Ik ging vorige zomer voor het eerst in een paar jaar weer terug naar India. Het was de eerste keer dat ik weer in het land was sinds mijn opa was overleden. Ik bracht er drie weken door, struinend door de straten van Chennai in Tamil Nadu en de heuvels van Tirumala in Andhra Pradesh, ronddwalend op bekende plekken die opeens vreemd voelden; vertrouwde plekken die nu gekleurd waren door verlies en een gevoel van verlorenheid. Ik wilde alleen met mijn gedachten zijn, maar dat bleek moeilijk te zijn. Met een bevolking van 1,1 miljard heeft India drie keer zoveel inwoners als Amerika, op een oppervlak dat slechts een derde van de Verenigde Staten beslaat. Op elke straat die ik insloeg kwam ik weer een groepje mensen, of een kind, of een koe tegen.
Advertentie
Ik maakte foto's van mijn reis, en toen ik achteraf naar de beelden keek realiseerde ik me dat ik op zoek was naar momenten van echte eenzaamheid. Ik wilde weten of het überhaupt mogelijk is om je alleen te voelen in een land met zo'n gebrek aan privacy en ruimte, waar "alleen" een weinig gebruikt woord is. Ik was op zoek naar rust en een gevoel van verbondenheid met iets of iemand. In een land dat tegelijkertijd onderdeel is van mijn identiteit en van een verleden dat ik niet kan herbeleven, dwong ik mezelf om in de chaos op zoek te gaan naar momenten van stilte.Bekijk meer werk van Shriya op haar website.
