Sunna Wehrmeijer maakt filmmuziek samen met een van de grootste componisten van Hollywood

Sunna Wehrmeijer (even zelf de violen erbij denken)

Goede, epische filmmuziek is bijna net zo belangrijk voor een vette film als de acteurs die erin spelen (pornofilms even daargelaten). Stel je Jurassic Park zonder violen voor of Star Wars zonder trompetten. Niet te doen! Sunna Wehrmeijer uit Amsterdam is iemand die voor haar beroep filmmuziek componeert.

Zes jaar geleden vertrok ze naar Los Angeles om een studie filmmuziek te doen. Tegenwoordig werkt Sunna samen met James Newton Howard, de componist van onder andere de muziek van The Dark Knight, The Sixth Sense, Pretty Woman, en ER. In zijn studio schrijft Sunna mee aan muziek voor bijvoorbeeld The Hunger Games-films, Maleficent, After Earth en Nightcrawler.

Ik belde haar op om te praten over de wereld van filmcomponisten, en over haar stem die je hoort als Jennifer Lawrence het in the Hunger Games mentaal erg zwaar heeft.

VICE: Hey Sunna, na je studie Film Scoring aan de UCLA bleef je in Los Angeles. Waarom?
Sunna: In Nederland zijn mensen niet zo extreem gepassioneerd over filmmuziek als hier, waar iedereen keihard gaat op bijvoorbeeld de Back to the Future-soundtrack. Daarom wilde ik hier blijven. Ik heb toen heel snel een studentenvisum geregeld en in dat extra jaar gewerkt voor Christopher Young [componist van horrorfilms als Hellraiser en The Grudge, red.].

Cool. Hoe was dat?
Ikheb toen aan drie, vier films meegewerkt en leerde hoe het schrijven van filmmuziek precies werkt. Het is altijd last-minute, je moet altijd heel veel veranderen en het is nooit zo dat je een scène schrijft en de regisseur het meteen geweldig vindt. En omgaan met componisten zelf is ook nogal wat. Ze zijn vaak… Christopher was een behoorlijke alcoholist.

Zijn alle componisten alcoholist?
Nou, je ziet het wel vaker ja.

Is het eigenlijk ontspannend werk? Ik stel me voor dat je nachtenlang lekker aan het mixen bent met digitale instrumenten.
Nee, het is heel stressvol. Je moet iets creatiefs leveren in hele korte tijd. Tenminste, als je zelf echt componeert. Destijds, voor Christopher, werkte ik echt als het laagste van het laagste.

Wat is dat in de filmcomponistenwereld, het laagste van het laagste?
Bij wijze van spreken moest ik zijn vieze pianotoetsen schoonmaken. En wat hij deed is niet normaal: hij neuriede bijvoorbeeld een melodie en sloeg een beetje op de piano zo van 'o ja, en de violen moeten dit dan doen'. Dat moest ik vervolgens opschrijven in notenschrift, dus er kwam veel eigen interpretatie bij kijken. Dit was een heel gedoe. Ik werkte zeven dagen in de week tot midden in de nacht.

Toen belandde je via een advertentie op Craigslist bij Marc Streitenfeld en mocht je meeschrijven aan grote films als Robin Hood en Prometheus. Ging dat al een beetje beter?
Het was belachelijk hard werken voor Marc, ik kreeg vaak geen avondeten. Het werd het niet gewaardeerd als ik één keer pauze nam om te avondeten, terwijl hij zelf van tijd tot tijd verdween en dan vervolgens verwachtte dat ik er nog was. En ik kreeg geen credits voor het schrijven. Ik werd zelfs uitgefoeterd toen ik er een keer naar vroeg. Het was een gekke tijd.

Klinkt een beetje alsof je voor een dictator werkte.
Ik denk dat sommige componisten en andere mensen uit de business niet eens doorhebben hoe ze hun mensen behandelen, omdat ze zelf ook zo behandeld zijn.

Iemand zoals James Newton Howard, waar ik nu voor werk, die gunt mij van alles. Hij is goed in zijn vak, dus hij vindt het niet erg om mij een paar scènes te geven en daar credits voor te geven.

Wat was je eerste indruk van James?
Ik mocht hem wel. Hij was eerst een beetje afstandelijk, maar binnen een paar maanden ontdooide hij. Ook met mijn zwangerschap afgelopen jaar ging hij goed om, hoewel dat voor hem natuurlijk superonhandig is. Het is nog nooit in de mensheid gebeurd dat er iemand van een componistenstudio zwanger was. Vrouwen doen dit vak gewoon niet.

Je viel als vrouw op tussen de filmcomponisten. Ik las ook dat Moby je persoonlijk uitkoos om aan zijn meest recente album Innocents te werken.
Klopt, ik sprak hem tijdens het werken aan de The Bourne Legacy-filmtrack. Die film eindigde met Extreme Ways, een nummer van Moby. Hij vroeg daarna of ik de arrangementen voor zijn album wilde doen. In het begin zei iedereen dat het in mijn nadeel zou werken dat ik vrouw ben. Maar in mijn ervaring is er nooit onderscheid gemaakt, ik was gewoon de componist. En in het geval van Moby zaten er dertig kerels en één vrouw, en kreeg ik de gig en zij niet.

Werk je ook wel eens met acteurs?
Tegenwoordig komen vaak ook de hoofdrolspelers langs, die zijn dan producer. Angelina Jolie voor Maleficent en Will Smith voor After Earth bijvoorbeeld. Die komen dan ook hun input geven voor de muziek.

Denk je weleens van 'oh goeie tip, thanks Angelina'?
Het maakt het vooral lastig als iedereen er iets over te zeggen wil hebben. Bij After Earth werden uiteindelijk drie versies opgenomen omdat er zoveel verschillende input binnenkwam. Het is eigenlijk een heel politiek proces. Het creatieve gedeelte is maar 10% van het vak.

Is er iets waar je echt trots op bent?
Ja, dat mijn zang terecht is gekomen in The Hunger Games: Catching Fire. Dat was onverwacht. James had een zangstuk geschreven die hij zelf had ingespeeld. Dat was echt een lelijke sample. Toen dacht ik, ik ga het allemaal vervangen en zelf inzingen. Toen James het hoorde zei hij gelijk van "Wow jesus, I really like this". De takes die ik opnam zijn gebruikt voor de film en ook voor Mockingjay: Part 1.

Wat hoor je dan precies?
Bijvoorbeeld wanneer hoofdrolspeelster Jennifer Lawrence in Mockingjay in District 12 komt en voor het eerst ziet dat alles vernietigd is. Op dat moment vallen alle geluidseffecten en de muziek weg en hoor je een solostem de melodie zingen van 'oehoehoehoe'. Dat ben ik dus.

Lievelingsfilmcompositie 1: Back to the Future door Alan Silvestri
Sunna: Het muzikale thema hier is de shit. Een van de beste thema's ooit. Bij een goed thema word je zo opgewonden als het weer terugkomt. Niet zoals in bijvoorbeeld The Dark Knight tegenwoordig: daar wordt iets gewoon heel vaak herhaald tot de climax. Het hele orkest zit de hele tijd dezelfde noten te spelen. Het is veel leuker om hetzelfde te bereiken op een muzikalere manier. Maar misschien is dat iets van de jaren tachtig.

Lievelingsfilmcompositie 2: Jurassic Park door John Williams
Sunna: Muziek mogen maken voor een film als Jurassic Park is de ultieme beloning voor een componist. Mijn voorbeelden zijn vrij orkestraal, omdat daar mijn hart ligt. Jurassic Park had dat echt nodig, anders was het een hele andere film geweest. In deze scène herkent de hele bioscoopzaal de soundtrack meteen. Het is zo sterk… bijna een popsong voor een orkest.

Lievelings eigen werk 1: Prometheus door James Newton Howard
Sunna: Hier is het suspense, suspense, suspense. Het is natuurlijk idioot wat ze aan het doen zijn, met dat alienhoofd. Dus hier heb ik me precies laten leiden door wat er gebeurt. Een grote climax met een orkestrale zwelling is het enige wat hier logisch past.

Lievelings eigen werk 2: Robin Hood door Marc Streitenfeld
Sunna: Het leuke aan deze scène is dat ik de soundtrack in de achtergrondmuziek kon verwerken. Eerst is het actiemuziek, maar op een gegeven moment springt die kerel naar beneden en komt het thema echt naar voren. Dat werkt opbeurend en het is een van de weinige dingen die vertellen wie er aan het winnen is. In mijn hoofd dan. Als je er meer dramatische muziek onder had gezet dan denk je als publiekdat het verkeerd af gaat lopen.