STUFF. komt jullie allemaal volledig aan gort jammen deze zomer

Dit artikel verscheen eerder in onze Festival Guide.

In deze intro wil je natuurlijk even in een notendop lezen wat voor band STUFF. is, voordat je de moeite neemt om het volledige interview te lezen. Begrijpelijk. Het probleem is alleen dat dat nogal lastig gaat, bij deze vijf jongens die opbloeiden in Gent. Op hun titelloze debuutalbum komen er allerlei genres voorbij, zoals jazz, hiphop en soul, en dit alles is bovendien omlijst met bizarre improvisatie. Als Andrew Claes (saxofoon/EWI) en Dries Laheye (bassist) het zouden moeten omschrijven in de vorm van een Belgisch speciaalbiertje, komen ze uit op een 'Roze Olifant'. Dat is een Duvel met Fristi en ja, dat bestaat echt. "Een non-evidente, zoete combinatie, waarvan je denkt dat er geen mens op de hele wereld op zit te wachten. Totdat je het proeft."

De band ontstond in 2012, toen drummer Lander Gyselinck door de Gentse bar The White Cat werd gevraagd om tussen de dj's door de muziek te verzorgen. Lander trommelde zijn favoriete muzikanten bij elkaar en zo kon je als je in Gent woonde opeens midden in de nacht naar snoeiharde jamsessies komen luisteren. Inmiddels is er een EP en verschijnt hun titelloze album op 5 juli in Nederland. De Belgen pakte eerder dit jaar Eurosonic Noorderslag in en staan aankomende zomer onder andere op Best Kept Secret. Het was dan ook hoog tijd om een Roze Olifant te bestellen en deze nieuwe Belgische band te leren kennen.

Het is nogal moeilijk om de muziek van STUFF. te omschrijven. Ik vergelijk het zelf een beetje met de architectuur van een rij huizen in België. Komt dat in de buurt?
Dries: Dat is denk ik een prima om­schrijving. Wij gooien ook graag verschillende stijlen dwars door elkaar.
Andrew: Ik denk dat we een instru­mentale liveband zijn die graag aller­lei beatgerelateerde genres in een ketel smijt. Wat je er dan vervolgens uit wil halen mag je lekker helemaal zelf weten.
Dries: Mensen zappen altijd veel als ze muziek luisteren. Op onze plaat wordt er eigenlijk voor jou gezapt. Ideaal, zeker voor de luie luisteraar.

STUFF. is rond 2012 opgebloeid in Gent, maar de meeste van jullie komen uit Antwerpen. Zou STUFF. in Antwerpen geen succes zijn geworden?
Andrew: Onze jamsessies in The White Cat in Gent waren altijd na twaalf uur 's avonds. In Antwerpen konden we dat in die tijd echt niet doen, door allemaal gezeur met ge­ luidsoverlast. In Gent zijn we door onze late jamsessies altijd gelinkt aan het nachtleven; je kon midden in de nacht dansen op een liveband. Dat is wel belangrijk geweest voor waarom mensen ons vet vonden.

Op een gegeven moment hebben jullie gedacht: we willen meer dan alleen in een Gentse bar spelen.
Dries: Ja, dat punt is vooral geko­ men toen Lander een carte blanche kreeg op het jazzfestival Brosella, in Brussel. Hij nodigde toen Georgia Anne Muldrow en STUFF. uit om samen op te treden en vanaf toen is het serieus geworden.

Was het moeilijk om een album te maken? Jullie zijn namelijk vooral een band die het liefst niet te veel nadenkt, gewoon de instrumenten oppakt en begint te spelen.
Andrew: Op het moment dat we de plaat gingen opnemen, waren we nog precies dezelfde band als die in The White Cat stond. Alleen nu waren we in staat om een strakke liveset van veertig minuten met eigen nummers weg te geven. Dat is wel iets heel anders dan jammen.
Dries: Eerste gebruikten we allemaal kleine grooves van andere artiesten, zoals Georgia Anne of Biggie Smalls, die we dan aan elkaar lijmden tot een jam. Op een gegeven moment hadden we zelf veel van dat soort kleine stukjes muziek geschreven en gingen we ze op dezelfde manier behandelen. Zo is uiteindelijk de hele plaat ontstaan.
Andrew: Daarnaast hebben we het heel anders aangepakt dan de meeste bands. Ik heb nooit begrepen waarom bands eerst nummers opnemen, dan die nummers live gaan spelen en tegen de tijd dat ze die nummers écht goed kunnen spelen, met nieuw materiaal – dat ze totaal niet kennen – opnieuw de studio in duiken. Dat is toch vreemd? We gaan tijdens onze tour veel nieuw materiaal spelen, want pas als we het honderd keer gespeeld hebben, komt er voor ons het beste uit. Noem het de STUFF.-methode.

Op wat voor manier moeten we jullie debuutplaat eigenlijk beluisteren? Languit liggend op een bank? Of keihard door de kamer beukend terwijl we het plafond stompen?
Dries: Ik denk dat het prima allebei kan. Op de bank met een sigaret met misschien wat stuff. erin, hehe. Of gewoon op belachelijk hoog volume, vlak voordat je de kroeg in gaat. Het is allemaal mogelijk.
Andrew: Het hangt ook voor een groot deel van de situatie af, natuurlijk.
Dries: We zijn het er wel over eens dat er niet echt één harde banger op staat. Dus misschien is het meer een luisterplaat. Behalve live, dan is het de bedoeling dat je je compleet in het zweet werkt.
Andrew: Voor een zittend publiek spelen we dezelfde muziek op een heel andere manier dan in een club. Dat is ook wat we prettig vinden; de plaat is totaal veranderlijk aan de situatie, het publiek, hoe wij ons voelen en wat we hebben gegeten.

Oké, één ding is me volledig duidelijk: jullie zijn een liveband. Het viel me trouwens op dat nooit één instrument even een solo heeft.
Dries: We zijn wel altijd een collectief en dat komt omdat iedereen in de band eigenlijk het cliché van zijn instrument wilt overstijgen.
Andrew: Klopt ja. Ik dacht bijvoorbeeld ook altijd dat je met een gitaar veel meer kon dan met een saxofoon. Ik dacht: met een gitaar kun je van alles – met een saxofoon kun je alleen even een solo geven en dan kan je daarna weer een sigaretje gaan roken. Maar inmiddels zijn we er wel achter dat elk instrument iedere mogelijke functie kan hebben.
Dries: In sommige stukken speel ik de lead, daarna heeft de bas weer een soort zangfunctie. Ik denk dat die constante experimenten STUFF. STUFF. maken.

Een instrumentale band, waar qua genre geen touw aan vast te knopen is en die op vreemde instrumenten speelt: het klinkt niet echt als een recept voor succes. Waarom werkt het bij jullie wel?
Dries: Ik moet eerlijk zeggen dat het me nog steeds verbaast dat wij, als een soort futurejazz-groepke, elke releaseshow in België hebben uitverkocht. Onze nummers zijn vaak ook best wel een rommeltje. Soms beginnen mensen midden in een nummer te klappen, omdat ze denken dat er een nieuw nummer komt.
Andrew: Ik hoop dat het komt doordat mensen weer meer aandurven qua muziek. Net als de nieuwe Kendrick Lamar; dat is helemaal geen gemakkelijke plaat maar wordt wel goed opgepikt. Ik denk dat mensen ons daarom ook leuk vinden. Mensen durven eindelijk weer naar instrumentale muziek te luisteren.

We zijn trouwens nu echt verhuisd naar de facebookpagina VICE Nederland, om al onze vrolijke, zinderende en morbide verhalen op te posten. Like 'm nu, anders mis je van alles!