Louis Ortiz is de geloofwaardigste Obama-imitator van Amerika

FYI.

This story is over 5 years old.

Film

Louis Ortiz is de geloofwaardigste Obama-imitator van Amerika

Louis Ortiz heeft de lach, de bouw en de oren van de 44e president van Amerika. De documentaire ‘Bronx Obama’ gaat over zijn leven als professioneel Obama-imitator.

Stel je voor dat je op een dag wakker wordt en erachter komt dat je zo veel lijkt op een van de meest beroemde mensen op de wereld dat het deuren opent naar werk en roem — als je het slim aanpakt, tenminste. Dat is precies wat er gebeurde bij de werkeloze Louis Ortiz, een 45-jarige Puerto Ricaan uit de Bronx. Hij lijkt zo erg op Barack Obama dat hij begin 2008 al aangesproken werd door vreemden die vroegen of ze met hem op de foto mochten.

Advertentie

Al gauw begonnen al Louis’ vrienden hem lastig te vallen over zijn gelijkenis met de president. Hij werkte aan zijn verschijning en werd uiteindelijk een overtuigende Barack Obama-imitator. Niet lang daarna stelde een vriend van Louis hem voor aan filmmaker Ryan Murdock, die een documentaire over hem maakte. Direct kwamen ook andere, grotere media aankloppen voor een deel van zijn verhaal. Begin 2012 wijdde This American Life veertig minuten aan een aflevering over Ortiz en Murdock. Aan het einde van hetzelfde jaar presenteerde The New York Times op hun website een op-doc met stukken uit de uiteindelijke documentaire: Bronx Obama.

Bronx Obama is een complexe en meeslepende documentaire die zich kundig tussen verschillende thema’s beweegt — de Amerikaanse droom, surrealisme, het vaderschap, rassenrelaties, beroemdheid — en dat alles terwijl Louis gevolgd wordt als hij op tournee is als Obama, samen met een Bill Clinton- en een Mitt Romney-imitator en zijn verderfelijke manager Dustin (die, zo bleek, nauwe banden had met haatgroeperingen). De manager had ook een comedyschrijver ingehuurd die bij het schrijven van hun teksten het onderste uit de raciale grappenkan haalde. Het team treedt enkel op bij libertijnse bijeenkomsten voor republikeinen die de president maar al te graag als een kruipende hansworst vertolkt zien worden. (Donald Trump-imitator: “Wat ga je doen om banen te creëren in de steden?” Ortiz in zijn rol als Obama: “Niks, Donald. Kom op man – je denkt toch niet dat mijn aanhang op me gaat stemmen als ik zeg dat ze moeten werken?”) Een ander aangrijpend moment in de film gaat over de complexe relatie die Louis heeft met zijn tienerdochter, Reina, een extreem intelligente zestienjarige die ook op hoog niveau basketbalt en die ongeveer 1850 kilometer verderop woont, in Florida.

Advertentie

Toen ik Ryan en Louis ontmoette tijdens een lunch in een restaurant in het centrum van Toronto, schrok ik bijna van Louis’ indrukwekkende overeenkomst met de 44ste president van de Verenigde Staten: hij heeft Baracks sympathieke lach, tengere bouw, substantiële oren, en hij heeft zelfs een moedervlek op dezelfde plek (oké, die is erop getekend, maar het blijft erg overtuigend). Hij praat met een sterk accent uit de Bronx en heeft de houding van iemand die alles al gezien heeft en de uitstraling van een echte vader.

Tijdens ons negentig minuten durende gesprek werden we gestoord door een constante stroom van enthousiaste voorbijgangers die op de foto wilden met “de president”. Geen van de reacties van de voorbijgangers kon tippen aan die van onze serveerster, een uitbundige vrouw van begin twintig. Ze was zo onder de indruk van Louis’ gelijkenis dat ze flauw leek te vallen. “Ik bedien de president,” zei ze verbijsterd, vlak voordat ze de keuken in stormde. We hadden even een discussie over of ze nou echt geloofde dat Louis Obama was of niet. Na vijf minuten kwam ze weer terug en liep naar ons toe met een gezichtuitdrukking die het ergens hield tussen verward en sceptisch. “Wacht even, dat is tóch niet echt de president,” zei ze wantrouwend. We legden haar maar even kort uit wie Louis is en waarom we daar zaten.

VICE: Uit de film wordt wel duidelijk dat jullie manager, Dustin, jullie veel werk liet doen dat – in je eigen woorden – “nogal racistisch” was. Zijn er bepaalde grappen die je niet wilde maken vanwege de ondertoon?

Advertentie

Louis Ortiz: Ik heb veel gepikt tijdens die tour – veel meer dan in de film te zien is. Ik ben om dat racistische materiaal en door de druk die hij op me legde drie keer weggelopen bij die manager. De derde keer was de laatste keer. Dat gebeurde allemaal in een periode van ongeveer zes maanden. Hij deed me geloven dat er niemand anders was die me kon managen. Het was gewoon een baan en ik moest gewoon doen wat me te doen stond. Telkens als ik bij hem wegging wilde ik echt wegblijven, maar dan kwam hij weer met allemaal nieuwe beloftes en kwam ik weer terug. En dan ging het al snel weer verkeerd en stopte ik er weer mee. Elke keer had ik wel wat nieuws geleerd, wat kennis opgedaan – ik leerde waar het geld zat, ik leerde dingen over marketing en ik leerde een commerciëlere instelling te hebben. De derde keer dacht ik: ik heb genoeg geleerd, ik ben er klaar mee.” Toen nam ik een nieuwe schrijver aan en ging ik aan de slag. Ik wil de schuld trouwens niet geven aan mijn eerste schrijver: het was de manager die al die grappen wilde. Ik denk dat mijn schrijver er ook wel een probleem mee had. Er is een grap en die gaat ongeveer als volgt, “ik moet wel herkozen worden, want je weet moeilijk het is om zwarte mensen uit volkshuisvestigingen te krijgen”. Dat is toch verschrikkelijk.
Louis:Ik weet het, ik weet het.
Ryan: Het is ook oneerlijk om het publiek de schuld te geven, want zij weten ook niet precies wat ze gaan krijgen. Ze weten alleen dat het ‘presidentenhumor’ is, of wat dan ook. Ze zijn wel medeplichtig omdat ze erom lachen, maar toch is het anders in een groep. We hebben de film al laten zien op vier verschillende festivals, en soms wordt er gelachen om die grap. Ik weet niet of die mensen lachen omdat ze zich eigenlijk een beetje ongemakkelijk voelen ofzo – maar het gebeurt.

Advertentie

Louis, groeide je op in een omgeving met veel donkere mensen?
Ja met veel donkere mensen en latino’s. Toen ik op mijn zeventiende het leger inging kwam ik pas in contact met blanke mensen. Ik moest toen echt leren om met ze om te gaan, bier te drinken en pizza te eten met blanke mensen. [Lacht].

Ik kwam zo nu en dan wel wat racisme tegen, maar het is nog nooit zo erg geweest als nu, nu ik een donkere man imiteer. De manier waarop ik en mijn vrienden – donker en Puerto Ricaans – het n-woord op de straten gebruikten, is heel anders dan wanneer het van een racistisch persoon komt. Ik weet nu hoe dat voelt, als iemand het n-woord tegen je zegt als er echt raciale haat achter zit. Ik weet dat ik zelf niet helemaal donker ben, maar ik stel nu een half-donkere, half-blanke president voor. Nu voel ik het dus, omdat ik nu weet waarom dit soort dingen op me afkomen. Het is erg raar.

Ryan, is het niet vreemd om je als blanke man in dit soort ingewikkelde discussies over ras te storten?
Ik ben een blanke man die een film maakt over een Puerto Ricaan die doet alsof hij de eerste zwarte president is. Het is zeker vreemd.

Louis, is je familie politiek geëngageerd?

Ik probeer het niet te zijn. Mijn moeder is altijd een democraat geweest, ze had een baan bij een vakbond. Misschien stem ik wel op de republikeinen als ik rijk word. Het hangt ervan af.

Het lijkt erop dat je nauwelijks kan wachten om op de republikeinen te stemmen.
Ik geloof wel echt in de democratische politici. [hij praat nu als zijn Obama-imitatie] Er is een boek dat The M. heet, waarin onder andere staat dat ik het islamitische geloof belijd. Dat is gewoon helemaal niet waar. Ik ben al vijftig jaar lang een moslim; ik hoef dus helemaal niet meer te lijden. [lacht]

Advertentie

Dat was een van de grappen waar het republikeinse publiek helemaal gek op was.

Ja, dat kan ik begrijpen. Ik vind een van de beste momenten uit de film het moment waarop Obama de verkiezingen van 2008 wint en mensen helemaal uit hun dak gaan in de straten van New York. Hoe was het om daarbij te zijn?
Het was geweldig. Het voelde alsof we op de maan waren geland. Het was alsof de Koude Oorlog was afgelopen. Het was iets groots ­– echt groot. Het was een historisch moment en wij maakten het mee. Voor mij was het nog extra bijzonder, ik zou die gast gaan spelen waar iedereen om stond te juichen.

Wat hoop je dat er gaat gebeuren in de komende twee of drie jaar? Ik weet dat je Obama een keer wil ontmoeten.
Ja, ik wil Obama graag ontmoeten. En ik wil gewoon blijven werken, zeker op bedrijfsevenementen – daar zit het geld. En ik hoop dat Hollywood een keer aanklopt. Ik hoop op de grote spotlights.

Kijk op www.bronxobamamovie.comom meer te weten te komen over de film

Kadeem Ellis

Kadeem Ellis

Kadeem Ellis

Kadeem Ellis

Kadeem Ellis

Kadeem Ellis

Kadeem Ellis

Kadeem Ellis

Kadeem Ellis

Kadeem Ellis

Kadeem Ellis

Kadeem Ellis

Kadeem Ellis

Kadeem Ellis

Kadeem Ellis

Kadeem Ellis

Kadeem Ellis

Kadeem Ellis

Kadeem Ellis

Kadeem Ellis

Kadeem Ellis

Kadeem Ellis

Kadeem Ellis