Mijn vader was een kinderverkrachter en ik zorgde ervoor dat hij in de gevangenis belandde

"Je moet een geheim bewaren," zei ze.

25 April 2012 was een zonnige dag. Ik was op een terras aan het lunchen met mijn zusje, toen ze me vertelde dat onze vader de afgelopen twintig jaar mijn vier zusjes had verkracht, onder mijn neus. Ze zei dat ze het niet van plan was geweest om het aan me te vertellen voor onze vader was overleden, om de familie niet ten schande te maken. Maar hij had kort daarvoor een grote som geld geërfd en direct een scheiding met mijn moeder aangevraagd, en stond erop dat hij de voogdij zou krijgen over ons jongste zusje, dat toen zestien jaar was. Mijn zusje zei dat ze wilde dat ik er achter zijn rug om voor zou gaan zorgen dat ons zusje bij mijn moeder kon blijven – en vroeg me vooral om aan niemand te vertellen wat er aan de hand was.

Ik kon het niet geloven wat ik zojuist had gehoord. Het was nooit in me opgekomen dat mijn lieve toegewijde vader in staat was om zijn eigen kinderen te verkrachten. En toch wist ik op dat moment precies wat ik moest doen. Als mijn vader zijn dochters verkrachtte, dan moest mijn vader daarvoor boeten. Ik was niet van plan om dit geheim voor mezelf te houden.

Ik belde die avond de Kinderbescherming op, om erachter te komen wat ik moest doen. Ze vroegen aan me om er met mijn moeder over te praten voordat ik de politie zou bellen. Ik belde haar die avond en vroeg haar om langs te komen. Terwijl ik op haar wachtte, voelde het alsof ik werd overgenomen door een duivelse oude demoon. Toen ze er was vroeg ik aan haar of ze wist wat er aan de hand was. Ze keek naar de vloer. "Ja," zei ze zachtjes. "Maar ik blijf achter mijn man staan. God heeft boven mij geplaatst."

Ik draaide volledig door. Ik schreeuwde zo hard tegen haar dat het speeksel uit mijn mond vloog. Mijn gezicht vertrok van woede en wanhoop. Ze keek alleen maar naar de grond en zei niks, met haar lippen stevig op elkaar. Ik liep op haar af en begon op haar te schelden, haar te beschuldigen en te ondervragen. Hoe kon ze dit laten gebeuren, bij haar eigen dochters, vroeg ik haar dwingend.

Dit ging zo nog uren door, met mijn moeder die weigerde zich te verroeren of mee te werken. Uiteindelijk was ik te uitgeput om er nog mee door te gaan. Ik stuurde haar weg en liet haar beloven dat ze ervoor zou zorgen mijn vader de gevangenis in te krijgen voor wat hij had gedaan. Ze ging snel weg, zonder een woord te zeggen. De deur sloeg hard achter haar dicht.

Vijftien minuten later werd er op mijn deur geklopt. Het was mijn moeder.

"Je vader heeft alles toegegeven. Ik wil dat je met me mee gaat naar het politiebureau om aangifte te doen. Ik wil het niet via de telefoon doen," zei ze eindelijk.

Ik kan me nog goed herinneren dat mijn moeder met haar benen languit gestrekt tegen haar auto aan zat op de parkeerplaats van het bureau. Een politieagent zat rustig te rapporteren. Tegen de tijd dat we terugkwamen bij het appartement van mijn ouders, was er al een hele zwerm agenten gearriveerd.

Ze arresteerde hem die avond niet, maar ze zorgde er wel voor dat hij zijn huis moest verlaten. Een paar weken later vluchtte hij naar het buitenland met de achttienduizend euro van de gezamenlijke spaarrekening van mijn ouders. Hij stuurde later brieven naar mijn zusjes stuurde op Vaderdag, waarin hij het gebrek aan interesse in seks van mijn moeder als oorzaak van de verkrachtingen noemde.

Het leek erop dat hij een nieuw leven was begonnen, met een nieuw LinkedIn-profiel en veel berichten op zijn Facebookpagina over zijn avonturen in zijn nieuwe land. We keken hulpeloos toe hoe onze vrolijke vader pronkte met zijn ontsnapping aan justitie. Maar hij kwam uiteindelijk weer terug naar de Verenigde Staten.

Mijn ouders waren diep gelovig. Ze lieten hun leven leiden door het geloof en volgden de Bijbel strik op. Mijn zusjes en ik gingen niet naar school en groeiden op in armoede op een boerderij op het platteland van Kentucky. Geen kerk was conservatief genoeg voor mijn ouders, dus ons huis was onze kerk, samen met een paar kennissen die ontevreden waren over wat de moderne kerk hen kon bieden. We waren bijna altijd thuis. Buitenshuis bestonden er geen hobby's en sociale contacten.

Mijn vader was emotioneel afstandelijk en mishandelde ons, maar ik hield van hem. Ik groeide solitair op en leed onder een tekort aan lichamelijk contact. Ik was jaloers op mijn zusjes die vaak op mijn vaders schoot zaten, en waarvan ik dacht dat ze veel knuffels en liefde kregen. Ik zou leren dat elke keer als ik mijn vader met mijn zusjes zag knuffelen, meestal aan de keukentafel of later op de avond als ze computerspelletjes speelden, dat hij met zijn handen in hun broek zat. Als mijn moeder en ik 's avonds naar bed waren, deed hij nog ergere dingen. Ik zou later pas beseffen dat ik twintig jaar lang elke dag getuige ben geweest van het misbruik van mijn zusjes, pal onder mijn neus

Toen mijn vader in de gevangenis zat in afwachting van zijn proces, leek het erop dat hij de beschuldigingen zou gaan aanvechten. Hij beweerde dat hij onschuldig was en besteedde zijn laatste geld aan een dure advocaat. Ik was bang dat het hem misschien zou gaan lukken. Als dat zo was, dan denk ik dat het kopen van een wapen zijn eerste daad als vrij man zou zijn, om mij te vermoorden in mijn slaap.

Ik stortte mentaal helemaal in. Ik had elke nacht dezelfde nachtmerrie: ik rende achter mijn vader aan door een enorm doolhof (soms was het een gigantisch huis vol met eindeloze gangen en kamers, soms een industrieterrein, en soms de scheve, smalle straatjes van een Oost-Europese stad). Hij rende voor me uit, altijd net buiten bereik. Soms liet hij zich op de grond vallen en gleed hij onder een rooster door of verdween hij achter een muurtje, en dan sprong hij opeens tevoorschijn met zijn armen uitgestrekt om me te wurgen. Ik schrok vaak schreeuwend wakker.

Ik had regelmatig paniekaanvallen en flashbacks die zo intens waren dat ik er een black-out van kreeg, en me amper kon herinneren wat eraan vooraf gegaan was. Soms belandde ik in een catatonische flashback door beelden van hertenjagers of het platteland. Ik kon me niet meer bewegen, kon niet meer praten, kon bijna niet meer ademen. De wereld om me heen vervaagde, en werd vervangen door hallucinaties van het leven op de boerderij met mijn vader. Soms werd ik midden in de nacht snakkend naar adem wakker. Ik had elke dag last van disassociatie, paniekaanvallen en zelfmoordgedachten.

Mijn relatie met mijn vrouw en mijn familie verslechterde. Mijn moeder worstelde met haar nieuwe leven, en probeerde mijn jongste zusje af te staan aan de staat terwijl ze zocht naar een baan om het inkomen dat mijn vader verschafte te vervangen. De band met mijn zussen was gespannen. De enige liefde die ze ooit hadden gekend, hoe gemankeerd die ook was, was gekomen van de man die ik ze had afgenomen. Ze probeerden de boel bij elkaar te houden, maar weigerde in therapie te gaan of hulp te zoeken, en probeerden zich stoïcijns door hun pijn heen te worstelen. Ze reageerden het af op mij, waarschijnlijk omdat ik een makkelijk doelwit was. Ze beschuldigden me ervan dat ik emotioneel giftig en mentaal onstabiel was.

Nadat ik een jaar lang had geprobeerd om mijn familie bij elkaar te houden, kon ik het niet meer aan. Ik moest weg. Ik kreeg een nieuwe baan en verhuisde naar Seattle. Een paar maanden later had mijn vrouw, waarmee ik al zeven jaar getrouwd was, een hele reeks affaires en zei ze dat ze wilde scheiden. Binnen vier maanden woonde ze weer bij haar ouders in Tampa in Florida, en bleef ik alleen achter in een nieuwe stad. Mijn familie praatte nog amper met me.

Ik viel rond deze tijd ook van mijn geloof af, en verloor mezelf in ijskoud atheïsme. Ik dompelde me een jaar lang obsessief onder in de wetenschap, en las boeken van Richard Dawkins en Carl Sagan. Ik keek elke aflevering van NOVA en Cosmos die ik kon vinden. Om eerlijk te zijn was ik al langer mijn geloof aan het verliezen, maar nu viel ik in een gapend gat van nihilisme. Maar deze intense focus op atomen en moleculen en de eindeloze hoeveelheid puin en gas in het universum, gaf me wel een zekere grip op de realiteit in een periode waarin het voelde alsof alles wat ik ooit had gekend een leugen was. Zonder iets of iemand om naar te bidden, werd ik steeds moedelozer.

Ik richtte me tot seks, drugs en heavy metal om de pijn te verzachten en de nachtmerries te overstemmen. Ik draaide Nine Inch Nails op vol volume in mijn auto terwijl ik over de landsweggetjes van het westen van Washington reed. Wiet, alcohol, mdma en paddo's hielpen om de ergste nachtmerries op afstand te houden, en gaven me een vluchtig gevoel van geluk en vrede. Ik stortte mezelf op mijn werk – alles om mezelf af te leiden. Ik was een zweterig, overspannen en zenuwachtig wrak. Ik kwam veel aan en sliep weinig, en stopte allerlei troep in mijn lichaam om het gapende gat binnenin me te vullen.

Twee jaar gingen voorbij. Mijn gemoedstoestand verslechterde toen mijn vaders rechtszaak steeds dichterbij kwam. Ik werd gebeld door de openbaar aanklager op 4 september 2014. Het was een kort gesprek. Ze vertelde me dat mijn vader schuldig had gepleit aan alle aanklachten, en een straf zou krijgen van 160 maanden (13 jaar en 4 maanden). Ik huilde de hele ochtend, en voelde elke emotie die er te voelen is. Ik was het enige lid van de familie dat tegen mijn vader getuigde bij zijn strafhoorzitting later die maand. Ik hield niets achter. Ik hoopte dat de rechter hem de langst mogelijke straf zou geven. En dat deed ze.

Mijn vader zit nu vast in de Coyote Ridge Correctional Facility in het oosten van Washington. Ik heb hem niet meer gesproken sinds de avond dat ik de politie belde.

De relatie tussen een vader en zoon is ingewikkeld, zelfs onder de meest ideale omstandigheden. Miljoenen jaren van evolutie hebben een instinct gecreëerd dat zonen drijft om te leren van hun vaders, om net als hen worden, maar ook om zich tegen hen af te zetten, om anders te zijn, om voor veranderingen te zorgen in de stam. Ik trok de sociale structuur van mijn stam uit elkaar, en moest daar de prijs voor betalen. Hoe slecht mijn vader ook is, ik worstel nog steeds met het schuldgevoel dat ik de man waar ik van hield en die ik bewonderde voor zo'n lange tijd heb laten opsluiten in een krappe en gewelddadige kooi, waar zijn leven (als een pedofiel) constant in gevaar is. Ik weet dat hij het verdient om daar te zitten, en ik weet dat de maatschappij veiliger is nu hij achter tralies zit, maar toch doet de wetenschap dat ik hem in die cel heb gestopt pijn.

Maar ik begon langzaam te herstellen. Ik heb nu meer goede dan slechte dagen. Voor het eerst sinds mijn scheiding heb ik er vrede mee dat ik vrijgezel ben, en voel ik niet de behoefte om halsoverkop in een relatie te duiken alleen maar om me veilig te voelen.

Kan ik mijn vader vergeven? Verdient hij vergeving? Wat zou hij in godsnaam tegen mij of iemand anders kunnen zeggen dat zou goedmaken wat hij heeft gedaan? Soms wil ik de lange rit naar de gevangenis maken om hem te bezoeken, om hem in de ogen te kunnen kijken terwijl hij daar zit in zijn gevangenisuniform, met een bewaker achter zich die hem scherp in de gaten houdt. Maar wat zal het me opleveren om mijn vader te zien – een gebroken oude man die pas twee jaar van zijn straf achter de rug heeft?

Ik denk aan al die nachten op de boerderij in Kentucky, de nachten waarin mijn vader laat op bleef en verzen uit de Bijbel uit zijn hoofd leerde, over gewassen worden in het bloed van Jezus voor de vergeving van zonde. Als dat een teken was van een schuldig geweten, dan is dat het enige dat mijn vader ooit heeft getoond.

Dit artikel is geüpdatet op 23 mei 2016 om de identiteit van de betrokkenen te beschermen.