Muziekrecensies uit ons nieuwe magazine!

Vex Ruffin
(Stones Throw)

Op de middelbare school kwam ik erachter dat een gros een hoeveelheidsaanduiding is die ik zelden tot nooit zou gebruiken. Op diezelfde middelbare school heb ik bij techniek geleerd dat de nonius een onderdeel van een schuifmaat is. Als het op nauwkeurig meetwerk aankomt is de schuifmaat een gereedschap bij uitstek. De schuifmaat meet het aantal millimeters, de nonius indiceert op zijn beurt weer de tienden van millimeters die een bepaald voorwerp breed, lang of diep is. Stel: je wil de breedte van een scharrelei opmeten, en de schuifmaat geeft 41mm aan. Op de nonius lopen 6 streepjes net niet parallel, maar het zevende streepje wel. Logischerwijs kunnen we veronderstellen dat we dan te maken hebben met een scharrelei dat 41,7 millimeter breed is. Dit album is verrassend omdat het ritme van de muziek soms op precies dezelfde manier uit de maat loopt, en dan opeens weer goed. Toch is het allemaal lang niet zo verrassend als die ochtend dat ik een paar scharreleieren in mijn vaders gereedschapskist aantrof.

Back To Land
(Thrill Jockey)

Ben jij iemand die met regelmaat selfies post op Instagram? Let dan goed op! De volgende keer dat je een selfie maakt moet je dat eigenlijk doen terwijl je naar dit album van Wooden Shjips luistert. Tijdens het uploaden zul je constateren dat je er opeens uitziet als een taaie motormuis die verdacht veel gelijkenissen vertoont met Dennis Hopper in Easy Rider, en hier hoeft niet eens een filter aan te pas te komen. Je zult overladen worden met positieve feedback in de vorm van likes van al je volgers, want die zullen aangenaam verrast zijn dat jouw foto voor de verandering NIET bestaat uit een zonsondergang die een frappucino met pijnboompitjes drinkt.

Rap Album One
(Stones Throw)

De hoes van deze plaat lijkt op een TUC-koekje. Er is nogal wat onenigheid omtrent het exacte aantal gaatjes in een TUC. Hou je van TUC, dan weet je vast wel het juiste gaatjes uit je hoofd. Stuur je antwoord op en wie weet maak jij wel kans op een jaarvoorraad smaakpapillen voor jou en al je vrienden!

Fuzz
(In The Red)

Er kunnen een heleboel dingen misgaan bij het bereiden en voorschotelen van een frikandel speciaal. Menig snackbaruitbater doet hier laconiek over, terwijl we het hier toch hebben over een spil die absoluut niet weg te denken is uit ons huidige scala aan frituursnacks. De rijk belegde frituurworst draagt de titel 'speciaal' immers niet zomaar. Het begint al bij de voorbereiding. Hopelijk beknibbelt de uitbater niet op de kwaliteit van de lekkernij en kiest hij voor een A-merk. Alvorens de het stuk kwaliteitsvlees in een bad van plantaardig frituurvet belandt, dient er in de lengterichting van de frikandel een inkeping gemaakt te worden. Anderhalve centimeter is diep genoeg, en zo kan een knapperig totaaloppervlak gegarandeerd worden. Na 2 á 3 minuten lekker doorgaren in frituurvet van tussen de 180 en 200 graden Celcius moet de frikandel even een minuutje op adem komen. Dan is het tijd voor de vulling waarvan de volgorde cruciaal is. Er moet een bedje van currysaus gemaakt worden voor de handgesneden uitjes – ketchup is een absolute faux pas! Tot slot zalven we de uitjes van de bovenkant in met een laagje Hollandse mayonaise, liefst uit een tube. Laatst kreeg ik in een niet nader te noemen snackbar een overheerlijke frikandel speciaal voorgezet die aan al deze criteria voldeed. Maar er was iets aan de hand. Deze was anders. Hij was robuuster van smaak. Dit was een frikandel speciaal met een verfijnd karakter. Het was niet zomaar een frikandel speciaal, dit was een frikandel speciaal met rode uitjes. Laat dat nou net het nuanceverschil zijn dat we ook zien tussen Fuzz en Ty Segall's eerdere werk.

Boardwalk

(Stones Throw)

De Slag bij Nieuwpoort anno 2007. Een gymzaal vol maïzena. Puntenslijpers. Een paling die driftig rond een kamerplant kronkelt. Ivo Opstelten op een goa-rave. Een bak lasagne caprese ter grootte van een vliegdekschip. Nesquick. Een swingersfeest in een vergulde zeppelin, ergens hoog boven de Veluwe. Allemaal dingen waarover ik niet heb gedroomd toen ik indommelde bij dit heerlijk voortkabbelende albumpie van Boardwalk. Niet dat ik niet geslapen heb, ik heb gewoon gedroomd over doodgaan ;-)

Roaches to Rolex
(Eigen beheer. SQUUUAAADDD!!!!)

Als ik een paar jaar geleden twee straatjes verderop had gewoond, dan was mijn postcode 1017 BS geweest. Dat had me als een pauw zo trots gemaakt. Elke rekening, elke domme Digi-D, zelfs dwangbevelen van de bibliotheek – alles zou een eerbetoon geweest zijn aan de hardste rapcrew van dat moment, 1017 Brick Squad. Elke dag zou ik in opperbest humeur kijken wat er allemaal in mijn brievenbus zat, maar op deze tape wordt Gucci Mane gedisst door Flocka dus dat gedoe met die postcodes hoeft van mij allemaal niet meer zo.

Bitter Rivals
(Mom + Pop)

Zomer 2013. Het was rustig bij pizzeria Rumore di Rami in Brooklyn toen de telefoon rinkelde. Een spekkige tiener met een zwetende bovenlip nam de bestelling aan. Hij hing op een schreeuwde "Zestien keer Hawaii!" in de richting van de keuken waarin Giuseppe zich dag in dag uit een slag in de rondte werkte om de boel draaiende te houden. Normaal gesproken zou Giuseppe dolenthousiast worden van een royale bestelling als deze, maar ditmaal kneedde hij het deeg met de nodige wrok. Zijn vader, van wie hij twee jaar geleden de zaak overnam, had hem op het hart gedrukt authentiek te blijven. Hij mocht de zaak voor een prikkie hebben, mits hij beloofde dat hij niet zou toegeven aan de wansmaak die vele Amerikanen erop nahielden als het op pizzatoppings aankwam. Giuseppe had dit nog plechtig beloofd op het pijnlijke sterfbed van zijn vader, maar zag zich sinds een paar weken genoodzaakt om deze eisen van de klant toch maar in te willigen. Als er één schoorsteen is die moet roken, dan is het die van een ambachtelijke pizzeria wel. Met pijn in zijn hart spande Giuseppe zijn rechterhand kort aan, waardoor het wieltje van de blikopener zich door het conservenblik boorde. "Klant is koning…" zuchtte hij, terwijl hij hoofdschuddend het vocht van de ananasblokjes in de gootsteen liet verdwijnen. In een studio niet veel verderop bakkeleiden de leden van Sleigh Bells eindeloos met elkaar over de hoeveelheid overdaad op hun nieuwe album. Plots ging de deurbel. Iemand van de studiocrew deed open. De pafferige jongen met de vlassige snor en een stapel dampende pizzadozen bleef argwanend in de deuropening staan. "Dit zijn ze dus…" dacht hij bij zichzelf toen hij langs het kozijn naar binnen gluurde. Hij forceerde een glimlach en zei, "zestien keer Hawaii!" In de studio was het heel snel afgelopen met alle tumult. De pizzajongen werd naar binnen gewenkt door leden van de band en de crew. Hij ging naar binnen en zette iedereen braaf een pizza voor. Hij nam de betaling plus een ruime fooi in ontvangst, en verliet de studio zo snel als hij kon. In de studio begon iedereen breed grijnzend te eten.

Fade Away EP
(Jewel City)

Er zijn momenten dat je je als jonge heteroseksuele man aardig verbonden kunt voelen met het vrouwelijke geslacht. Je kunt je vrienden proberen te foppen door je piemel en je ballen tussen je benen door naar achteren te klappen. De onderste helft van je lijf lijkt dan op de voorkant van een vrouwenlichaam. De achterkant lijkt op een fruitschaal met twee benen erin. Je kunt je ook verbonden met vrouwen voelen door naar Best Coast te luisteren. Je weet dan hoe een meisje zich voelt als je zegt dat het echt niet aan haar ligt. Maar dat trucje kennen we onderhand wel. Best Coast doet nog steeds precies hetzelfde. De teksten lijken nog steeds een bloemlezing uit de lezersvragen van de Break Out!, en het aantal verschillende akkoorden is ook op dit album blijven steken op drie. Toch zijn er situaties te vinden waarin de muziek van Best Coast best relevant is. In een dynamische montage uit een feelgood-tienerfilm waarin een jankende Zooey Deschanel vergeefs een brommer probeert te starten bijvoorbeeld.

Moombahton Is Dead EP
(Selegna Records)

Moombahton is dood, volgens de titel van deze compilatie. Het tegendeel blijkt waar als je deze EP beluistert, of als je na middernacht een kebabzaak in een minder joviaal bedeelde wijk van je stad betreedt. Ach, hoe vaak ik niet heupwiegend op de klanken van hysterische elektronische muziek tegen een dönermeneer heb gezegd dat ik alles erop wil, maar met slechts een beetje sambal, graag met mijn pinpas wil betalen en de durum döner aldaar wil opeten… Dit maakt moombahton een soort Ritter Sport onder muzikale genres. Vierkant. Makkelijk. Lekker.

Vapor City
(Ninja Tune)

Hee, verrassend! Machinedrum maakt helemaal geen losbandige knalmuziek vol met hysterische synths en sirenes die aangeven dat het juiste moment is aangebroken om je biertje in iemands sokken leeg te gooien/ramen en deuren te sluiten/iemand te bezwangeren. Nee, dit is album is zowaar een serieuze aangelegenheid. Met Vapor City lijkt alles in timelapse te gaan. Een druk kruispunt midden in de stad, met rivieren van koplampen en remlichten. Het schimmelproces van een vijg. Het kiemende zaadje van een prachtige orchidee. Benny Hill die een groep doldwaze Roemeense circusdirecteuren achtervolg – oh nee. Sorry, je mag niet lachen als dit album opstaat.

Kinetic Image
(Delsin Records)

We schrijven het jaar 1942, Elzas-Lotharingen vlak na het interbellum. Frankrijk was inmiddels gecapituleerd en het zou slechts een kwestie van tijd zijn totdat de veldwachter van het stadje Colmar voor de zoveelste keer in zijn lange leven van nationaliteit moest veranderen. En hij had al niet zo'n hoge pet of van dat nazisme van die Duitsers. "Dan gaan we weer naar Frankrijk, dan weer naar Duitsland. Ons prachtig stukje land is toch godverdomme geen aansteker?!!" vloekte hij in zichzelf. Hij was bezig met zijn dagelijkse ronde door de uitgestrekte bossen rond Colmar. Er was sprake van een constante dreiging vanuit het oosten, en iemand moest toch voorkomen dat het gebied andermaal ten prooi viel aan de gretige oosterburen. Plots hoorde hij de lokroep van de Vlaamse gaai. Dat was zijn lievelingsvogel! Hij bleef even staan om te kijken waar het getjilp, dat hem als een prachtige symfonie in de oren klok, nou precies vandaan kwam. Dat had hij beter niet kunnen doen. De passie voor ornithologie werd hem fataal, want in een onbewaakt moment werd zijn schedel doorboord met echt Duits lood van topkwaliteit. Van schrik vloog de vlaamse gaai op. Niemand had nog van de Roland TR-909 gehoord en in de verte probeerde een jonge haan voor het eerst te kraaien.

Big Wheels and Others
(Domino)

Als je op bezoek bent bij je schoonouders, kan het zomaar eens gebeuren dat ze je vragen naar de muziek die je graag luistert. Wil je nog lang profiteren van hun luxe sedan, hun matige maar bevredigende kookkunsten en de riante vakantiewoning die ze op Terschelling hebben laten bouwen? Dan zou ik ze te vriend houden door te zeggen dat je graag naar Cass McCombs luistert. Een rasechte kunstenaar met diepgaande teksten en bovendien een ontwikkeld gevoel voor prachtig meeslepende melodieën. Je bent een onwijs leuke partner voor hun dochter/zoon. Als je schoonouders 's avonds naar De Beste Singer-Songwriter van Nederland zitten te kijken kunnen jij en je partner gewoon vlammende seks hebben in het ouderlijk bed terwijl jullie elkaar insmeren met Capri-Sonne. Zoiets maakt dan echt geen reet meer uit.