Plattelandsmeisjes

Onze moderne obsessie met tieners is soms op het tenenkrommende af, en wordt uitgebreid vastgelegd. We krijgen maar geen genoeg van coming-of ageverhalen en woorden zoals 'rijp' en 'bloeiend'. Maar door onze fetisj-achtige obsessie met jeugd wordt het tienerschap lang niet altijd realistisch afgebeeld. Dit was de gedachte achter het Small Town Girls fotoproject van Elize Strydom. Ze legde de thuishavens vast van meisjes van het platteland over de hele wereld, en maakte foto's van het dagelijkse tienerleven.

VICE: Ten eerste, kom je zelf van het platteland?
Elize Strydom: Ja, ik ben pas een jaar of vijf geleden naar Sydney verhuisd. Ik ben opgegroeid op het platteland, en naar een regionale universiteit geweest. Mijn eerste baantje was bij de radiozender in mijn geboortestad, en daarna bij een radiostation in een andere kleine stad. Ik heb mijn hele leven eigenlijk doorgebracht in provinciestadjes.

Hoe is dit idee ontstaan?
Ik raakte bevriend met meisjes die opgegroeid waren in Sydney, en toen besefte ik dat we echt heel andere levens hadden gehad. Zij hadden het over die keer dat ze 's nachts met de trein naar de stad gingen, naar optredens, en stiekem naar clubs gingen toen ze vijftien of zestien waren. Welke optredens? Dat maakte totaal geen deel uit van mijn tienerjaren, en liet me denken dat ik totaal anders was opgegroeid.

Toen ik 29 werd, realiseerde ik me dat ik al een decennium geen tiener meer was, terwijl het echt als gisteren voelde. Het leek me vet om mijn eigen tienerjaren te herleven via andere jonge vrouwen. Het had allemaal nog geen naam ofzo, ik zocht gewoon wat meisjes op, nam een paar weken vrij, en bleef hier en daar een paar weken wonen om de meisjes te volgen en hun dagelijks leven vast te leggen.

En toen ben je dat ook in het buitenland gaan doen, toch?
Het begon in Australië, maar het leek me tof om het ook in de VS te doen, omdat dat het land was waar ik als tiener idolaat van was. Ik wou dat ik vroeger naar die summer camps was geweest, dat leek zo romantisch als ik het vroeger op TV zag. Verder ben ik ook in Zuid-Afrika geweest.

Toen je met die Amerikaanse meisjes leefde, was het toen zoals je vroeger dacht?
Ja! Alleen het verraste me dat niet elke tiener naar zomerkamp ging. Ik dacht dat dat echt hét ding was voor Amerikaanse tieners, maar dat bleek een illusie te zijn. Maar verder was het wel echt hoe ik het me vroeger inbeeldde. Soms reden we naar Starbucks of het winkelcentrum en dan dacht ik echt: wow, ik leef in een film.

Waren er gelijkenissen tussen meisjes van het Australische en het Amerikaanse platteland?
Ja, vooral de rol van familie. Als je vrienden niet om de hoek wonen leef je een stuk geïsoleerder. Het is dan veel moeilijker om met elkaar af te spreken, dus dan worden je broertjes en zusjes je beste vrienden, en hang je vooral met hen rond. Vooral in Amerika zag je hoe belangrijk familie was.

Waarom meisjes in plaats van tieners in het algemeen?
Voor mijn gevoel zijn de gevoelens en ervaringen van jonge vrouwen – vooral in kleine steden en geïsoleerde plaatsen – een stuk minder wijdverspreid. Ik wilde meisjes in de spotlight zetten, en daarnaast hoopte ik ook een beetje mijn eigen tienerjaren te herleven, zoals ik al zei.

We hebben tegenwoordig een vrij romantisch idee over tieners, vooral in Amerika. Dat zie je ook veel terug in kunst en de popcultuur momenteel. Denk je dat er een soort maatschappelijke fetisj voor tienermeisjes bestaat?
Absoluut, en ik ben soms bang dat ik daaraan bijdraag. Maar ik streef ernaar om het dagelijks leven objectief vast te leggen, ik probeer niet bewust een beeld te vormen. Ik wist bij aankomst vaak amper iets over de meisjes die ik gevolgd heb: ze zouden heel opmerkelijk kunnen zijn, of juist doodgewoon. Ik ben gewoon gegaan, en wat ik zag legde ik vast.