Seks, drugs en luxe: het leven van een piccolo in een vijfsterrenhotel

Waarschijnlijk heb je me al honderden keren gezien: geduldig op de achtergrond tijdens een of ander belangrijk congres, terwijl ik een autodeur open voor een muur van fotoflitsen, of in een film uit de jaren negentig waarin ik de hoofdpersoon help een VIP-room binnen te sneaken zodat hij achter zijn onbeantwoorde liefde aan kan. Ik ben dus een piccolo.

Het is mijn taak om alles te zien en te horen. Ik ben me van het kleinste detail van onze gasten bewust, zodat ik precies weet wat ze willen – vaak nog voor ze dat zelf weten.

Ik ga niet liegen; het is een behoorlijk bijzondere baan. Ik kom een half uur voor mijn nachtdienst aan, zodat ik dingen kan regelen waarvan ik geen idee had dat ze geregeld moesten worden. Geloof het of niet, we zijn niet alleen maar poppen die bevroren in een hoekje staan, wachtend tot jij met het belletje rinkelt. Er gebeurt veel meer dan je denkt.

Ik herinner me mijn eerste nacht nog als gisteren. Het was vreselijk hectisch. Een groep uit Saoedi-Arabië verbleef in het hotel. Het waren rijke zakenmannen die een halve verdieping hadden afgehuurd. Toen ik aankwam waren ze net hun gezinnen naar bed aan het brengen. Het was niet de eerste keer dat het hotel zulke gasten over de vloer had, maar voor mij persoonlijk was het de eerste keer. Mijn baas vertelde me dat ik bij de telefoon moest blijven, zodat ik alle verzoeken direct door kon geven. Hij zei er nog bij dat het er waarschijnlijk wel meer dan één zou zijn.

Daar kwamen ze. Ze zeiden dat ze zochten naar blondines, brunettes en gingervrouwen – niemand zou die avond alleen slapen. Binnen een paar uur waren alle vijftig bestelde champagneflessen erdoorheen. Natuurlijk gebeurde dit alles in het geheim – niemand wist wat er in die kamers gebeurde, behalve de mensen die erin zaten, en ik. Die nacht realiseerde ik me dat ik m'n droombaan gevonden had.

Een andere avond kwam een bekende Spaanse zakenman naar ons hotel. Hij was kort daarvoor getrouwd met een bekende actrice, die zwanger was van hun eerste kind. Ik herinner me dat hij zijn vrouw vertelde dat hij naar het terras wilde gaan om een sigaret te roken, maar in plaats daarvan huurde hij een privékamer, om zich daar met vrienden te bezatten en dingen te doen waar zijn vrouw nooit iets van zou weten. Ik denk dat hij zelfs de drugsdealer een paar drankjes heeft aangeboden, want die bleef behoorlijk lang binnen. Ik hield uiteraard de wacht – het is een kerntaak in mijn werk om elke opvallende beweging in de gang te spotten. Voor de gast z'n 'veiligheid' natuurlijk.

Ik heb inmiddels in verschillende hotels gewerkt, en ik kijk niet snel meer ergens van op. Ik heb koningen en koninginnen ontmoet, mannelijke presidenten met een fetisj voor hoge hakken en zangers die tijdens hun verblijf ineens homoseksueel bleken te zijn. Maar het meest houd ik van anonieme klanten – mensen die de vrijheid hebben om helemaal op te gaan in welke fantasie dan ook, zonder dat ze zich zorgen hoeven te maken over wat anderen ervan denken.

Laatst nog was ik bezig wat noodzakelijke (lees: fucking saaie) taken, toen een vrouwelijke gast binnenkwam. Ze was duidelijk behoorlijk lam. "Ik heb gereserveerd op mijn naam. Hier is mijn ID," zei ze. "Welkom, mevrouw Dronkaard. Hoe was uw reis?" vroeg ik. "Kijk hoe ik eruitzie!" antwoordde ze.

Ik ben slechts een piccolo, dus normaal gesproken mag ik geen mensen inchecken aan de balie. Als de conciërge druk is, probeer ik de gasten zo lang mogelijk te vermaken tot mijn collega klaar is ze op te vangen. Alleen in dit geval zou ik het nooit zo lang kunnen rekken.

"Breng je duurste fles champagne naar mijn kamer. Mijn man zal je een fooi geven als hij aankomt," zei ze.

Ja mevrouw. Ik houd er wel van als gasten me zien als meer dan een nutteloos stuk decor, of een veredelde muilezel. Het is altijd wel leuk als mensen je beschouwen als iemand die ze wil helpen om ze de avond van hun levens te bezorgen.

Ik was totaal niet verrast toen ze me op het speciale nummer voor VIPs belde, in plaats van de balie. Ik wist dat ze vitamines nodig had om door te halen. Het moge duidelijk zijn dat ik geen dealer ben, maar het welzijn van mijn klanten is voor mij het hoogste goed, dus wat kon ik anders?

Onlangs nog kwam er een trio het hotel binnen. Een best aantrekkelijke man van in de vijftig leek de leiding te hebben. Ik dacht eerst dat hij zijn twee kinderen bij zich had: een meisje met prachtige blauwe ogen en lang bruin haar en een jongen, die haar broer moest zijn.

Ik bracht hun koffers naar hun kamer en zette de televisie aan, op een zender met housemuziek, zoals ze gevraagd hadden. Ik zag hun bedden – een twijfelaar en een tweepersoonsbed – en realiseerde me dat het waarschijnlijk niet om een familie ging. In ieder geval geen normale familie. Ze vroegen of ik de ramen van het slot kon halen – terwijl die normaal gesloten blijven – dus moest ik naar beneden rennen om de sleutel te pakken. Toen ik terugkwam was het duidelijk dat het feestje al in gang gezet was. Het jonge meisje liep in haar ondergoed, terwijl haar 'broer' ook nauwelijks nog kleding aanhad. De oudere man liep er gelukkig bij met wat meer kleren aan. Tenminste, zolang ik nog in de kamer stond. Pakweg een kwartiertje later kon de hele gang de drie horen kreunen.

Over het algemeen is het 's nachts altijd wel rustiger, als de gasten in de kamers in slaap dutten. Die oase van rust toont aan dat ik mijn werk gedaan heb; iedereen ligt tevreden onder de wol.

Rond die tijd begint de ochtendshift, die zich ontfermt over het ontbijt en de dingen waar ik nog niet aan toe was gekomen. Voor mij zit de dag er op dat moment op. Vaak genoeg, als ik naar huis loop, vraag ik me af wat voor rare dingen ik de volgende avond zal aantreffen, maar dat blijft altijd weer een verrassing. Waarschijnlijk houd ik daarom zo van mijn baan.

Like VICE Nederland voor je dagelijkse partij prachtverhalen: