Pijnlijke, treurige en ongemakkelijke verhalen over vriendschappen die op de klippen liepen

Een relatie beëindigen is altijd kut, of het nou met je grote geliefde of je allerbeste vriend is. Hoewel er misschien wat minder hysterische huilbuien en emmers karamelijs bij komen kijken, kan het einde van een platonische vriendschap net zo pijnlijk zijn als het einde van een romantische relatie . Soms leer je iets waardevols van het einde van een vriendschap; soms snap je nooit helemaal waarom je gedumpt bent door je BFF.

We vroegen een paar collega's en vrienden om te vertellen over de meest gênante, pijnlijke en verdrietige manieren waarop zij een beste vriend of vriendin zijn kwijtgeraakt.

Ik had een tijdje een vriend die een van de meest sympathieke en slimste mensen was die ik ooit heb ontmoet. We werden erg close in de paar jaar dat we allebei in Parijs studeerden. Ik dacht dat ik hem door en door kende, en bracht zelfs een keertje kerst door bij zijn familie.

Maar na een tijdje werd duidelijk dat hij een dubbelleven leidde. We hadden een vaste vriendengroep, en op een gegeven moment begon ik te merken dat hij zich bij ons allemaal anders gedroeg. Ook had hij een vriendinnetje waar hij onze vriendengroep niet over had verteld, en dat ook niets wist over ons.

Als ik luisterde naar wat andere vrienden of kennissen over hem zeiden, klonk het vaak alsof zij een heel ander persoon beschreven dan de jongen die ik kende. Bij de één was hij een intellectueel, bij de ander een bier hijsende sportfanaat. Hij was eigenlijk gewoon een soort meesteroplichter, hoewel hij ons oplichtte zonder ook daadwerkelijk iets te pikken. Ik weet niet echt hoe hij profiteerde van al deze verschillende persoonlijkheden die hij bedacht had voor verschillende mensen.

Toen we terugkwamen van onze studie in het buitenland, stuurde hij een mailtje waarin hij het uitmaakte met onze vriendengroep, inclusief mijzelf. Hij schreef dat alles wat we over hem wisten en onze drie jaar lange vriendschap een leugen was, en dat hij nooit meer contact met ons wilde hebben. Hier is een stukje uit de mail die hij naar onze vriendengroep van vijf stuurde:

"Er is iets dat jullie allemaal moeten weten. Toen we met zijn allen in Parijs waren, hebben jullie een neppe versie van mij leren kennen. Maar het is niet alsof daar een onderliggende reden voor was ofzo. Ik heb gewoon het grootste deel van mijn leven geleid als een leugenaar. Ik praat niet meer met jullie omdat ik daar afstand van wil nemen. Niemand zou zo moeten leven. Het is niet oké. Lees de mail, en vergeet me. Jullie kenden me toch nooit echt."

Ik heb hem nooit meer gezien, maar na wat research kwam ik erachter dat hij met zijn buitenlandse vriendinnetje nu in het Middenwesten van Amerika woont. Ik weet dit omdat hij gearresteerd werd bij een Black Lives Matter-protest en ik zijn politiefoto op internet zag.

— K

Van mijn vierde tot mijn vijftiende had ik een beste vriendin, en er kwam een einde aan onze vriendschap omdat ik erachter kwam dat ze al zo'n twee jaar seks had met de vader van een vriend van ons. Hij was over de vijftig, en ze begonnen seks te hebben toen zij twaalf of dertien was. En die gast was echt walgelijk! Hij werkte in een pennenfabriek en rookte ongeveer veertig peuken per dag. Bovendien had hij rotte tanden, kleedde hij zich alsof het de jaren tachtig waren, en ben ik er vrij zeker van dat hij een matje had. Het was echt een griezel. Mijn beste vriendin sprak vaak stiekem met hem af, maar ze had tegen mij gezegd dat ze iemand op internet had leren kennen, en schepte op over de anale seks die ze op de achterbank van zijn auto hadden.

Ik kwam er pas achter dat de man waar ze seks mee had de vader van onze vriend was en niet een of andere willekeurige gast die ze op MSN had ontmoet toen ze het aan een vriendin van ons vertelde die toevallig uitging met de zoon van die man. Het was allemaal erg Jerry Springer. Ik had in die tijd een bijbaantje bij een goedkoop hotel. Nadat ik erachter was gekomen, stond die pedo-vader een keertje buiten het hotel op me te wachten, en vroeg hij of ik een lift naar huis nodig had. Daarna zei hij tegen me dat ze geen seks hadden gehad – ze waren gewoon vrienden. Dat was natuurlijk totale bullshit.

Vlak daarna kwam zijn vrouw erachter en dreigde ze hem te vermoorden. Het halve dorp hoorde erover en ik geloof dat hij ook ontslagen werd. Zijn vrouw scheidde uiteindelijk van hem. Iedereen keerde zich ook een beetje tegen mij, omdat ze dachten dat ik als haar beste vriendin wel had geweten wat er aan de hand was. Het was behoorlijk naar allemaal.

Er kwam officieel een einde aan onze vriendschap toen ze me een briefje schreef waarin stond dat ze geen vriendinnen meer wilde zijn. Ik was er kapot van. Ze was als een zus voor me. Toen ik het briefje kreeg, ging ik naar haar huis en verscheurde ik het voor haar neus en noemde haar een slet. Ze zei niks terug. Daarna zag ik haar een paar keer op straat, maar keek ze me niet eens aan. Achteraf gezien had ik gelijk de politie moeten bellen, maar goed, ik was vijftien en dom.

— L

Hij was mijn beste vriend en we woonden samen in een kleine studio. Toen hij op een dag had besloten dat we geen vrienden meer waren, begon hij me het leven zuur te maken. Ik mocht mijn shampoo en douchegel niet meer op zijn plank in de badkamer zetten, en hij deed al zijn keukenspullen achter slot en grendel, zodat ik nieuwe pannen moest kopen. Ik zette mijn shampoo telkens midden op de vloer in de badkamer om hem te irriteren.

Toen begon hij dingen te doen als oordoppen indoen en zijn wekker op half vier 's nachts zetten, en die dan laten afgaan tot ik moest opstaan om de wekker uit te zetten. Hij gooide ook al mijn condooms uit mijn nachtkastje weg. Hij wiste mij en al mijn familieleden uit zijn telefoon en op Facebook. Hij schreef melodramatische dingen over me op Tumblr.

En hoewel hij weigerde tegen me te praten, draaide hij liedjes die duidelijk moest maken hoe hij zich voelde – vaak Mumford & Sons of Avett Brothers. Hij zorgde ervoor dat onze woonsituatie (het was een studio, we hadden geen aparte slaapkamer) zo ongemakkelijk en pijnlijk mogelijk werd om zijn punt duidelijk te maken: onze vriendschap was voorbij.

— B

Toen ik ging studeren werd ik al snel beste vrienden met mijn huisgenoot, maar zij was een evangelische christen en ik een atheïst. Desondanks hadden we genoeg gedeelde interesses, en waren we een tijdje onafscheidelijk.

Op een dag was ik heel verdrietig, en kwam zij thuis en gaf me een knuffel. Ik begon te huilen, en ze zei dat ze voor me zou bidden. Ik kon dat toen even niet aan en werd boos, en zei dat ze te slim was om in "die fucking onzin" te geloven.

Een week daarna verklikte ze me bij een docent omdat ik had afgekeken bij een tentamen. Ik heb haar niet meer gezien tot haar bruiloft, en zelfs toen was de vriendschap niet meer te redden. We huilden allebei toen we elkaar weer zagen, maar vrienden zullen we nooit meer worden.

—R

Het begon met het klassieke teken aan de wand: ze likete niet langer alles dat ik op Facebook plaatste. Het duurde soms weken voordat ze reageerde op mijn telefoontjes. Verjaardagskaarten werden verjaardagssms'jes. En toen was er dat stedentripje naar mijn woonplaats waarbij ze "waarschijnlijk wel tijd kon maken voor een koffie". Maar ik wist dat er iets aan de hand was toen ze een paar dagen op mijn bank moest logeren omdat de "hotels te duur waren" en twintig dollar voor me achterliet in een kaartje. Of ze vond dit een redelijke prijs voor vier nachten op mijn bank (wat ik prima zou vinden) of het was een raar soort fooi. Ik weet het niet.

We hebben nooit echt verbaal een einde aan onze vriendschap gemaakt; die verwaterde gewoon. Ze verdween zonder uitleg, en dook toen een half jaar later weer op in mijn facebookfeed in een wit kanten jurk, met bloemen in haar hand, een gloednieuwe echtgenoot aan haar zijde, en met hoe-heet-ze-ook-alweer van het voetbalteam als haar bruidsmeisje.

— M

Toen ik twintig was, ging het uit met mijn eerste serieuze vriendinnetje. Ik was een wrak, en werd erg close met een gast waarmee ik in die tijd college had. Zijn eerste echte relatie was ook net uitgegaan, en we vonden elkaar in onze gebroken harten, wiet, een verlangen om schrijver te worden, en waarschijnlijk een broeiende homo-erotische spanning (grapje).

Hij vertelde me alles over zijn geëindigde relatie, en ik vertelde hem alles over mijn ex. Ik nam hem zelfs mee als emotionele support toen ik voor het eerst nadat we uit elkaar waren gegaan weer met haar had afgesproken. Toen we weggingen, weet ik nog dat hij haar "betoverend" noemde en dat hij zei dat hij nu begreep waarom ik het zo moeilijk had met het einde van onze relatie.

Een tijdje later hadden we onze eerste ruzie sinds we vrienden waren geworden. Ik was mijn eerste artikel als betaalde freelancer aan het schrijven en hij gaf me wat goede feedback toen ik het met hem erover had. Ik zei dat ik zijn advies waardeerde, maar toen vroeg hij of hij ook als auteur genoemd kon worden. Toen ik 'nee' zei, lachte hij en zei hij waar een paar vrienden bij waren: "Je gaat toch nooit aangenomen worden bij VICE."

Ik besloot dat ik wat ruimte nodig had en negeerde hem een tijdje, en we zagen elkaar een tijdje niet. Een paar maanden later kwam ik er via Facebook achter dat hij nu een relatie heeft met mijn ex – de ex waar ik hem alles over had verteld en die ik aan hem had voorgesteld. Dat was wel het definitieve einde van onze vriendschap. Ik heb gehoord dat hij nu met mijn eerste liefde in Spanje woont. Ik weet het niet zeker – ik heb ze allebei al drie jaar niet gesproken. En hier zit ik dan, dit artikel te typen in mijn eentje na werktijd in het lege kantoor van VICE. Ik weet nog steeds niet zeker wie van ons twee er nou gewonnen heeft.

— Q

Alle namen zijn veranderd.