Kutmah had wel dood kunnen zijn, maar sprak met ons over het leven

Wat jou zoal overkomt in het dagelijks leven is vast een boel dramatisch -lauwe koffie, al je sokken in de was, dat werk- maar het is vast niet zo erg als wat Kutmah de afgelopen tijd over zich heen kreeg. De producer uit L.A. zag zijn huis afbranden, werd het land uitgezet en raakte zijn vriendin kwijt. Dat klinkt als een volwaardig bluesrepertoire, nietwaar? Onze Vlaamse collega's Arne de Wilde en Jens D'Hondt boden een luisterend oor nadat hij een zaal in Gent aan een plaatselijk broeikaseffect onderhevig had gemaakt. Over dat optreden zeiden zij: "De zaal was halverwege al zo tropisch dat we een kolonie pootjebadende flamingo’s moesten verjagen uit onze okselvijvers."

Eenmaal uitgewrongen spraken ze Kutmah, die het interview begon met een veelbelovend "Man, ik ben dronken". Dat leek Arne en Jens gezien zijn uitbundige inname van rum, Hennesy cognac en wiet vrij plausibel. Daarna: “Ben je ooit weggelopen van huis? Dat je naar een vriend gaat die eigenlijk niet echt je vriend is? Dat gevoel van vertrekken zonder te weten waar je gaat belanden, dat is wat ik zoek in muziek.” Een gedeelte van het interview lees je hieronder.

VICE: Ik hoorde je vanavond zeggen: “Het kan mij niet schelen als de zaal leegloopt, ik wil gewoon mijn eigen muziek draaien.”
Kutmah: Gisteren overkwam het me nog, in de Fabric in Londen. Ik kwam op na J-Rocc en de helft van de zaal vertrok toen ik begon. Fuck ’em. Ik wil niet spelen voor mensen die na een paar nummers afhaken of een hele avond hetzelfde willen horen. Dus speel ik raar spul tot ze weggaan. Bekijk het zo: ik begin met een broodje vis-mango-worst en daarna komt er pas iets zoets, voor de mensen die geduld hebben. Ik heb een keer meegemaakt dat ik helemaal opging in mijn set, toen er iemand op mijn schouder tikte: “Gast, je bent de enige in de hele zaal.” Toen vroeg ik me wel even af waar ik mee bezig was, maar ik ben niet veranderd. Je leeft niet als je jezelf niet af en toe in verlegenheid durft brengen.

Flying Lotus, Gaslamp Killer en jijzelf hebben intussen wereldwijd een publiek gevonden. Hoe was het in het begin?
Verschrikkelijk, het liep voor geen meter. Ik had een vaste avond in een club in L.A. en daar kwam hooguit 20 man op af. Iedereen ging in die tijd naar die afschuwelijke electrofeestjes van Steve Aoki, alleen omdat het daar vol stond met supermodellen. Flying Lotus heeft zijn allereerste show ooit nog gespeeld in onze club, in 2005 was dat. Aan het einde van de avond hadden we 60 dollar en die moesten we dan delen door vijf.

Je hebt net het tweede deel van The New Error uitgebracht, een driedelige mix-cd met onuitgegeven beats van Madlib, Flying Lotus en MF Doom. Hou je van fouten in muziek?
Ik hou van dingen die ‘anders’ klinken. Toen ik begon te dj’en had je in LA al The Beat Junkies, met J Rocc, Babu, Icy Ice… Die waren allemaal retegoed. Omdat ik zo laat begonnen ben, moest ik wel iets anders verzinnen. Dus ben ik maar rare instrumentals gaan uitzoeken: Prefuse 73 enzo, Daedelus ook. Ik hoor niet thuis op een groot podium. Je hebt FM-radio in perfecte kwaliteit en de krakerige AM-band. Ik ben AM.

Op je twaalfde verhuisde je van Engeland naar L.A., omdat je vader ziek was en je moeder niet alleen voor hem kon zorgen. Aanvankelijk zou het maar voor een paar maanden zijn, maar je bent er nooit weggegaan. Je verblijfsvergunning raakte alleen nooit in orde en je kwam niet in aanmerking voor een green card. Dat ging 22 jaar lang goed, tot mei vorig jaar. Je werd gevangen genomen en uiteindelijk het land uitgezet. Het werd je verboden om de eerste 10 jaar terug te keren. Best een heftig verhaal.
Het is misschien wel het beste wat me ooit overkomen is. Ik heb nooit echt overweg gekund met gezag; of het nu van mijn ouders, leraren op school of de politie kwam. Tot ik vorig jaar opgesloten werd en geen enkele controle over mijn eigen situatie had. Er valt niet te discussiëren met mensen met geweren. Weet je, het is allemaal op een heel domme manier gebeurd. Ze mogen je huis niet binnenvallen om je te arresteren, dus deed ik nooit open als er iemand aanbelde. Die nacht hoorde ik de bel en de voetstappen van mijn vriend die naar de deur ging. Ik was nét te laat om hem tegen te houden. Een uur of 6 later zat ik vast in een opvangcentrum. Het is niet zo dat ik niet wist wat me al die jaren boven het hoofd hing. Ik wilde het al heel lang rechtzetten, maar hoe? Ik had advocaten betaald, maar die beroven je gewoon van je geld. In 1997 had ik een formulier getekend waarin ik toezegde om binnen de drie maanden het land te verlaten. Blijkbaar was dat genoeg om me uit het land te gooien, ook al heb ik in mijn 22 jaar in dat land nooit iets fout gedaan.

Hoe gaat het nu met je?
Geweldig, echt waar. Eindelijk hoef ik me niet meer de hele tijd te verbergen of bang te zijn voor wat komen gaat. De laatste zes maanden heb ik meer plaatsen bezocht dan in de twaalf jaar daarvoor, omdat ik al die tijd het land niet uit kon. Als ze mij vroegen voor een Europese tour, loog ik altijd dat ik het druk had, 'later misschien'. Ik ben ondertussen in Israël, Egypte, Duitsland en nog wat andere landen geweest. Het is goed om eindelijk meer van de wereld te zien.

Je tekent ook, hoorde ik. Klopt het dat je daar ooit mee bent begonnen door de tieten van je buurvrouw?
Yep, dat was de moeder van het jongetje bij wie ik vaak ging spelen na school. Ik heb die jongen onlangs teruggezien op Facebook en nu is hij zo’n white power-extremist geworden. Hij lijkt Hitlers droomkindje wel. Vreemd, want zijn moeder is Spaans; ze was altijd heel warm en vriendelijk. En ze had pronte tieten. Ik ben begonnen met tekenen door me voor te stellen hoe ze er naakt zouden uitzien.

Vier jaar geleden brandde je appartement af. Wat is er gebeurd?
Ik was uit geweest tot 5 uur ’s ochtends en wilde thuis nog een film kijken: The Deer Hunter. Slechte keuze eigenlijk, want ik was dronken en apestoned. Ik moet in slaap gevallen zijn, hoe lang weet ik niet, maar plots werd ik wakker en was er overal zwarte rook. Omdat ik zo high was, begreep ik de hele situatie niet echt. Ik stond daar maar wat voor me uit te kijken: “Hé, wat vreemd.” In een flits drong het toch tot me door wat er aan de hand was en ben ik mijn huisgenoot wakker gaan maken. Zijn neus, zijn ogen, zijn hele gezicht zag al zwart van de rook. We zijn samen uit het raam gesprongen. Hij begon helemaal te flippen over wat er nog binnen lag: unieke spullen van de Beastie Boys en een versterker van Rod Stewart. Ik zat ondertussen met grote ogen naar het vuur te kijken, ik had nog nooit zoiets hypnotiserend gezien. De ambulance-medewerkers en de politie vonden me zelfs verdacht omdat ik er zo kalm onder bleef. De brand bleek te zijn ontstaan doordat een vriend van mijn huisgenoot een ventilator aan had laten staan. Blijkbaar is die oververhit geraakt.

Heb je nog iets kunnen redden?
Mijn grote platentas, die nog bij de voordeur stond. Je kent dat wel, thuiskomen en je spullen meteen ergens dumpen; dat was mijn geluk. En omdat het vuur het laatste bij mijn kamer kwam, ben ik maar de helft van mijn platen kwijtgeraakt. Gelukkig de slechte helft van mijn collectie. [lacht] Niet dat het er veel toe doet, als je je bedenkt dat ik dood had kunnen zijn.

ARNE DE WILDE EN JENS D’HONDT