RoXY-legende Harrie Wildeman wil graag meer bezoek in het bejaardentehuis

De jaren negentig waren gouden tijden voor Harrie Wildeman. Hij behoorde tot de RoXY-incrowd, hij feestte elke dag alsof het zijn laatste was en stond bekend om zijn bizarre modecreaties en tomeloze extravagantie. Harry was onlosmakelijk verbonden met Amsterdamse housescene, die toen op haar hoogtepunt was. Nu, vijftien jaar later, heeft de uitzinnigheid haar tol geëist. VICE bezoekt Harrie Wildeman in een bejaardentehuis in Amsterdam. Daar zit hij sinds een week omdat hij het alleen thuis niet meer redde. We treffen hem aan in een rolstoel, met een gebroken pols en een blauw oog.

VICE: Weet u zeker dat u dit interview wil doen? Dat u wil laten zien hoe het nu met u gaat?
Harrie Wildeman: Ja, dat vind ik geweldig, want het gaat nu heel slecht.

U wil laten zien dat het slecht met u gaat.
Ja.

Waarom?
Omdat mensen dat moeten weten. Omdat er dan ook misschien meer mensen bij me op bezoek komen. Maar dat laten zien in een tijdschrift is heel kwetsbaar.
Ik ben ook heel kwetsbaar. Zullen we in de tuin een jointje gaan roken? Harrie heeft een lade vol jointjes naast zijn bed. Ik duw Harrie’s rolstoel door het bejaardentehuis naar de tuin. Achterin de binnentuin van het tehuis steken we een joint op. Mist u het? Die RoXY-tijd?
Ja, absoluut. Maar het leven dat u toen leidde, het altijd uitgaan, de eeuwige drugs, dat is ook een vorm van ontsnapping. Vaak aan een bepaald verdriet.
Ja, dat klopt.

Waar probeerde u aan te ontsnappen?
Ik had geen ouders. Mijn ouders wilden niets meer met me te maken hebben. Omdat u homo bent?
Ja. Wat mist u het meest uit die tijd?
Ik had altijd mensen om me heen. Daarom ben ik blij dat ik hier nu zit. Ik krijg meer bezoek en dat wil ik graag zo houden.

Waarom is dat zo belangrijk?
Ik mis mijn sterrendom heel erg. Mensen hebben niet in de gaten wie ik eigenlijk ben.

En dat vindt u erg?
Ja. Vroeger was ik altijd met mensen. Hoe voelt u zich nu? Mentaal?
Niet zo goed. Heel depressief. Weet je wat het ook is? Ik begin een hekel te krijgen aan Surinamers. Omdat ze allemaal in de zorg zitten. Ik begin op mijn vader te lijken. Die is ook racistisch. Een slechte eigenschap die ik van mijn vader geërfd heb. Hoe komt dat dan? Zijn ze niet aardig tegen u, die Surinaamse verzorgers?
Nee, ze zijn absoluut niet aardig. En alles gaat langzaam. Zullen we naar de rookkamer gaan?

Ik duw Harrie’s rolstoel naar de rookkamer van het bejaardentehuis, die we leeg aantreffen. We gaan aan een tafel zitten en steken een sigaret op. Heeft u spijt van het leven dat u geleid heeft?
Nee. Alleen…

U bent ziek.
Ja.

Wanneer kwam u daar achter?
Twintig jaar geleden. Het was heel grappig. Mijn vriend had een test gedaan en die was negatief, en zijn vriendje was ook negatief. En toen heb ik die test ook gedaan en ik was positief. Ik ben heel veel in sauna’s geweest.

En daar heeft u heel veel seks gehad?
Ja. Waarschijnlijk heb ik het uit de sauna. Het is echt ongelofelijk wat er in mijn leven is gebeurd.

Ik herinner me van ons vorige gesprek dat u zei dat u de eerste jaren gewoon ontkende dat u besmet was.
Ja, ik ontken het eigenlijk nog steeds.

Dat betekent hopelijk niet dat u onveilige seks bleef hebben.
Nee, ik deed het wel veilig daarna.

Er komen twee bejaarde dames naast ons in de rookkamer zitten.
"Dat was leuk," zegt de ene vrouw.
"Ja, dat zijn nou echt leuke dingen," zegt de andere.
"Wat hebben jullie gedaan?" vragen Harrie en ik. "Een spel met kaarten en wie de meeste kaarten had won een prijsje."
"Wat voor prijsje?"
"Nou, een blik snert, of een blik zalm, een mandarijn, een fles zeep…"

Leuk.
Op mijn balkonnetje liggen allemaal jointpeukjes, iets van vijf of zes, dat mag hier eigenlijk niet. Ik ben nog steeds erg netjes. Ik vind het geweldig dat jij hier bent voor een stuk, echt waar.

Waarom vindt u dat geweldig?
Omdat het laat zien hoe het is. De keiharde realiteit. Ik ben de jongste hier. Ze noemen me de Benjamin. Ik ben pas vijftig.

U bent vijftig, maar eigenlijk bent u een klein jongetje.
Ja.

Maakt u zich zorgen over de toekomst?
Ja. Ik weet niet eens waar mijn huissleutels zijn. En ik rook als een ketter.

Hoeveel sigaretten rookt u op een dag?
25. Dus als je de volgende keer weer komt, mag je een pakje sigaretten meenemen. Heb je dat gezien? [Harry wijst naar de Cosmopolitan met Britney Spears op de cover.] Dit tijdschrift is uit januari 2000, die is negen jaar oud. Voor jou is dat heel erg lang. Maar als je ouder wordt niet. Dan ga je dingen inzien.

Wat ga je dan inzien?
Life’s a bitch and then you die, if you’re lucky. Ik ben ook incontinent. Dat is een groot probleem. Ik zit nu ook met een luier om. Ik kan niets meer binnen houden. Ik slaap met een plaszeiltje. Ik ben pas vijftig en ik zie zoveel mensen hier in het tehuis, die zoveel ouder zijn dan ik. Ik loop mijn tijd ver vooruit.

U was uw tijd altijd ver vooruit, alleen nu een beetje op de verkeerde manier.
Haha. Dit is weer voor VICE, he?

Ja.
Leuk blad. Ik ben fan.

Zijn ze wel aardig voor u, die bejaarden?
Ja, de meeste bejaarden zijn heel leuk, en ik heb een hele leuke vriendin, Elizabeth Kocks. Maar sommigen willen niet bij me aan tafel zitten. Mensen hebben niet in de gaten wie ik ben. Nou steek ik weer een sigaret op, en dat is eigenlijk helemaal nergens voor nodig.

Rookt u ook stiekem op uw kamer of gaat er dan een alarm af?
Ja, er gaat geen alarm af, maar ze hebben het altijd door. Kan jij zo die jointpeukjes nog van het balkon afhalen?

EVA COOLEN