Museumsuppoosten over kunst

Fred Wilson, Guarded View, 1991

Er bestaat geen curator, museumkaarthouder of monocle-drager die meer kunst ziet dan een museumsuppoost. Ze staren zoveel naar kunst dat ik me kan voorstellen dat ze het niet eens meer zien. Maar hoewel ze zeuren dat je geen foto's mag maken en fluister-roepen naar idioten die haast met hun neus in een kunstwerk staan, moeten die kunstwerken zich wel een beetje in hun brein genesteld hebben, toch?

Ik ging op pad om de meningen van deze meesterwaarnemers te verzamelen. De meningen over de stukken die ze dag in, dag uit bewaken. Helaas bleek het moeilijker dan verwacht om ze aan het woord te krijgen. Ik ging naar een persopening van de Whitney Biënnale in New York in de veronderstelling dat ik doodgewoon alles aan iedereen met een badge kon vragen, om vervolgens een openhartig antwoord te krijgen. Maar in plaats daarvan werden mijn vragen alleen beantwoord met vragen als "Wie ben jij?" en "Waarom vraag je me dit?" Ik mailde later de publicist van het Whitney en hij vertelde me dat "bij het Whitney alleen curators mogen praten over kunst…" Onbeschaamd elitisme! Laat iemand toch deze onaangetaste bron van kunstkritiek aanboren!

Het was overduidelijk dat ik niets zou bereiken via de bureaucratische nachtmerrie van de PR-afdeling van het Whitney, dus besloot ik om het museum zo vaak te bezoeken dat mijn gezicht bij de suppoosten even bekend zou zijn als de kunst waarover ik met ze wilde praten. Geleidelijk werden ze opener en vertelden me over het beste en het slechtste van de Biënnale.

Lutz Bacher, Pipe Organ, 2009-11

VICE: Hoi. Heb jij hier een favoriet kunstwerk?

Suppoost #1: Nee.

Oké. Wat vind je van deze?

Ik ben hier nu tien minuten en deze is erg mooi. Het is een elektronisch orgel, en ik hou van muziek. Het is een groot kunstwerk en ik hou van de manier waarop de hamers op de toetsen vallen. De orgelpijpen zien er verwoest uit en ik hou van de manier waarop ze omvallen. Ze doen me denken aan torpedo's of raketten.

Joanna Malinowska, From the Canyons to the Stars, 2012

VICE: Heb jij een favoriet stuk op deze verdieping?

Suppoost #2: Ja, deze hier. Het beeld met de hoorns en slagtanden. Ik weet niet zeker wat ze zijn maar het lijkt op een kapstok voor dinosaurussen. Het ziet er eng uit. Het doet me denken aan mijn reis naar Alaska, dus ik ben er echt fan van. Mijn mening over kunst is helemaal veranderd sinds ik 10 jaar geleden naar de VS verhuisde.

Nick Mauss, Concern Crush Desire, 2011

Pardon. Waarom denk je dat de kunstenaar een kamer geel heeft geschilderd?

Suppoost #3: Weet ik niet, maar ik vind het contrast met de rest van de galerie wel leuk. Het ziet eruit als een leuke kamer. Ik vind het ook leuk dat er deuren zijn waardoor mensen door de kunst heen kunnen lopen. Misschien moet het een kamer voorstellen waar de kunstenaar van hield. Er hangt een Warhol aan de muur en wat tekeningen door… wat staat daar? Door Eyre De Lanux. Ik spreek het vast verkeerd uit.

Kai Althoff, Untitled, 2011-12

Hallo daar. Vind je het leuk om dit kunstwerk te bewaken?

Suppoost #4: Ja, prima.

Wat vind je er mooi aan?

Het is inderdaad erg mooi. Erg kleurrijk, en ik hou van kunst met veel kleur omdat ik normaal donkergekleurde kleren aanheb. Maar het is ook gek, want de vorm van de schilderijen is niet normaal—ze zien er diamantvormig ofzo uit. En dit gordijn waar ze aan hangen is een soort mooiere versie van een muur. Prachtig.

Jutta Koether, The Seasons II, 2011

Wat sta jij op dit moment te bewaken?

Suppoost #5: Ik weet het niet zeker. Het staat daar. [wijst naar de muur]

Vind je het mooi?

Ja, best mooi.

Wat vind je er mooi aan?

Het schilderij heeft veel kleur en ik hou van de gekke zigzag. Het lijkt op een soort viering, een rommelige viering. Het doet me denken aan de lente, ik ben de winter zat. Het is mooi om al die chaotische kleuren te zien.

Andrew Masullo’s Oil on Canvas collection

Suppoost #6: Kom hier.

VICE: Ja?

Waarom maak je foto's?

Ik neem een foto van die Masulios achter je.

[Suppoost zegt niks en geeft me een enge blik.]

Vind je het mooi?

Ja.

Waarom? 

Ze zijn klein en levendig. Ik kan het snel waarderen om de kleuren en de grootte. Ik denk nergens aan als ik dit zie. Ik vergeet mijn werk als ik naar deze schilderijen kijk.

Forrest Bess, The Noble Carbunkle, 1960

Wat vind je van dit schilderij?

Suppoost #7: Ik ben geen groot fan.

Oh. Waarom?

Het voelt te seksueel.

Echt?

Kijk naar het midden van het schilderij. Het lijkt op een vrouw d'r… je weet wel. En er staat een eenhoorn naast die een beetje sip kijkt. Op de muur ernaast staat dat de kunstenaar dronken zijn eigen geslachtsdelen opereerde om meer op een vrouw te lijken. Het is moeilijk om naar dit schilderij te kijken zonder je voor te stellen wat hij zichzelf heeft aangedaan.

Nicole Eisenman, Breakup, 2011

Heb je een favoriet schilderij in het museum?

Suppoost #8: Ja, in die andere kamer. Het heet ‘The Breakup’.

Ik heb het nog niet gezien. Hoe ziet 'ie eruit?

Het is die ene met iemand die verdrietig kijkt terwijl hij zijn mobiel vastheeft. Het doet me denken aan hoe mijn eigen kinderen hun mobieltje gebruiken. Ik geloof dat het schilderij het verhaal vertelt van iemand die het uit gaat maken, of bij wie het net uit is gemaakt over de telefoon. Ik denk dat kinderen vreemd sociaal gedrag hebben ontwikkeld en dit schilderij laat dat goed zien.

http://www.babesatthemuseum.com/

@museumbabes

Klaar met kunst? Hier een verzameling foto's van de tieten van Carice van Houten.