Mensen vertelden ons over hun diepste dalen in de quarterlifecrisis

Het leven is op z'n leukst als je 24 bent. Er zijn maar twee dingen waar je je druk om hoeft te maken: dronken worden en genoeg seks regelen. Maar deze utopie van je jaren als twintiger duurt niet eeuwig, en langzaam maar zeker wordt je leven donkerder en duisterder en beland je in een quarterlifecrisis.

Waar je als adolescent nog volkomen tevreden was met je onbetaalde stage en een dieet van rijstwafels en vitaminepillen, alles verandert zodra je 25 wordt. Opeens word je overspoeld door een golf van existentiële paniek: je moet op zoek naar een baan, een relatie, en misschien een bed zodat je niet meer op een matras op de grond hoeft te liggen.

Bijna iedereen van 25 of ouder herkent wel iets van de quarterlifecrisis. Soms levert dat grappige verhalen op, soms enge, en soms loopt het uit op een regelrechte ramp. Hieronder lees je een aantal van de gekste quarterlifecrisis-verhalen die we konden vinden, zodat jij je een beetje beter voelt over je eigen existentiële crisis.

Geldcrisis
Voor mijn zestiende verjaardag had ik van een familievriend een zakje gekregen met zestien gouden munten erin. Die waren samen een heel stuk meer waard dan al mijn zakgeld bij elkaar. De munten waren bedoeld als herinnering aan mijn verjaardag en als zeldzame verzamelmunten waarmee ik mijn kleinkinderen later zou kunnen imponeren. Ik heb ze meer dan tien jaar veilig bewaard, waarbij ze mee verhuisde van slaapkamerlaatje naar slaapkamerlaatje. Ik heb er nooit aan gedacht om ze uit te geven, tot ik op mijn 26e wakker werd op een matras vol met bedbugs en niet eens genoeg geld had om een pot pindakaas te kopen. Ik was ontzettend somber en zocht in elke kier en spleet van mijn huis naar cash. Toen vond ik opeens dat zakje gouden munten in de la van mijn nachtkastje. Ik dacht niet eens aan mijn familievriend of mijn toekomstige kleinkinderen of hoeveel meer de munten later waard zouden zijn – het enige wat ik dacht was: yes, daar kan ik een week boodschappen van doen! - Kelsey

Sekscrisis
Toen ik 25 was, had ik al twee jaar geen werk. Gelukkig kreeg ik een baantje als docent-assistent aan een universiteit. Op mijn eerste werkdag viel mijn oog op een aantrekkelijke student die in mijn klas zat. Na wekenlang flirten vroeg hij me op date. Omdat ik dus geen cent te makken had (en al een paar maanden geen seks had gehad), stemde ik ermee in. Hij zou me meenemen naar een duur restaurant, terwijl ik niet eens een zak diepvriesgroenten kon kopen.

In de weken daarop gingen we nog een paar keer op date. Op een gegeven moment nodigde hij me uit voor een feestje bij hem thuis. Toen we naar binnen liepen, zag ik dat er allemaal hele jonge mensen in zijn studentenhuis woonden en dat iedereen ons aanstaarde. Het bleek dat hij helemaal geen student was, maar nog op de middelbare school zat; hij volgde mijn lessen alleen ter oriëntatie. Hij had aan zijn vrienden verteld dat hij een docent van de universiteit had weten te regelen, wat ze allemaal nogal een prestatie vonden aangezien hij nog een tiener was. Gelukkig was hij al wel achttien, maar ik wist hoe snel ik van dat feestje weg moest komen. - Jane*

Een geaardheidscrisis
Ik kreeg mijn quarterlifecrisis vrij laat. Ik was nog altijd niet uit de kast gekomen en toen ik eind twintig was begon er toch een stemmetje in mijn achterhoofd te zeuren. Zoals bij iedereen met een quarterlifecrisis jammerde dat stemmetje: "Je bent niet gelukkig. Niemand weet wie je bent." Ik suste dat stemmetje door aan mezelf te beloven dat ik voor mijn dertigste uit de kast zou komen.

Uiteindelijk huurde ik twee dagen voor mijn dertigste verjaardag een huis aan het strand en nodigde mijn beste vrienden uit om daarheen te komen. Tijdens dat weekend heb ik het aan iedereen verteld. Het was één grote waas van misselijkheid, knuffels en emotionele momenten. Het waren de meeste enge en de meest prachtige 48 uur van mijn leven. Nadat we flink hadden gefeest in dat huis ging ik naar San Francisco (best gay ) om naar een concert van Beyoncé te gaan (nog gayer ). Onderweg begon ik te snikken omdat ik nooit had verwacht dat ik zo gelukkig zou zijn. Het leven is nog nooit zo mooi geweest. - Makana

Een werkcrisis
Mijn quarterlifecrisis overkwam me tijdens een sollicitatiegesprek. Ik solliciteerde voor een functie als assistent bij een kookshow op televisie. Daarvoor had ik alleen maar stomme baantjes als verkoper in kledingwinkels gehad en ik was wanhopig op zoek naar iets nieuws. Om wonderbaarlijke redenen werd ik uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek. Ik was te vroeg en zat met mijn cv in mijn handen te wachten in een soort wachtruimte.

"Oh mijn God, jij bent het!", zei de interviewer terwijl ze me met open armen begroette. Eerst herkende ik haar niet, maar toen besefte ik dat zij vroeger een van mijn oppaskindjes was geweest. Ik deed een klein rekensommetje en bedacht me dat ze pas 22 was.

Ik zat daar maar terwijl ze mijn cv bekeek en, met enorme professionele vriendelijkheid, probeerde te achterhalen hoe mijn jaren als verkoper iets zouden toevoegen aan een eventuele carrière in televisie (het antwoord was natuurlijk 'niet'). Het sollicitatiegesprek kwam tot een ongemakkelijk einde en ze gaf me een knuffel. "Ik hoop dat het allemaal goed met je komt," ze zei hartelijk. Ik wist echt niet wat ik daarop moest zeggen. Ik probeerde nog iets slims te bedenken, iets dat ik nog kon zeggen zodat ze me niet meteen af zou schrijven. In plaats daarvan flapte ik eruit: "Doe de groetjes aan je moeder!" - Katherine

Een klootzakkencrisis
Ik had een periode waarin ik veel datete met mannen die ik leerde kennen via een datingsite. Op een gegeven moment had ik een date met een gast die schrijver was en een eigen huis had in Brooklyn. Het klonk allemaal heel goed op papier. Hij vertelde me dat hij een artikel schreef over millennials en online daten. Hij vroeg of hij me mocht interviewen, met de belofte dat het anoniem zou blijven. Omdat ik nou eenmaal een narcistische millennial ben, wilde ik dat best. Ik dacht dat het een klein interviewtje zou zijn, als onderdeel van een groter artikel. Tegelijkertijd had had ik niet echt een klik met deze gast en heb de relatie uiteindelijk een beetje laten doodbloeden nadat we het interview hadden gedaan.

Maanden later belde hij me ineens op. Hij zei: "Ik wou je even van tevoren laten weten dat mijn boek net uit is gekomen." Ik had een artikel verwacht, geen boek. Nou, ik heb het gelezen. Maar ik was geen klein onderdeel van een groter verhaal. Nee, het boek werd vanuit mijn perspectief verteld. Het halve boek ging over mijn leven. Veel dingen waren ontzettend overdreven en helemaal niet aardig, maar persoonlijke details waren totaal niet aangepast. Dat hele fucking boek was eigenlijk gewoon een soort literaire wraakporno. Ik heb in stukken gescheurd en weggegooid. Uiteindelijk ben ik met een knappe, rijke, Italiaanse hunk getrouwd en ik leef nog lang en gelukkig. - Cecily*

*Namen zijn aangepast.

-

Vrouwen praten misschien veel, maar we horen ze te weinig. Daarom is Broadly Nederland er. Like onze pagina.