Hier is een man die kleding maakt van synthetische menselijke huid

Ed Gein is achteraf gezien een van de meest invloedrijke fashionisto’s in de geschiedenis van de lugubere moordenaars. In plaats van dat hij de dode lichamen aan de varkens voerde gebruikte hij deze om zijn kitscherige hobby op uit te oefenen: met zijn trouwe naaimachien maakte hij charmante riemen van hun tepels en olijke maskers van hun huiden.

Het werk van de Franse kunstenaar Olivier Goulet lijkt schrikwekkend veel op hoe ik Ed Geins creaties voor me zie. Alleen maakt Olivier al zijn creaties van synthetische menselijke huid, in plaats van dat hij mensen slacht en hun overblijfselen gebruikt in bizarre machtsrituelen. Ik herhaal: Olivier Goulet maakt ‘high concept art fashion’ van kunststof. Hij vermoordt geen mensen voor de kick. Ik sprak hem over waarom hij menselijke huid gebruikt als zijn medium, en niet gewoon verf, om maar wat te noemen.

VICE: Heb je er ooit aan gedacht om echte menselijke huid voor je werk te gebruiken?

Olivier Goulet: Nee, en al zou ik het willen, menselijke huid werkt toch niet. Het is te dun, te broos en te groot en het is niet te bewerken wanneer het nog levend is. Ik bedoel, het wordt op een medicinale manier gebruikt om bepaalde gedeelten van de huid te bedekken, maar niet als leer. Dat zou gewoon niet werken.

Ah, jammer. En wat als je nou leer gebruikt, of een soort behandelde dierenhuid? Of krijg je dan meteen de Dierenbescherming op je dak?
Het hele idee van het SkinBag-project is juist om een alternatieve stof te vinden voor leer, dus nee, ik heb nog nooit dierlijke producten willen gebruiken. Ik heb geen ideologische band met PETA, maar nu ik erover nadenk zou SkinBag op een bepaalde manier best een symbool voor ze kunnen worden. Het laat zien dat je goed synthetische huid kunt gebruiken waar je geen dieren voor pijn hoeft te doen. Ook al zit dat ze misschien wel wat te dicht op de huid.

Denk je dat het gebruik van synthetische huid jouw producten een soort van oeroude aantrekkingskracht geeft? Wat was je bedoeling?
Ik zie SkinBag als een onlogische mix van iets oerouds, iets dat ergens diep in ons zit, en als iets futuristisch, met het idee van mutaties en alles. In beide gevallen is seks niet ver te zoeken. Maar een van de belangrijkste SkinBag-ideeën is dat, terwijl traditionele kleren onze natuurlijke huid in een stof proberen te verdoezelen, de SkinBags juist zoveel mogelijk het leven willen nabootsen.

Hoe zit het met het horroraspect? Het eerste waar ik aan dacht toen ik ze zag was Buffalo Bill in The Silence of the Lambs. Er zit daar toch wel iets van in toen je begon met het ontwerpen van je SkinBag-dingen, toch?
Ja, dat klopt wel. Ik heb gemerkt dat ik vaak met materialen of ideeën werk die provoceren of een sterk wangevoel opwekken. Ik denk dat dat komt omdat mijn natuurlijke manier van communiceren een conceptuele mix van provoceren en ironie is, omdat dat de beste manier lijkt om te reflecteren op complexe gedachten. Provocatie is de beste manier om aandacht te vragen, ironie voegt een grappige laag toe aan alles wat er gebeurt en er moet altijd een concept zijn dat op een rationele manier grond geeft aan je emotionele reactie.

Dus wat voor soort reacties heb je gehad? Vinden mensen je producten erg morbide en donker?
Nou, het materiaal is erg intrigerend en nodigt iedereen uit om het op hun eigen manier te interpreteren. Sommige vrouwen zien de tassen als draagbare placenta en de handvaten als een navelstreng. Anderen weigeren enige vorm van contact te maken, soms zelfs bij discussies, omdat ze er gewoon te veel van walgen. Gelukkig voelen de meeste mensen zich aangetrokken tot de producten en hebben ze een instinctief verlangen om ze aan te raken. En dat is waar ik op hoopte. Ik wil dat SkinBag een sensueel medium is dat het verlangen om te strelen opwekt.

Waar gaat het Sociale Condoom over?
Ik denk dat er een bepaalde poëzie bij betrokken is: een cape van slapende gezichten omhult je als een netwerk van vrienden of beschermengelen. Een cape die goden of feeën gedroomd zouden kunnen hebben. Ik denk dat het een soort alternatief voor Facebook is, maar in plaats van dat je op een knopje drukt om iemands vriend te worden bevestig je de bestaande vriendschap door hun gezichten met je mee te dragen.

Dus mensen laten ze custom made maken met hun eigen vrienden erin geïmplementeerd?
Nou, het is een erg lang en moeilijk proces vanaf de afdruk van de gezichten tot een definitieve mal, maar als genoeg mensen er geïnteresseerd in zijn – rond de dertig – dan zou ik voor iedereen een cape kunnen maken. Een paar dagen geleden sprak ik een manager die een cape wilde met alle gezichten van zijn

werknemers erin, dus we zullen zien wat daarmee gebeurt.

Haha, oké. En je Huidboerka? Je woont in Frankrijk, waar boerka’s verboden zijn. Maak je een soort statement?
Ja, ik ben er volledig tegen. Het is een populistische wet en het lijkt erop dat die er alleen maar is om iedereen hier tegen elkaar op te zetten, op een hele lage manier, waar onze pseudo-president erg goed in is. Dat gezegd hebbende, hoe meer ik aan het boerkaproject gewerkt heb, hoe minder ik een link begon te zien met de moslimgemeenschap. Ik begon me eigenlijk meer te interesseren voor een globale onmenselijke vorm en de mogelijkheden om een nieuwe geografie voor ons lichaam te creëren.

En hoe zit het met de bruidsjurk? Het is nogal een statement. Weet je of iemand die ooit op hun huwelijk gedragen heeft?
Een vrouw uit Luxemburg nam contact met mij op omdat ze wilde trouwen in een ongelofelijke jurk en ze vond het provocatieve van SkinBag erg leuk. Ze heeft me twee of drie keer bezocht om te praten over haar jurk, maar haar notie van ‘ongelofelijk’ werd steeds meer mainstream. Dus ik stopte het project, want ze was gewoon nog niet klaar voor iets dat zo out of the box was.

Ah, jammer. Die trouwfoto’s waren wel tof geweest. Ten slotte, hoe verzin je een prijs voor je werken? Zie je het allemaal als kunst en prijs je ze ook zo? Ik beschouw ze allemaal als kunstobjecten, net zoals de rest van mijn werk. Natuurlijk, ik moet wel de juiste balans vinden; niet zo hoog dat niemand het kan betalen maar ook niet te laag, omdat ik met dure materialen werk. Ik heb ook veel van mijn tijd nodig om ze te kunnen maken, en ik wil geen slaaf van mijn eigen werk worden.