De dakloze LGBT-jeugd vindt elkaar op de pier in New York

Foto’s met dank aan Elegance Bratton

Christopher Street in de West Village van New York City is een historische plek voor de LGBT-gemeenschap. Rondom de gaybars en andere gelegenheden vind je er wat filmmaker en regisseur Elegance Bratton “pier kids” noemt: de dakloze LGBT-jeugd, op zoek naar voedsel, drugs en mogelijke klanten. Volgens de statistieken van de Amerikaanse Nationale Coalitie voor Daklozen is 20% van de Amerikaanse dakloze jeugd gay of transgender. Elegance Bratton behoorde tien jaar lang tot die groep jongeren. Om zijn gezin te laten zien hoe hij dat heeft ervaren, filmde hij drie jaar lang het reilen en zeilen van drie dakloze jongeren – Krystal, DeSean, en Casper – voor zijn documentaire Pier Kids: The Life. Ik zocht Krystal op om te praten over de film, de Christopher Street Pier en het leven als dakloze in New York.

VICE: Hoe kwam je als dakloze terecht in New York?
Krystal: Ik werd op mijn zestiende door mijn moeder het huis uitgegooid, en verbleef daarna een tijdje bij mijn broer in Philadelphia. Na een halfjaar vertrok ik omdat ik geen last voor zijn gezin wilde zijn. Twee of drie jaar later verhuisde ik naar New York en vond de pier.

Hoe stuitte je op de pier en Christopher Street?
Ik wist niet precies waar die straat voor stond, maar toen ik daar aankwam om voedselbonnen te halen, werd me verteld over de LGBT-gemeenschap en de programma’s die er werden aangeboden. Een paar van de jonge daklozen die ik er tegenkwam zeiden dat ze na afloop van de programma’s naar de pier gingen, dus ging ik met ze mee. Het voelde alsof ik weer aan de westkust was: iedereen was aan het chillen, kaarten en met elkaar aan het kletsen. Er heerste een sfeer van gemoedelijkheid en alledaagsheid in een situatie die allesbehalve normaal was.

Hoe zag een typische nacht op de pier eruit?
Ik kom er niet zo vaak meer als vroeger, maar soms ga ik er langs om even met mijn familie daar te praten en te vragen hoe het nu met ze gaat. Sommigen hebben gelukkig inmiddels onderdak en laten de anderen tijdens de winter op hun bank slapen. Maar als dakloze jongeren ‘s avonds geen plek hebben gevonden om te overnachten, komen ze naar de pier. Je kunt wel ergens anders gaan wonen, maar je verlaat de pier nooit helemaal. Af en toe kom ik even kijken hoe het met mijn vrienden is, om mezelf ervan te verzekeren dat ze nog leven.

Wat zijn de gevaren van het leven op de pier voor de LGBT-jongeren? 
De NYPD vormt een gevaar. Als je geen blanke huid hebt en niet op weg bent naar een van de winkels of restaurants aan Christopher Street, dan ben je er omdat je weet dat de gaybars hier zijn. De NYPD probeert de jongeren af te schrikken, maar je kunt mensen niet wegjagen van een plek waar het als dakloze relatief comfortabel is.

Wat is jouw ervaring met de NYPD?
Ik werd een keer op straat staande gehouden door een undercoveragent van de NYPD. Hij benaderde me en wilde me betalen in ruil voor seks. Ik dacht dat het gewoon een dronkenlap was en wees hem af, maar hij arresteerde me toch, omdat ik mezelf volgens hem aanbood als prostituee. Soms arresteren ze jongeren gewoon omdat ze weten waar Christopher Street bekend om staat, vooral wanneer jongeren hun rechten niet goed genoeg kennen. Het is een manier van profilering. Toen ik gearresteerd werd, zei ik dat ik de aanklacht wegens prostitutie niet zou accepteren en dat het ging om uitlokking. Uiteindelijk hebben ze de aanklacht laten vallen.

Is er sprake van overmatig druggebruik en verslaving op de pier? 

Ja, mensen gebruiken drugs om zichzelf te verdoven. Ik heb vaak genoeg gezien dat mensen iedere dag dronken of high moesten worden om met hun situatie te kunnen dealen. Je komt ook sneller in aanraking met dat soort dingen als je een bepaald beroep uitoefent. Chrystal meth wordt veel gebruikt door mensen die in de prostitutie werken, vooral door mannen. Als we zien dat iemand eraan onderdoor gaat, grijpen we in en spreken we ze erop aan in de hoop dat ze wakker worden.

Wat is jouw ervaring als donkere transgendervrouw met het opvangsysteem voor daklozen?
Op dit moment verblijf ik in een SRO (een kamer zonder badkamer of keuken), samen met drie andere transvrouwen. Omdat het eigenlijk bedoeld is voor mannen en stelletjes zit je soms ook met mannen opgescheept. Als je geslacht nog niet officieel is aangepast op je legitimatiebewijs, word je in een kamer gezet met junks en ex-criminelen die er geen probleem mee hebben om transvrouwen te dwingen tot bepaalde handelingen, zoals ze ook in de gevangenis zouden doen. Iedereen weet dat je geboren bent als man, en je wordt met je wettelijke naam aangesproken. Dat is zelfs verplicht. Je kunt dus niet voorkomen dat de staf en andere cliënten dat op straat doorvertellen, wat gevaarlijke situaties kan opleveren. Ik ken mensen die het opvangsysteem en de SRO’s mijden omdat ze doodsbang zijn om ontmaskerd te worden als transseksueel.

Hoe raakte je betrokken bij het filmen van Pier Kids: The Life?
Ik ontmoette Elegance twee maanden nadat ik in New York aankwam. Ik zat op de pier en zag hem met een camera staan. Ik wilde weten waarom hij een paar van de andere jongeren aan het filmen was, en hij vertelde me over de documentaire die hij over hen maakte en over de redenen die ze hadden om naar de pier te komen. Hij is een van de eerste mensen die ik na mijn komst naar New York als een vriend beschouwde.