Een korte fotogeschiedenis van de meest gevaarlijke bende ter wereld: MS-13

Leden van de Mara 18-bende helpen een ander lid met zijn wonden in de El Hoyon gevangenis in Escuintla, Guatemala 

Op de ochtend van 15 Augustus 2005 gooiden gevangenen van de Mara Salvatrucha bende drie door cipiers binnengesmokkelde granaten in een slaapzaal bevolkt door bendeleden van de Mara 18. Vervolgens liepen ze de slaapzaal binnen en schoten of staken de overlevenden dood. Wat zich toen voordeed in de El Hoyon gevangenis in Escuintla was de ergste gevangenisopstand die Guatemala in jaren gezien had: er vielen 18 doden en meer dan 50 gewonden.

Je kunt maar beter al op de hoogte zijn van MS-13, aka Mara Salvatrucha, aka de mogelijke toekomstige machtspartij van Amerika. De Maras vormen een enorm, wazig conglomeraat van Latino straatbendes dat zich uitstrekt over heel de VS en Centraal Amerika, en gedijen in de meest godverlaten buurten ter wereld. MS-13 is de oudste en grootste binnen de Maras, maar meer dan genoeg andere staan klaar om die plaats in te nemen als MS-13 ooit van zijn troon gestoten wordt.

In de jaren 80 kwamen immigranten, op de vlucht voor de burgeroorlog in El Salvador, terecht in Los Angeles en bundelden hun krachten om zichzelf te beschermen tegen andere bendes uit LA. De oorspronkelijke groep noemde zichzelf de Mara Salvatrucha Stoners en leken min of meer op Spaanse metalfans (best cool). Aangezien er her en der nieuwe ‘chapters’ en afdelingen uit de grond rezen, versmolt hun look geleidelijk met die van de andere ‘cholos’ om hen heen.

Een dood Mara 18 bendelid wordt weggevoerd van El Hoyon in de nasleep van de rellen. Mara Salvatrucha had gelijktijdige aanvallen gecoördineerd in vijf gevangenissen over het hele land. Het resultaat was een bevestigd dodental van 31 bendeleden. 

Dit meisje heeft net een vriend van haar gevonden tussen de opgestapelde lijken na de gevangenisopstand. De MS-13 gevangenen organiseerden de aanvallen door middel van een systeem van boodschappers tussen de gevangenissen, websites, en GSM’s die gesmokkeld werden door cipier.

In 1996 paste de VS zijn politiek aan om de deportatie mogelijk te maken van immigranten die veroordeeld waren voor ernstige misdrijven. Vele Salvadoriaanse Maras werden daarom overgebracht naar een land dat ze in geen jaren hadden gezien. Er bestaat een mooie metafoor voor deze situatie in de trant van de lont aansteken van een vat vol mest en buskruit, maar laten we het vooral eenvoudig houden en gewoon zeggen dat dit het hele continent opzadelde met een enorm fucking probleem. De chaos en wanhoop van het naoorlogse El Salvador voorzag de goedgetrainde Maras uit de VS van legioenen gemarginaliseerde jongeren en genoeg wettelijke ademruimte om hun bendestructuur opnieuw op te richten, al lijkt het nu minder op een bende en meer op een leger. Of een aantal legers. Een aantal legers met serieus veel tattoos en geweren en kloten aan hun lijf. (We willen hier vermelden dat we Maras de coolst ogende bende aller tijden vinden en dat we geen probleem hebben met hen. Dus als iemand van jullie gasten dit toevallig aan het lezen is, wij hebben geen probleem met jullie, OK?). Nadat ze zich goed en wel gevestigd hadden in El Salvador, verspreiden de Maras zich noordwaarts naar het aangrenzende Honduras, dan naar Guatemala, en vervolgens tot in zuidelijk Mexico. Tegenwoordig vind je ze, sterker dan ooit, in de meeste staten van de VS. Dit is gedeeltelijk te danken aan de geniale poging van het Federal Prison Bureau om de bende op te breken door hun leden in gevangenissen over heel het land te verspreiden. Intussen, bijna tien jaar na het einde van de burgerloog, baadt Guatemala opnieuw in het bloed. Van juli 2004 tot juli 2005 telde het land ten minste 1.966 moorden, zodat het totale moordcijfer nu 34,7 per 100,000 bedraagt. Gewoon ter referentie: het cijfer in de VS voor hetzelfde jaar was 5,7. Het antwoord op bendegeweld heeft de situatie daar beneden niet echt verbeterd. In 2005 woedde er een golf van mysterieuze, “sociale zuiveringsmoorden” over het land, waarbij onbekende buurtwachten de Maras als hun eerste doelwit beschouwden. Aanhoudingen door de politie en het leger, ontvoeringen en verdwijningen werden schering en inslag en elke week verschenen er weer nieuwe, verminkte lichamen in velden of aan de kant van de weg.

Een lid van Mara 18 op de binnenplaats in El Hoyon. De tattoo op zijn borst zegt, “Ik vertel geheimen aan niemand, zeker niet aan bitches!”

Nog een lid van Mara 18 wiens wonden worden verzorgd in het ziekenhuis. Die trieste clown-tattoos lijken wel een voorteken…

Dit artikel verscheen eerder in het Photo Issue van 2007