Mijn leven als homo met een handicap

Ik ben 23, het is drie uur 's middags en de jongen waar ik mee date staat op het punt voorzichtig zijn penis in mijn anus te stoppen. Ik ben loom en opgewarmd door de warme zomerzon. Best prima. De jongen die me probeert te neuken is ook best leuk (en sexy), maar hij maakt geen enkele kans.

Hij komt steeds dichterbij. Ik denk nog: ga ik hier echt mee door? Het is al zo lang geleden!

Maar op het moment dat ik een heel klein beetje druk begin te voelen, besluit ik hem te stoppen. Hij begrijpt het, zegt hij, of hij doet in ieder geval alsof. Een paar maanden lang sukkelen we nog door met onze dates, maar hij probeert me nooit meer te neuken. Een enorme opluchting voor mij.

Dit speelde zich zes jaar af. Vanaf mijn achttiende had ik tien jaar lang geen anale seks. Tien jaar. Dat is ongeveer net zo lang als dat Friends op televisie was. Als ik nu naar foto's van mezelf kijk van toen ik 22, 23 en 24 was, word ik zo boos op mijn jongere zelf. Ik denk: je was zo slank en had nog een jong gezicht. Je zou alle seks op de wereld moeten hebben. Je had zelfs spieren zonder dat je er moeite voor deed! Maar in mijn twintiger jaren was ik daar totaal niet mee bezig. Ik was vooral dronken en verdrietig en had totaal niet het gevoel dat ik het verdiende om geneukt te worden. Ik heb een hersenverlamming: een verzameling van aandoeningen die mijn balans, beweging en houding aantasten. Oh, en ik ben ontzettend homo. Deze combinatie voelt een beetje alsof mijn seksleven ten dode is opgeschreven.

Een groot deel van mijn negatieve houding wijt ik aan de serie Queer As Folk. Toen ik een keer in een videotheek een stapel dvd's van de serie tegenkwam, ramde ik in sneltreinvaart door het eerste seizoen heen. Ik was twaalf, een beginnende puber en natuurlijk ontzettend geil. De serie plaatste homoseks in een andere context, buiten die van porno, en dat was voor mij een openbaring. Maar, zo merkte ik later, het heeft me ook verpest. De serie ging over een enorm oppervlakkige wereld, waar totale idioten met een lekker kontje 24 uur per dag aan het seksen waren, terwijl de schattige, aardige homo's toekeken vanaf de zijlijn. Het belang van lichamelijke perfectie werd voor mij kristalhelder: bij ieder shot van het zoveelste wasbordje keek ik naar mijn eigen lichaam, dat totaal niet gespierd was maar bedekt met littekens van verschillende operaties. Ik voelde me verneukt, en niet in de letterlijke zin.

Het liefst zou ik je nu vertellen dat Queer as Folkeen leugen was. Dat het me een totaal verkeerd beeld gaf van de homowereld, en dat die in werkelijkheid heel open en vrij is. Maar dat is niet helemaal waar. Veel homo's die ik leerde kennen waren net zo veroordelend en arrogant als ik altijd had gevreesd. Ik groeide op in grote steden met een hoop aantrekkelijke mensen – dat hielp natuurlijk niet. Misschien dat ik in dorpjes of op het platteland meer kans had gehad, maar in een stad als New York had ik geen enkele kans.

Ik werd enorm goed in afgewezen worden. Zo. Veel. Afwijzingen. Toen ik negentien was stond ik met een aantrekkelijke vriend van me in de rij voor een homobar. Er kam een jongen aanlopen, hij keek naar ons en zei tegen de jongen naast me: "Godverdomme wat ben jij sexy." Toen draaide hij zich om naar mij. "En jij lijkt op Harry Potter." Het deed pijn, maar ik was het inmiddels een beetje gewend. Een paar maanden eerder probeerde ik een jongen te zoenen, maar hij wees me af. Hij zei dat hij de ziekte van Lyme had. Toen ik 24 was ging ik met mijn beste vriendin wat drinken met een jongen die ik leuk vond. Naderhand smste ik hem dat ik hem wel leuk vond. Hij reageerde: "Ik vind je vriendin Caitie leuk! Ze is zó leuk!" Twee jaar later stond ik op de stoep bij mijn huis met een leuke Zweedse jongen. Ik probeerde hem te zoenen, maar hij hield zijn hand omhoog om zijn gezicht te beschermen.

Het ging gelukkig niet alleen maar fout. Met behulp van alcohol boekte ik een aantal succesjes, en ik heb met een aantal jongens gedatet. De reden dat ik zo lang geen seks had, was omdat er geen echte leuke jongens met me naar bed wilden, maar ook omdat ik intimiteit lastig vond. Het was een vicieuze cirkel. Ik had behoefte aan fysiek contact, maar op het moment dat iemand me aanraakte, flipte ik en voelde ik me waardeloos. Het voelde alsof seks gewoon niet was weggelegd voor homo's met een handicap. Relaties ook niet trouwens.

Maar goed, wat had je verwacht? Bij alle beelden van homo's die ik zag toen ik opgroeide, merkte ik dat ik misschien wel de allerslechtste kandidaat was voor homoseksualiteit. In mijn jeugd zag ik nooit mannen op televisie zonder een perfect lichaam, laat staan lichamen van homo's met een aandoening. Op tv zag je sowieso nooit iemand met een lichamelijke beperking, zoals je dat tegenwoordig in series als Breaking Bad af en toe wel ziet. Als je nooit een andere versie van jezelf ziet, ga je geloven dat je er niet toe doet en dat er iets ontzettend mis met je is.

Het duurde een eeuwigheid voor ik genoeg zelfvertrouwen kreeg om achter mannen aan te gaan waar ik echt interesse in had. Ik moest tegen mezelf blijven zeggen: 'JIJ VERDIENT NET ZO GOED EEN PIK IN JE KONT', tot ik het begon te geloven. Daarna ging het stukken beter. Ik kreeg een vriend en voelde me goed, maar ik ben nog steeds niet helemaal van mijn problemen af. Ik ben in het afgelopen jaar zo'n vijftien kilo afgevallen en ben geobsedeerd door sporten. Diep van binnen wil ik nog altijd een sexy homo op Instagram worden die door andere mannen als lustobject wordt gezien. Ik heb een goede relatie en regelmatig seks, maar ik wil nog steeds een selfie zonder shirt posten, zodat een willekeurige gast me berichtjes stuurt waarin hij zegt dat hij in mijn gezicht wil klaarkomen.

Maar zelfs als ik mijn lichaam zou perfectioneren, is mijn leven niet compleet. Misschien krijg ik een perfecte reet van squats, maar ik zal altijd last houden van mijn hersenaandoening, en mijn littekens verdwijnen niet. Ik ben flink vooruitgegaan in het kunnen accepteren van mijn beperking – een jaar geleden had ik niet eens hardop durven zeggen dat ik een hersenverlamming heb –, maar ergens wil ik ook dat deel kunnen wegtrainen. Maar hoe meer ik praat over mijn handicap, hoe minder gestigmatiseerd ik me voel. Dat is enorm belangrijk, want als we homo's met een handicap ook aandacht geven, kunnen we het taboe doorbreken.

Ik denk dat veel homomannen altijd oppervlakkig zullen blijven en het liefst met jongens neuken die een Hercules-lichaam hebben. Maar als we normale gasten met normale levens wat meer onder de aandacht kunnen brengen, ben ik al behoorlijk blij.

-

Vrouwen praten misschien veel, maar we horen ze te weinig. Daarom is Broadly Nederland er. Like onze pagina.