Oud-hoofdredacteur Kasper Demeulemeester vertelt over zijn favoriete stuk

VICE Nederland bestaat tien jaar. Om dat te vieren geven we 15 april een gortig feest, én vroegen we een paar van onze voormalige hoofdredacteuren om ons te vertellen over hun favoriete stuk. Kasper Demeulemeester was hoofdredacteur van VICE België van 2006 tot 2008, en stond van 2008 tot 2009 aan het roer van VICE Benelux.

Als favoriete artikel heb ik gekozen voor een stuk uit The Poverty Issue - mijn debuut en nog altijd mijn meest intense herinnering, vanwege de totale chaos, en vanwege het hoge 'alle grote dingen beginnen heel klein'-gehalte. Daarmee doel ik op hoe het er toen bij VICE aan toeging en hoe anders dat nu is.

Toen ik me in november 2006 als stagiair aanmeldde bij het toenmalige VICE België, werd me tijdens m'n sollicitatie meteen gevraagd of ik dat weekend mee wilde naar Doel, het verdoemde dorp in de Antwerpse haven. Er moest namelijk een Poverty Issue gemaakt worden, en Doel was de plek waar de Belgische verhalen voor dat nummer over zouden gaan. (Het Nederlandse nummer die maand ging over Helmond.)

Een paar uur voor ik zou vertrekken, liet de toenmalige hoofdredacteur weten dat hij er niet zou kunnen bij zijn, en vroeg hij of ik het in m'n eentje kon rooien. Dus daar stond ik dan, op een zaterdagochtend in dat godvergeten stuk van de wereld, voor wat m'n eerste reportage zou worden. De hoofdredacteur heb ik nooit ontmoet (die bleek ondertussen naar New York verhuisd te zijn), en ik heb toen maar het hele nummer bij elkaar geschreven en gefotografeerd. Het moet zowat de meest intense sollicitatieprocedure ooit geweest zijn. Een paar weken later lag het nummer er, kreeg ik de job van parttime assistent-redacteur (assistent van niemand, want er was geen redactie) en begon het geschifte avontuur van VICE Benelux echt.

Nu, tien jaar later, zijn een aantal van de mensen die ik toen interviewde dood, en is het dorp nog meer een verdoemde spookstad dan ooit. Maar ondanks de slechte voortekenen staat het er nog steeds, net als VICE.

- Kasper Demeulemeester

Lees hieronder het favoriete stuk van Kasper:

Jay woont al zijn halve leven in Doel. Deze 10-jarige heeft dan ook heel wat te vertellen. Over die een van op de hoek, ruiten insmijten, sneeuwballen gooien en kinderverkrachters.

Ik heet Jay Devos en ik woon al lang in Doel, wel vijf jaar. Nu woon ik in de Visserstraat 9D, daar zijn we pas naar verhuisd. Het is hier heel goed om te leven, maar soms is het wel akelig, met die huizen die afgebroken worden enzo, maar voor de rest is het hier heel tof. We hebben met niemand problemen, behalve met die een van op den hoek. Soms is het echt zwaren ambras met haar, en als er dan iemand haar wil slaan ofzo, dan trekt die zelfs haar kindje voor haar, dat dat kindje de slagen zou krijgen. En die zegt `makkak' tegen Wesley zijn nonkel.

Wij komen allemaal van Antwerpen, maar nu zijn we de echte Doelenaars geworden. Dat hier in Doel geen winkels of cinema's zijn, vinden wij eigenlijk helemaal niet saai ofzo, we kunnen ons hier juist super amuseren: we gaan ruiten insmijten van huizen die ze gaan afbreken, we sjotten de muurkey in en kunnen overal kampen bouwen. En als het winter is glijden we op een vuilniszak van de dijk af en smijten we sneeuwballen op de ruiten van die ambetante van hier tegenover.

`s Avonds wordt het hier in Doel soms wel heel donker. Niet zo lang geleden liep hier eens een kinderverkrachter rond, die wilde een vriendinnetje van ons aanranden. Hij had een groot mes. Gelukkig heeft dat meisje gegild en hebben we die verkrachter net kunnen tegenhouden. Mijn papa heeft hem naar de politie gestuurd, maar Christel, de wijkagent, heeft hem niet gearresteerd.

Ik denk niet dat Doel gaat mogen blijven, hoogstens nog drie jaar. Dan gaan we in Melsele wonen, daar worden nu allemaal nieuwe huizen voor ons gebouwd, ietskes luxerder als waar we nu wonen.

JAY DEVOS

Nikolai van 12 vond zijn jeugd in Doel de mooiste tijd van zijn leven. Nu is hij verhuisd, zoals de meeste Doelenaren. Hij gaat naar een andere school, ziet zijn vriendjes niet meer en denkt met weemoed terug.

Toen ik klein was, woonde ik met mama en papa in Doel. We woonden in een groot huis, met een grote tuin waar kippen in rondliepen en appelbomen stonden. Vlakbij was er een wei met paarden en een beetje verder in de straat schapen en geiten. Ik had hier veel vriendjes, we zaten allemaal samen op de dorpsschool van Doel. Er was altijd iets te doen in het dorp: spelen op de speeltuigen in het park, voetballen op straat, op de Scheldedijk fietsen en naar de boten kijken. Doel was onze grote speeltuin. Het was de mooiste tijd van mijn leven.

Toen zei de burgemeester dat het beter was om niet meer in Doel te blijven wonen, omdat ze het dorp zouden afbreken. De meeste mensen gingen weg uit Doel, ze kregen geld om ergens anders een huis te bouwen of te kopen. Mijn school moest sluiten omdat er nog maar een paar kindjes ingeschreven waren. Wij zijn ook verhuisd uit Doel.

Nu wonen we in Vrasene. Dat is maar een paar kilometer van Doel en toch is alles anders. Ik zit op een andere school, veel van mijn vriendjes zie ik nu niet meer. We hebben geen grote tuin meer en er zijn ook geen dieren. Op straat spelen in Vrasene is veel te gevaarlijk door de auto's.

Soms kom ik nog met mijn oma naar de mis in de kerk van Doel. Wanneer ik alles hier terugzie, word ik altijd een beetje triestig. Er is nu veel kapot hier en er wonen andere mensen. Als ik zou kunnen kiezen, dan zou ik willen dat alles weer terug zoals vroeger was.

NIKOLAI

Uit het Poverty Issue van 2006.