Ik was voor de eerste keer model op London Men’s Fashion Week

Het is net na tien uur op een dinsdagavond en m’n telefoon begint te trillen. Het is mijn agent. Ik ben er nog steeds niet echt aan gewend om dat te kunnen zeggen. Waarom belt ze me zo laat? Gaat ze me weer vragen om de halve stad te doorkruisen voor een casting voor een show op London Men’s Fashion Week waar ik uiteindelijk toch niet voor uitgekozen word? Ik ben pas een paar maanden bezig om model te worden, maar ben al naar belachelijk veel van dit soort castings geweest en heb er nog geen fuck aan overgehouden.

En toch klinkt m’n agent opvallend opgewekt als ze me iets vertelt dat ik nooit had gedacht te horen: ik heb een boeking. Na al die tijd ben ik eindelijk geboekt door een groot label voor een modeshow die morgenmiddag zal worden gehouden. Tof, toch? Nou… nee. Helemaal niet tof. Ik weet dat ik blij zou moeten zijn, maar ik knijp hem behoorlijk. Het heeft me veel tijd en moeite gekost om er goed uit te zien, maar in plaats van een gat in de lucht te springen, zou ik het liefst door de vloer van m’n flatje willen zakken en daar blijven. Je realiseert je niet hoe verschrikkelijk het eigenlijk is om in de kleren van een ander voor een groep mensen te gaan staan totdat iemand zegt dat je dat moet doen.

9 Januari, 2013 09:49
Ik heb beroerd geslapen, maar duik snel onder de douche en scheer me. Eén blik in de spiegel en de paranoia begint. Ik weet vrij zeker dat ik normaal gesproken niet zo veel pukkels heb. Ben ik altijd zo bleek? En wat doen die trieste, hangende wallen onder m’n ogen? Ik ruk me los van m’n spiegelbeeld, kleed me aan en ren naar de metro, waarna ik veertig minuten de tijd heb om na te denken over alles wat er vandaag mis kan gaan. 10:55
Ik ben vijf minuten te vroeg, omdat niets zo fashionable is als gewoon op tijd komen. De receptionist duwt me gelijk een deur door die uitkomt op een serie lange gangen waar ik doorheen moet. Halverwege besef ik dat ik eigenlijk moet pissen, dus duik ik ergens een wc in. Ik leeg m’n blaas, trek m’n lichtgrijze broek op, loop naar de spiegel en heb gelijk spijt van de snelheid waarmee ik gepist heb en de kleur van de broek die ik vanmorgen heb aangetrokken. In m’n kruis zit een donkergrijze vlek die zich langzaam uitbreidt. Kut.

11:01
Nadat ik heb geprobeerd m’n kruis onder de handdroger te manoeuvreren, bedenk ik me dat een poging doen om een pisvlek op te warmen eigenlijk veel erger is dan überhaupt in je broek te hebben gezeken. Ik besluit gewoon de vlek met m’n hand te bedekken; zo lijkt het net alsof ik óf m’n arm heb gebroken, óf er gewoon van hou om in het openbaar m’n ballen losjes in m’n hand te houden. Een beetje van slag en blijkbaar incontinent ga ik de kleedkamer binnen en schud ik handjes met de stylisten en make-up-mensen. Sorry voor de pisrestjes, jongens.

11:34
M’n make-up is net klaar. Het is niet eens heel overdreven. Ik geloof dat de term die ze gebruikten ’rauw‘ was. Ik ben eigenlijk blij verrast, aangezien ik min of meer iets supermodieus (lees: belachelijks) verwachtte. Ik sta vol zelfvertrouwen op wanneer ik door een andere stylist wordt geroepen. Hij tekent met een verfkwast wat willekeurige patronen op m’n gezicht. Oké, nu zie ik eruit als een provinciaalse puberraver die het schamele loontje van z’n krantenwijk heeft besteed aan een piratenoutfit.

12:59
Een paar belachelijk knappe modellen komen binnen en ik kruip zenuwachtig in m’n schulp. Iedereen kletst met elkaar over aankomende shows en netwerkmogelijkheden, maar ik speel Angry Birds in een wanhopige poging om mezelf te verstoppen in de veilige wereld van 2D-tekenfilmfiguurtjes. Waarschijnlijk lijkt het alsof ik enorm arrogant en afstandelijk ben, maar ik sta eigenlijk op het punt een paniekaanval te krijgen. Gelukkig droogt die pisvlek inmiddels wel een beetje op.

13:18
Ik word eindelijk gered door de hoofdstylist, die me bij zich roept om m’n catwalkoutfit aan te trekken. 13:50
De andere modellen en ik worden als een kudde koeien een expositieruimte ingeloodst. Ik word gevraagd om onder een spotlight te gaan staan. Tien minuten later loopt de zaal vol met mooie mensen.

14:19
Jezus, wat is dit saai.

14:36
M’n gedachten dwalen af; ik denk de hele tijd aan seks. Shit, volgens mij voel ik een stijve opkomen. Ik wil mezelf niet nog verder vernederen door m’n vlag te hijsen voor een volle zaal. Of zou dat juist heel erg edgy zijn? Misschien haal ik wel de voorpagina´s van alle kranten en mag ik campagnes doen voor merken die denken dat foto’s van een halfharde pik in een strakke broek kleren verkopen.

14:44
M´n erectie is verdwenen, maar nu beginnen m´n benen pijn te doen. Ik kijk even wat de andere jongens aan het doen zijn. Eén van hen is druk bezig allerlei krankzinnige poses aan te nemen, terwijl ik hier maar een beetje sta te staan als een domme sukkel. Doe ik iets verkeerd of is hij degene die zichzelf voor lul zet? Waarom vertelt niemand me hoe dit soort dingen werken? (Ik ben er overigens vrij zeker van dat hij zichzelf voor lul zette. Er is geen man ter wereld die er niet uitziet als een idioot als hij z’n handen op z’n heupen zet en z’n lippen tuit.) 14:52
Serieus, als ik dit muziekje nog één keer hoor, word ik gek. Dit is echt een veel te lange tijd om een man alleen te laten met z’n gedachten. Nou ja, niet helemaal alleen. Er was een Japanner van middelbare leeftijd met een korte pruik op die een tijdje m’n schouders aaide, maar dat heb ik maar verdrongen omdat ik me nogal ongemakkelijk en gebruikt voelde. 15:00
Het is voorbij. Ik weet nog steeds niet of ik het eigenlijk wel goed heb gedaan. Is er een goede en een foute manier om een catwalk af te lopen? We gaan terug naar de kleedkamer en ik verwacht cocaïne en lekkere wijven, maar krijg geen van beide. Ik kan niet zeggen dat dit geen verpletterende teleurstelling is, maar neem genoegen met een duur flesje ambachtelijk mineraalwater en ga op weg naar huis—vastbesloten om de nieuwe David Gandy te worden, middelmatige popzangeressen te daten en de komende tien jaar betaald te krijgen om in het openbaar kleren te dragen.