Het commentaar op rave- en hardcorevideo’s op YouTube zal je vertrouwen in de mensheid herstellen

Een afspeellijst van alle rave- en hardcorenummers waar de mensen in dit artikel op hebben gereageerd. Misschien leuk om te luisteren tijdens het lezen.

Het is algemeen bekend dat het meeste YouTube-commentaar samen met de huidige weersverwachtingen en zelfmoordstatistieken bovenaan de lijst staat van de meest deprimerende dingen die je kunt lezen. Zelfs al kijk je een filmpje waarin een moederolifant knuffelt met haar jong, zul je onder de video alsnog worden verwelkomd door een woordenkots van homofobie, racisme en vrouwenhaat.

Gelukkig zijn er nog een aantal pareltjes van fatsoen te vinden in deze digitale haathaard, en deze eindigen meestal onder muziekvideo’s. Soms lees je verhalen over oudere stellen die voor het eerst zoenden in een café waar Billy Jean uit de houten boxen knalde. Soms zie je enthousiaste Europeanen die de uploader van een death metal-nummer bedanken met een smiley. En heel soms laten commenters zelfs zien dat ze grappig kunnen zijn.

Maar als je echt de meest inspirerende teksten van YouTube wilt vinden, kun je toch het beste op zoek gaan naar een rave/hardcore-playlist met nummers uit eind jaren tachtig en begin jaren negentig.

Een opmerking bij Sweet Sensation van Shades of Rhythm.

Omdat het commentaar op die video’s oprecht een van de mooiste dingen is die ik ooit heb gelezen.

Allebei opmerkingen bij Everybody van Shades of Rhythm.

Als cynicus kun je waarschijnlijk zeggen dat dit commentaar slechts voortkomt uit de door MDMA vervormde herinneringen van een generatie van mannelijke dertigplussers die een hekel hebben aan hun vrouw, saaie koters, hypotheken, banen en alle verantwoordelijkheden die daarmee samengaan. Je kunt hun gedweep met vroeger dan afdoen als niets meer dan gezeik van treurige mensen die de moderne dance scene niet begrijpen.

En dat zou best weleens waar kunnen zijn. Of niet. Maar het maakt niet uit, want het is pure romantiek dat deze mensen via het onwaarschijnlijke medium der YouTube-commentaar uiten. Ongeacht welk nummer deze Proust-aan-de-pillen-achtige herinneringen heeft vormgegeven: deze mensen lijken oprecht gefragmenteerde stukjes van een verloren verleden terug te toveren, iets wat sowieso waardevoller is dan alles wat wordt uitgespuugd door de “Hey, ken je Beugelbekkie nog?!”-kant van de internetnostalgie.

Over I Know van New Atlantic. 

Over Anthem van N-joi.

Op sommige momenten voelt het alsof je getuige bent van de opkomst van een nieuwe, of op z’n minst onerkende beweging van onbewust dichtende buitenbeentjes. Hoewel ik er niet aan twijfel dat sommige van de mensen die kijken naar en commentaar geven op deze video’s niet direct hoog opgeleide types met presidentpotentieel zijn, zijn de meeste van de opmerkingen sowieso geschreven door normale mensen die waarschijnlijk niet de kans krijgen om zichzelf zo openhartig te uiten in hun dagelijkse leven.

Ik stel me hier graag mannen en vrouwen in hun nieuwbouwwoning voor, die met glazige ogen wachten tot hun kinderen naar bed zijn, zodat ze zichzelf laten terugvoeren naar hun jeugd. Hun jeugd zonder zorgen, waar ze met enorme ogen en opgestoken armen gaten in hun geheugen sloegen in pakhuizen en op stranden. Het zou een beetje tragisch zijn als ze nu nog steeds aanwezig zouden zijn op raves, waar ze kapotgaan op Voodoo Ray. Maar ik denk dat dit niet het geval is. Dit zijn mensen die weten dat hun ravedagen voorbij zijn, en liever terugblikken dan dat ze deze proberen te herleven. Het zijn op die manier voorbeelden van een weemoedig verlangen in plaats van een regressieve vorm van nostalgie.

Over Closer to All Your Dreams van Rhytm Quest.

Maar natuurlijk ga je ook evenveel gefaalde dromen als sentimentele herinneringen tegenkomen. Dromen over de clubs waar deze mensen dansten, neukten, dronken en aan het spacen waren, en ook deze dingen heeft de tand des tijds niet ongemoeid gelaten. Maar zelfs zure types als bovenstaande MrCockPirate kan positief terugkijken op deze tijd. En dat is toch best vet in een tijdperk waar mensen al nostalgische tranen laten om foto’s van zes maanden terug.

Over 40 Miles van Congress.

Over Turn Me Out van Kathy Brown feat. Praxis.

Je kunt een van de meest indrukwekkende dingen over rave en hardcore begrijpen door te kijken naar dit commentaar en haar relatie met tijd en plaats. Het lijkt dat de combinatie van muziek, locatie en chemicaliën oprecht onvergetelijke momenten in het leven van mensen heeft gecreëerd, en deze video’s functioneren als een soort tijdmachine die je meeneemt naar die periode. Maar wie weet zullen mensen over 25 jaar praten over de eerste keer dat ze Where Dem Girls At van Flo Rida en David Guetta hoorde. Maar laten we even eerlijk zijn… waarschijnlijk niet.

Over Better Days van Jimmy Polo.

Dit is denk ik mijn favoriet. Het gaat niet alleen over een club of een keiharde remix, maar refereert naar het gehele verhaal van een onbekende relatie die Phil Davies uit Nantwich en Johnny uit Coventry ooit hadden. Een vriendschap die vervolgens van ze werd afgenomen, waarschijnlijk door ‘verantwoordelijkheid’ en de post-rave diaspora die het volwassen leven veroorzaakte.

Of ze nou beste vrienden waren of dat ze oplossingen voor alle sociale problemen bedachten tijdens een kaakmalende ochtendsessie, voorzien van een door serotonine aangewakkerde vorm van telekinese: we zullen het nooit weten. Maar het feit dat iets zo ogenschijnlijks banaals als een YouTube-comment ons kan laten nadenken over deze mogelijkheden, is het bewijs van de kracht van het internet.

Over High van Hyper Go Go.

Maar meer dan alles nog functioneert dit commentaar als ’s wereld minst effectieve drugscampagne. Neem ze net als ik even allemaal door en je zult letterlijk niemand vinden die zegt dat xtc hun leven of bankrekening heeft vernietigd, en er zijn geen macho’s die opscheppen over hoeveel ze wel niet gebruikten. Natuurlijk zijn veel drugs in potentie gevaarlijk, maar deze mensen praten niet over de kristallen angst met de naam molly. Maar als je ooit bewijs zoekt dat een avond aan de pillen de kater waard is, dan ben je hier aan het juiste adres.

Over Devotion van Nomad.

Het is geweldig om inzicht te krijgen in de dromen van een hele generatie door te bladeren door het top rated commentaar op een paar housedeuntjes op het internet. Ik heb het gevoel dat culturele historici later naar dit commentaar zullen kijken op dezelfde manier waarop militaire historici keken naar de getuigschriften van de slag bij Stalingrad. Het was een tijd die nooit echt goed was gedocumenteerd. Natuurlijk zijn er her en der documentaires en een kleine hoeveelheid van slecht geschoten ravevideos, maar voor iemand die te jong was om er toen bij te zijn, is er niets dat de geest van dat tijdperk zo heeft vastgelegd als deze opmerkingen.

Natuurlijk is de nostalgie onzin, en voor iedere Pacific State waren er honderden slechte tracks. En voor ieder persoon dat er met tederheid op terugkijkt was er waarschijnlijk een dodelijk slachtoffer. En we moeten allemaal ook niet vergeten dat broeken met vreemde patroontjes toen de shit waren: eigenlijk onvergeeflijk. Maar het valt niet te ontkennen dat deze mensen ergens toch wel goed bezig waren.

Uitgaan ging toen meer om eenheid en euforie dan om het dragen van t-shirts die je sixpack er beter laten uitzien. Misschien vormen deze tekstjes een geschiedenisles waar moderne ravers nog wat van kunnen leren.