Ik was niet welkom op een neonazifestival in Oost-Duitsland

Op 7 juli verzamelden 750 nationalisten zich in de Duitse stad Gera voor een gezellig dagje haat en woede, op het grootste neonazifestival van Duitsland: Rock für Deutschland. Ik ging er ook heen.

Terwijl de regendruppels zachtjes op de pas geschoren schedels om mij heen trommelen, legt Gordon Richter, het raadslid van de Nationaal Democratische Partij (NPD) voor de stad Gera, de huisregels van het festival uit. "Racistische, xenofobische leuzen en leuzen die iets met het Derde Rijk te maken hebben, worden niet getolereerd. Symbolen die in strijd zijn met artikel 130 en 186a ook niet. Oh, en alcohol is verboden." Veel bezoekers hebben duct tape over hun dubieuze tatoeages geplakt, omdat ze de artikelen waar Richter het over had niet willen schenden.

Buiten de hekken kamperen zo’n tweeduizend mensen om tegen het festival te protesteren. Ze schreeuwen zo hard dat de tweede spreker, hoofd van de NPD-tak in Thüringen, Patrick Wieschke, nauwelijks verstaanbaar is. "Wij zijn de verlossers!", blaft hij boven het lawaai uit. Achter hem hangt een vlag van de Thüringen Homeland Security, de organisatie waaruit de NSU-terrorist en de Turkenslachtende 'Kebabmoordenaars' Beate Zschäpfe, Uwe Mundlos en Uwe Böhnhardt voortkwamen.

De nazi's voelen zich hier thuis, dat is wel duidelijk. Ik niet. Als er iets is waar fascisten niet van houden, dan zijn dat pottenkijkers. "Er zijn vandaag mensen van de pers aanwezig. Het is belangrijk voor iedere nationalist deze mensen met respect te behandelen. Interviews worden alleen gehouden met het management en de organisatoren," spreekt een stem uit een luidspreker. Kort daarna schalt de nazirockklassieker ‘The Press Lies’ door de speakers. Duidelijk.

Voordat de eerste band begint, heb ik tijd om even over het festivalterrein te lopen. Er worden cakejes verkocht, net als alcoholvrij bier en natuurlijk worst. Verder zie ik veel zwaar uitgeruste politie-agenten, beveiligers met camera's en natuurlijk een hoop bezoekers die hun gedachtegoed uitdragen via slogans op hun shirts. Op één las ik: "Zwart is de nacht waarin wij strijden. Wit zijn de mannen die heersen in Duitsland. Rood is het bloed op het asfalt." Of simpeler: "Freedom for Wolle," wat bedoeld is voor de voormalige vice-voorzitter van NPD-Thüringen, Ralf Wohlleben, een vermeende aanhanger van de terroristengroep Zwickaue, die beschuldigd wordt van betrokkenheid bij tien moorden.

De eerste band, Words of Anger—wiens debuutalbum op een lijst van de overheid staat met muziek die ‘schadelijk is voor jonge mensen’—klimt het podium op en vraagt het publiek om samen met hen te grunten. De demonstranten aan de andere kant van het hek reageren hierop met een flinke draai aan de volumeknop van hun geluidswagen. Stampende techno klinkt over de binnenplaats, terwijl kinderen en bejaarden hun middelvingers opsteken naar de nazi's. Niet dat dat de pret drukt op het terrein: integendeel, ze brullen gewoon door en marcheren heen en weer naar het hek. Dat was ook

het moment dat ik me realiseerde dat ik een nieuwe vriend had. Een NPD-gast had zijn camera op een tripod gezet en was me openlijk aan het filmen. Ergens is nu iemand uren aan beeldmateriaal van mij aan het bekijken.

Naast me mompelde iemand "Die Untermenschen! Als het aan mij lag, had ik ze allemaal het land uitgezet." Ik wist niet helemaal zeker over welk Untermensch het precies ging, maar ik ging wel iets dichter bij de politie staan. Ik zag ook dat het aantal demonstranten aanzienlijk was toegenomen.

Ik sprak Melanie Siebelist, een van de organisatoren van de lokale antifascistische beweging van de Sociaal Democratische Partij van Duitsland (SPD). "Gera was altijd al doordrenkt met het nationalistische gedachtegoed. Hier is het volledig geaccepteerd," zei ze. "Democratie is nooit echt van de grond gekomen in het oosten van Duitsland. De betekenis van vrijheid wordt volledig vervormd. Als er niks verandert, is het Oosten verloren.

Max, een lokale antifascist, vertelt me ongeveer hetzelfde verhaal. "De stad is vervuild met rechtse radicalen. We hebben niks bereikt. De zwaarste terugval voor de stad was drie jaar geleden, toen er zo’n vijfduizend nazi's waren en ongeveer duizend antifascisten." Dat is ook de reden waarom Max, die zwart is, verder wil gaan dan voorheen. "Ik wil iets doen dat veel radicaler is. Ik ben bereid misdaden te plegen om dit soort festivals tegen te houden."

Het festival voert openlijk het motto ‘Democratie? Niet bij ons.’ En als ik naar de sprekers luister wordt het, terwijl ik constant met mijn ogen rol, duidelijk wat voor beeld de nazi's van zichzelf hebben. Ze zien zichzelf als onderdrukt en vervolgd in Duitsland. Dat wordt superduidelijk in de speech van Udo Voigt, de voormalige leider van de ultrarechtse partij NPD.

"Amnesty International vecht voor de rechten van politieke gevangenen over de hele wereld. Niemand praat over de nationale gevangenen, hier in Duitsland. Wij eisen vrijheid voor Horst Mahler, Erich Priebke en Wolle!"

De sfeer wordt steeds grimmiger. Mensen liepen expres tegen me aan. Er werd naar me gespuugd. Uiteindelijk, toen de zanger van hoofdact Tätervolk zijn lied ‘I Am Happy To Be White’ inzette, heb ik het zwarte hart van Gera maar verlaten, met een misselijk gevoel in mijn maag.

Meer over Nazi's en hun leefstijl:

Een modeblad speciaal voor nazivrouwen 

Nazi's zijn slecht in bordspellen maken

Porno en Nazi's in onschuldig kindervertier