FYI.

This story is over 5 years old.

Film

Er bestaan geen leukere films dan super low budget remakes van Hollywoodklassiekers

De Turkse versie van Star Wars, Bollywood Superman en de Nigeriaanse Titanic vormen slechts het topje van de ijsberg in dit prachtige filmuniversum.

A long time ago, in a galaxy far, far away, werd er een planeet vol Turken bedreigd door deze akelige meneer. Dit slap aftreksel van Darth Vader komt uit de Turkse remake van Star Wars, en toen ik de film zag realiseerde ik me dat ik in geen tijden zo veel plezier had beleefd met het bezoeken/huren/kopen/streamen van een film.

Ik was stomverbaasd over de circusachtige stunts en de hoeveelheid beeldmateriaal van de echte Star Wars die tussen de Turkse C-acteurs door was gemonteerd, om nog maar te zwijgen over de compleet gestoorde verhaallijnen en het torenhoge houtje-touwtjegehalte.

Advertentie

Een zoektocht op het internet leerde me dat er tientallen andere Turkse remakes van westerse klassiekers bestaan, de één nog lachwekkender dan de ander. Ook zijn er remakes gemaakt in Nigeria, India en eigenlijk in elk ander land met ook maar iets dat lijkt op een filmindustrie. Waarom zijn al deze films stuk voor stuk tien keer slechter dan Spice Girls The Movie? Hoe kan het dat ze überhaupt ooit uit zijn gekomen, terwijl er ook zoiets bestaat als plagiaatwetten? Ik onderzocht deze zegening voor de filmindustrie aan de hand van de leukste en meest gestoorde remakes die ik kon vinden. NIGERIAANSE TITANIC De Nigeriaanse filmindustrie kreeg al gauw de schattige bijnaam 'Nollywood', en kwam in de vroege jaren negentig pas echt van de grond doordat home-video camera's makkelijker beschikbaar werden voor een groot publiek. Het schieten en monteren van film was voorheen simpelweg te duur.

Films met een piepklein budget werden vaak binnen een week opgenomen en vervolgens op VHS uitgebracht, of later op DVD's gebrand. De bioscopen werden amper gehaald, maar ondanks dit is Nollywood verantwoordelijk voor meer dan 1000 Nigeriaanse films per jaar, waaronder deze parel genaamd Masoyiyata Titanic uit 2003.

Ook bij deze film wordt er gesneden tussen het origineel en de remake, zonder enige notie van decor, kostuums, huiskleur of geslacht. De regisseur heeft zo te zien het grootste deel van zijn karige budget uitgegeven aan de styling, want voor 1912 houden de acteurs er een verbluffend futuristische garderobe op na.

Advertentie

Het verhaal loopt parallel aan dat van de originele

Titanic

-film. De hoofdrolspelers heten geen Jack en Rose maar Abdul en Binta. Het komt erop neer dat Binta helemaal hoteldebotel is op Abdul, maar van haar ouders moet ze trouwen met een ander. Hier komt ze uitgerekend aan boord van de Titanic achter, en dat zorgt voor de nodige wrijving in de relationele sfeer. Een zinkende boot is het laatste waar Binta op zit te wachten, en dit pakt onvoordelig uit voor haar gemoedsrust. Oh ja, de passagiers die van het zinkend schip af vallen worden opgegeten door beeldmateriaal van haaien dat rechtstreeks uit de film

Deep Blue Sea

komt. Sorry voor de spoilers.

Absoluut hoogtepunt van de film is de uitvoering van het legendarische

My Heart Will Go On

van Binta ft. Céline Dion (doorspoelen naar 3:28). Een tranentrekker die zijn weerga niet kent.

~Fun Fact: de film werd opgedragen aan alle Afrikanen die omkwamen bij de echte ramp in 1912. Dat waren er welgeteld nul.

BOLLYWOOD SUPERMAN

Hoge productieschema's en beperkte budgets waren in Bollywood schering en inslag en daarom zochten veel Indiase schrijvers en regisseurs hun heil in remakes. De verhaallijnen en personages bleven doorgaans wel trouw aan hun originele voorgangers, maar vaak werd het geheel nog opgeleukt met een aantal typisch Indiase thema's als uithuwelijken, reïncarnatie en musical-achtige groepsdansjes.

De Bollywood Superman is een remake uit een reeks van honderden Bollywood-remakes en adaptaties. Het aantal kijkers dat op de hoogte was van het bestaan van de echte Superman was te verwaarlozen, en op die manier kon de Indische Lois Lane best wel een Spidermanpakje aan. Geen haan die daar naar kraaide.

Advertentie

Het enige echt super aan deze man is zijn vermogen om zingend en dansend zijn vijanden in elkaar te slaan, zonder ze ook maar te raken. Of misschien zijn supergrote zweetplekken.

DE TURKSE STAR WARS

Oké. Waar moet ik beginnen? Deze film is met stip de leukste uit de selectie, simpelweg omdat ik me niet kan voorstellen dat ik alle verwarring die deze film oproept onder woorden kan brengen. Na het kijken van de Turkse Star Wars (eigenlijk heet de film

Dünyayi kurtaran adam,

en dat is Turks voor

De Supercoole Actiemannen Die Een Planeet Redden Van Een Nucleaire Aanval Door Ruimtewezens In Aluminiumfolie

) voelt het alsof je de surrealistische adaptatie Jochem Meijers autobiografie in één ruk hebt uitgelezen, maar dan zonder interpunctie. Mét humor weliswaar, want er kwamen meer lachsalvo's van mijn kant dan lazerstralen van de praalwagen van de carnavalesk uitgedoste Darth Vader. Als je de film ook maar even bekeken hebt weet je dat dit wat wil zeggen.

De film lijkt gemonteerd door een kleuter met de beschikking over oud NASA-archiefmateriaal, het originele eerste deel van Star Wars, een botte schaar en een rolletje plakband. Beelden van ruimtegevechten flitsen zomaar tussen schunnige dialogen door. Die ruimtegevechten komen trouwens rechtstreeks uit het eerste deel van Star Wars. Bij de montage werd echter weinig rekening gehouden met de verschillende beeldverhoudingen van de twee films, waardoor de Death Star meer wegheeft van een kolossaal ei dan van een allesvernietigend ruimtestation.

Advertentie

Een vrölÿk Paşen!

Dan het verhaal: Twee Turkssprekende ruimtehelden wonen op een planeet die beschermd wordt door een ondoordringbare laag van menselijke hersencellen. Er wordt gedreigd met een nucleaire aanval, en om dit te voorkomen moeten ze respectievelijk mummies, robots, ridders en de Turkse Darth Vader zien te verslaan. Ze worden geassisteerd door een blonde vrouw die in een alien verandert en dan weer in een spin. Dit is ongeveer 10% van het totale verhaal. Ik twijfel of het menselijk brein in staat is om de overige 90% te verwerken, dus die zal ik je besparen.

Los van het idiote verhaal kent de film talloze zinderende actiescènes. We zien onze helden soms zijwaarts en dan weer achterstevoren door de tunnels van het ruimte-ei zoeven. Dit komt niet zozeer door hun fenomenale stuurkunsten maar eerder door een fenomenale luiheid van de editor. De spannende scenes worden muzikaal omlijst door de officiële soundtrack van… juist! Indiana Jones.

Dünyayi kurtaran adam

is één van de vele Turkse films die gemodelleerd waren naar een Amerikaanse blockbuster. Je had ook de Turske Batman, de Turkse Exorcist, de Turkse Rambo, de Turkse James Bond, de Turkse Batman, de Turkse Rocky en zelfs de Turkse Lassie. Er komt haast geen einde aan deze lijst.

De Turkse Rambo, compleet met houten raketwerper.

Hoe komt dit eigenlijk? Voor de Tweede Wereldoorlog werd de Turkse filmindustrie gedomineerd door enkele grote bedrijven die ervoor zorgden dat Westerse films alleen geïmporteerd werden naar de voornaamste Turkse steden. Deze steden waren interessant als afzetmarkt, ze trokken immers hordes toeristen die zich bezighielden met het welbekende lifestylefenomeen 'geld spenderen aan entertainment', iets waar de hardwerkende boer in het armere binnenland slechts van kon dromen. Het enorme Turkse binnenland bleef met lege handen achter en moest maar zien hoe het aan de groeiende vraag naar films kon voldoen.

Advertentie

De vraag werd groter en lokale producenten namen het heft in eigen handen. Hoe onwaarschijnlijk het ook klinkt, het zelf produceren van de films was veel goedkoper dan het importeren en distribueren van internationale blockbusters. Gevolg: heeeeel veel Turkse films. Vooral het populaire actiegenre maakte een explosieve groei door (BOEM!). Dit is voornamelijk te danken aan het feit dat dit genre gekenmerkt wordt door elementen die universeel als 'leuk' bekend staan: seks, actie, geweld, ontploffingen, seks, geweld en seks. Eind jaren zestig was de Turkse filmindustrie zelfs één van de grootste ter wereld.

Ook Turkije was dol op Supermen [sic.].

De Turkse filmindustrie ging dus superlekker. Maar wie kwam daar roet in het eten gooien? Het waren niemand minder dan televisie en VHS. De budgets van zelfstandige Turkse productiebedrijven slonken, maar de enorme vraag naar (lokale) actiefilms bleef bestaan. Het enthousiasme van de Turkse filmmakers was niet te stuiten, en ze deden wat het meest logisch was in de sociaal culturele situatie waarin ze verkeerden: ze gingen zelf films maken die zo veel mogelijk op blockbusters leken, voor zo weinig mogelijk geld. Dat is gelukt, en niet geheel onverdienstelijk.

Last en eigenlijk ook wel least: De Turkse E.T.

Er zijn nooit serieuze juridische stappen genomen tegen het bestaan van deze films. De voornaamste reden is simpel: de films waren zo marginaal dat ze onder de radar van de plagiaatpolitie bleven. Dit is maar goed ook want anders waren ze misschien nooit verschenen. Mocht je binnenkort zin hebben in een film, maar heb je geen idee welke je moet kijken? Val dan niet al je Facebookvrienden lastig door te vragen om filmtips, maar verbreed je horizon met deze prachtexemplaren.