Foto’s van tsunotsuki, een eeuwenoude Japanse variant van stierenvechten

Tsunotsuki is een steenoude Japanse traditie gebaseerd op de filosofieën van het shintoïsme. Waar bij de klassieke Spaanse variant de stier het opneemt tegen een matador, staan er bij tsunotsuki twee stieren tegenover elkaar. De Australische fotograaf Luke Van Aurich reisde onlangs naar Japan om de taferelen vast te leggen. We spraken hem over wat tsunotsuki nou precies is, en wat hij zag in en rond de ring.

VICE:Hoi, Luke. Leg uit, wat houdt tsunotsuki nou precies in?
Luke van Aurich: Tsunotsuki is eigenlijk gewoon Japans voor stierenvechten. Het dateert uit de Edoperiode (1603-1868). Toch is het totaal anders dan het stierenvechten dat we uit Spanje kennen; het is een soort sumoworstelen voor stieren.

Wat gebeurt er tijdens een gevecht?
De wedstrijden worden gezien als een spirituele krachtmeting tussen de stieren. Als een van de stieren neergaat, is het voorbij en wordt er een gebed ingeluid. Als de stieren te vermoeid raken springt de meester-seko, een scheidsrechter, ertussen. De stieren worden dan uit elkaar gedreven met touwen. Het wordt afgesloten met een ererondje terwijl de stieren bijkomen en het hele stadion applaudisseert.

Hoe reageren de stieren als de seko tussenbeide komt?
Er zijn verschillende gewichtsklassen, en de lichtgewichten zijn vrij makkelijk onder controle te krijgen. De zwaargewichten zijn een ander verhaal, dat zijn grote, lompe dominante stieren met enorm veel energie. Die zijn een stuk lastiger te kalmeren. Maar zodra het gevecht stilgelegd wordt gooien twee sekos een lasso om hun achterpoten om ze uit elkaar te halen. Dan komen er nog twee seko's om een touw door hun neusgaten te halen. De neus is een van de meest gevoelige lichaamsdelen van een stier, dus dan gehoorzamen ze direct.

Waarom is het bidden zo belangrijk bij tsunotsuki?
Dat komt voort uit de shintoïsme, dat een belangrijke rol speelt bij de wedstrijden. De sekos bidden niet alleen achteraf, maar ook voordat de wedstrijd begint. Ze reinigen het stadion met zout en alcohol, en spuiten de touwen voor de stieren in met sake. Het is een heel ritueel. De sekos zijn vaak boeren uit de regio die hun eigen stieren houden en trainen naast hun andere vee en wat gewassen.

Gaan er echt nooit stieren bij dood?
Voor zover ik weet is dat nog nooit gebeurd.

Hoe zou je de sfeer omschrijven? Valt het te vergelijken met een voetbalwedstrijd?
Het is meer alsof je in de bioscoop zit. Er zijn wat kraampjes waar je eten kan halen, en iedereen kijkt heel aandachtig. Maar mensen houden zich tijdens de wedstrijd in, het wordt na afloop pas luidruchtig.

Is het een open gemeenschap, of was je er echt een buitenstaander?
Totaal niet, de sfeer is erg gemoedelijk en iedereen was welkom. Maar ik denk wel dat ik de enige westerling was, ja.

Hoe voelde je je er achteraf over?
Ik wilde er zoveel mogelijk zonder vooroordelen heen. Natuurlijk was ik ervan bewust dat het niet helemaal in de haak is om twee dieren tegen elkaar te laten vechten als vermaak, dus het voelde wel dubieus.

Het lijkt tegenstrijdig dat ze zoveel moeite doen om de stieren te beschermen, terwijl ze ze moedwillig met elkaar laten vechten.
Ja, er zit zeker een vreemde dynamiek in. De religieuze ondertonen maken het haast een soort kerkelijk ritueel in plaats van een gevecht. De boeren uit de regio fokken de stieren ook zelf – ze geven wel degelijk om de dieren. Het is voor ons misschien moeilijk te begrijpen, maar het gaat ze echt om de spirituele kant, niet om hoe erg de stieren elkaar toetakelen.