Komische nachtmerries over konijnen en vissen

In een tijd waarin we doodgeswaffeld worden met Kakhielcartoons op Facebook zijn goede cartoons een schaarste geworden. Toen ik Dirk’s Bunny Book in m’n handen kreeg was ik even bang dat het een zoveelste Suicide Bunnies was; leuk voor drie tekeningen maar daarna ken je de grap wel. Niets van dat alles! Dirks cartoons zijn soms grappig, soms mooi en soms raken ze het kindje in mezelf en krijg ik een spontane drang om er zelf wasco bij te pakken. Je hoeft ze niet altijd te begrijpen, althans: ik begrijp ze niet altijd, maar als je de moeite neemt om er iets langer naar te kijken dan worden het kleine kunstwerkjes op zich.

VICE: Heb je een idee voor wie je boekje bedoeld is? Hoe kun je je cartoons het best benaderen?

Dirk Verschure: Ik noem mijn cartoons vaak langzame cartoons. Het boekje… en eigenlijk de hele blog, is er gewoon voor mezelf. Ik maak tekeningen die ik graag wil maken. Ik zie het als een grote wereld waarin alles mogelijk is.

Het is wel een vrij afgebakende wereld.

Vind je? Door dat zwarte kader?

In de zin van dat het lijkt alsof het vooral uit de nachtmerries van je 8-jarige zelf lijkt te komen, maar dat je daar nu als volwassen man de humor van inziet.

Haha… waarschijnlijk is dat ook zo. Ik wil de nachtmerries van mijn 8-jarige koesteren denk ik, en ook die van mijn 16-jarige zelf of mijn 31-jarige zelf, die ik nu ben.

Dat vind je belangrijk?

Dat is onontkoombaar. Als ik iets persoonlijks maak zullen er meerdere mensen zijn die het ook zo voelen, of hun 8-jarige zelf herinneren. De eerste keer dat het me lukte om mezelf te raken was die cartoon met dat systeemplafond. Dat was zo'n herinnering die me plotseling te binnen schoot toen ik een systeemplafond zag in een animatiestudio waar ik werkte. Ik wist plotseling weer dat ik zo'n

systeemplaat erg intrigerend vond… het zwart wat erachter zit.

Heb je nu nog nachtmerries? Het schijnt dat ze stoppen naarmate je ouder wordt en minder angsten hebt.

Natuurlijk. Niet zo vaak hoor. En heel vaak vind ik mijn nachtmerries nu heel erg tof. Maar dat is dan een droom die vroeger een nachtmerrie zou zijn geweest. Ik wil niet mijn 8-jarige zelf vergeten. Omdat uit die gevoelens veel cartoons komen wil ik wel dromerig blijven en wil ik ook onzeker over dingen blijven, me blijven verwonderen. Ik wil het zwart achter systeemplaten blijven zien en geloven dat daar een monster of een hele andere wereld zit.

Als je een leeftijd zou kunnen kiezen die je je hele leven zou blijven?

Nou ja… nee… ik kan geen leeftijd kiezen, ik ben ook wel benieuwd hoe het is om 91 te zijn, jij niet?

Niet echt eigenlijk. Doe mij maar 13.

Waarom?

Toen ik 13 was stelde ik dezelfde vraag aan mezelf en m'n vriendjes en ging ik voor 20, omdat je toen in ieder geval oud genoeg was om te neuken, maar nog jong genoeg om alles te doen wat je wilt. Maar nu denk ik dat het misschien mooier is om die wens naar ouder zijn te hebben, en tegelijkertijd om jong genoeg te zijn om totaal geen besef van tijd te hebben.

Op zich een goeie reden.

Maar ik vind het ook wel mooi dat de meeste mensen op deze vraag hun eigen leeftijd antwoorden. Totdat ze de 35 voorbijgaan.

Ach ja… we gaan allemaal een keertje. Ik vind dat wel troostend eigenlijk. Over het geheel genomen is jouw en mijn en ieders leven zo volstrekt onbelangrijk, zo klein dat wat je ook doet, het in principe weinig uitmaakt. Je kunt dus doen wat je wilt. Dat vind ik een prettig idee.

Maar doen wat je wilt wordt ook beperkt door wie onze ouders zijn, waar we geboren worden, wie onze vrienden worden, etc.

Dat vind ik onzin. Ik denk dat iedereen in staat is verder te kijken dan zichzelf. Dat is iets wat een dagelijkse cartoon maken me geleerd heeft. Ik ben beter gaan tekenen, mijn observatievermogen is scherper geworden en ik heb het gevoel enorm veel vrijheid te hebben. Dat is iets wat ik zelf heb gecreëerd, en ik denk dat iedereen dat kan. En hoe meer je het doet hoe beter je erin wordt, en hoe meer ik mezelf in staat acht over de dingen die ik zie een cartoon te kunnen maken.