John Lennon was een lul

Onlangs was het 44 jaar geleden dat John Lennon zijn brave soloalbum Imagineuitbracht. Een album vol geblaat over wereldvrede en grenzeloze harmonie. Het nummer Imagine, dat door Rolling Stone omschreven werd als zijn "grootste muzikale cadeau aan de wereld," beschrijft een wereld waarin de mensheid niet meer kwaadaardig is of hoeft te lijden, en zich niet bezig hoeft te houden met bezittingen, honger, hebzucht en oorlog. Een wereld waarin mensen niet zo monsterlijk als John Lennon zouden zijn is misschien wat makkelijker te bereiken.

Het valt niet mee om de verraderlijkheid van Lennon in een kort artikel te vatten, helemaal wanneer je de songtekst van het grootste muzikale cadeau aan de wereld van een irritante rokkenjager in je hoofd heb zitten. We beginnen met zijn eerste vrouw, Cynthia Powell, die hij bezwangerde in de Hamburg-periode van de Beatles, terwijl zij in de slaapkamer uit zijn kindertijd in Liverpool woonde. In die tijd deed Lennon dingen die alleen maar als kwaadaardig bestempeld kunnen worden.

In een onlangs gevonden brief, die vijftig jaar geleden geschreven werd door Dorothy Jartlett, de schoonmaakster van Lennon, beschrijf ze hem als een afwezige vader die zijn gevoelige zoon Julian bekritiseerde en sloeg, bijvoorbeeld om zijn slechte tafelmanieren. (Volgens Jartlett waren de tafelmanieren van Julian "bovengemiddeld.") Tijdens het huwelijk sliep Lennon met andere vrouwen en liet hij drugs "rondslingeren in huis." Toen hij in een dronken bui aan Cynthia vertelde dat hij een affaire had met de Japanse artiest Yoko Ono, was de relatie niet meer houdbaar. Toen Ono onthulde dat ze zwanger was scheidde Lennon, eind 1968.

Ondanks de miskraam van Ono bloeide haar relatie met Lennon op toen zij samen protesteerden tegen de oorlog in Vietnam. In een interview uit 2012 met The Telegraph beschreef zij die tijd als een periode waarin zij beiden hun carrière "verwoestten." Hoewel Ono bespot en veracht werd omdat zij het kameraadschap van de Beatles kapot had gemaakt, was het Lennon die haar meenam naar bandrepetities. (Deze seksistische dubbele standaard is goedgemaakt met het beeld dat de maatschappij tegenwoordig heeft van Ono als wijze oude feminist die veel heeft moeten verduren.) Lennon had tijdens zijn huwelijk met Ono ook een affaire met May Pang, de assistent van het duo. Ono zegt daarover dat de affaire van achttien maanden een welkome breuk was in hun intense relatie, en noemde het "niet pijnlijk."

Dat Lennon gebukt ging onder intens geestelijk lijden is onbetwistbaar ; in het interview met Playboy uit 1980 – dat twee dagen voordat hij werd doodgeschoten verscheen – vertelde hij dat hij tijdens zijn "dikke-Elvis-periode," in 1965 "dik en depressief" was en dat hij het nummer " Help!" schreef als een schreeuw om hulp. Hij en de andere Beatles "rookten wiet als ontbijt," en hij leed soms aan "diepe depressies waarin hij uit een raam wilde springen." Hij gaf ook toe dat hij vrouwen sloeg en zei daarover, "Daarom heb ik het zo vaak over vrede. Het zijn de agressiefste mensen die het over liefde en vrede hebben."

Verderop in het interview verdedigt hij zijn rookgewoonte met het macrobiotische dieet dat hij volgde. Hij legde uit dat "macrobiotische mensen niet geloven in kanker. Of je dat ziet als een verklaring of niet, macrobiotische mensen geloven niet dat roken slecht voor je is." Dit gedachtegoed is, buiten voor hemzelf, voor niemand schadelijk, maar wel een bewijs van zijn godcomplex en zijn algemene zelfingenomen domheid.

Psychoanalytici zullen Lennons problemen waarschijnlijk wijden aan zijn tumultueuze relatie met zijn ouders. Lennons vader liet hem in de steek – wat Lennon hem nooit vergaf, ondanks het berouw van zijn vader– en in 1979 gaf hij toe dat hij als tiener seksuele gevoelens had voor zijn moeder. Hij betreurde het dat hij nooit een move had gemaakt. Volgens hem "had zij het waarschijnlijk wel toegestaan." Er bestaan ook geruchten dat Lennon seksuele affaires had met Paul McCartney en met de manager van de Beatles, Brian Epstein, en dat die affaires er voor zorgden dat Lennon spanningen ervoer. Dit zijn natuurlijk geen voorbeelden van zijn slechtheid, buiten het feit dat de affaires waarschijnlijk plaatsvonden tijdens zijn huwelijk.

Deze informatie is overal te vinden. Veel ervan heeft Lennon zelf verteld, maar onze culturele – naar martelaarschap neigende – fascinatie blijft bestaan. Het doet een beetje pijn, maar ik heb me ook schuldig gemaakt aan deze onderschatting. Van mijn twaalfde tot mijn vijftiende droeg ik met liefde een cool-leunende-John-Lennon-die-een-New-York-City-t-shirt-draagt t-shirt, in de kleur lichtblauw. Dat ik hem kocht in een fabrieksoutlet, en waarschijnlijk niet bijdroeg aan zijn vermogen, doet weinig af aan mijn schreeuwende schuldgevoel. Ik stel mezelf gerust met de gedachte dat ik nooit los gegaan ben op het White Album tijdens mijn shift in de koffiezaak. Ik hou net zoveel van een Brit met een puntneus en hippe bril als elke andere vrouwelijke millennial, maar kom op.