijden voor mensen die dit proces levenslang doorzetten. En dat is te afschuwelijk om over na te denken. Kortom: Baby, I’m a fiiiiiiiiirework!

Even iets anders?

Dit zijn de 10 ultieme partypic-clichés