SZIGET: FESTIVALMAAGD JOSIEN KOMT UITGEPUT, BESMEURD, BEROOFD EN ZIEK WEER THUIS

Josien Hattink was tot twee weken geleden een ware festivalmaagd. Dat was natuurlijk een gapend gat in haar ontwikkeling en daarom vertrok ze met fotograaf en verkering Joost Koskamp voor zeven dagen naar het grootste muziekfestival van Europa: Sziget. Het waren zeven dagen van woest feesten en keihard stukgaan. Uitgeput, besmeurd, beroofd, ziek en een aantal brute levenslessen rijker kwam ze weer terug.

Ik begon de week gewapend met flesjes handenontsmettingsmiddel en papieren zakdoekjes maar leerde al snel dat vies worden op Sziget niet te vermijden is. Je kunt de rotzooi maar beter omarmen, dan heb je er het minste last van.

Op het eind stond ik nergens meer van te kijken. Ik had liters kots en poep aan mijn voeten voorbij zien drijven en mijn voortent was gevuld met afval, maar deze tent sloeg werkelijk alles.

Poepen is op Sziget een sociale gebeurtenis.

Voor degenen die wel zindelijk zijn was het gebruik van de toiletten op het festivalterrein natuurlijk nooit zonder gevaar. Gelukkig was er dan altijd nog toiletpapierman: uw redder in hoge nood.

Voor douchen was weinig gelegenheid. Deze mannen introduceerden het speeddouchen: inzepen, plonsen en de ergste randen en korsten ben je weer even kwijt.

Mijn kennis van dronken tienermeisjes was gelukkig groot genoeg om te kunnen voorspellen dat dit snoezige Russinnetje binnen tien seconden een vloerpizza voor ons zou gaan bakken. Ze stelde ons niet teleur.

Na een week lang bier drinken kon ik het intense verlangen naar variatie wel begrijpen…

… maar als je goed zocht was de redding nabij.

Dit zijn (van blauw naar groen) Shawn (20), Joe (21) en Rob (21), drie Engelsmannen die opvallend anoniem het festival beleefden. "De pakken hebben we besteld via internet. Je kunt er prima doorheen kijken, maar een beetje zweterig is het wel. En drinken blijft lastig."

Deze jonge god in groene Borat-string was helaas niet zo goedgebekt en publiciteitgericht. Hij reageerde nogal agressief nadat we de foto maakten en een interview zat er helaas niet in. Misschien voelde hij zich een beetje bekneld.

Dit was de beste outfit van de week. Waar hij zijn geniale kostuum had gekocht wilde of kon Adam niet zeggen.

Gwar was van de bands mijn ultieme favoriet. Ik weet geen bal af van dit zogenaamde ʻshockrockʼ en had dus nog nooit een dergelijk circus (want dat was het) meegemaakt. Ik heb de volle anderhalf uur met open mond staan kijken hoe onder andere een monster de kop werd afgerukt, zijn bloedende nek leegspoot over het publiek en vervolgens met een rubberen lul in de strot werd geneukt door een van de bandleden. Het publiek smeerde zich vervolgens brullend van opwinding in met het wondvocht van de zojuist vermoorde en verkrachte monsters. Fascinerend.

Rustig meedeinen op het ritme van de muziek was niet echt een optie.

Hongersnood zou er ook niet snel komen: er was werkelijk een overvloed aan smakelijke Hongaarse gerechten.

Toch mochten alle voedzame spijzen en verkwikkende dranken aan het eind van de week niet meer baten. Op Sziget ga je hoe dan ook kapot en we zagen steeds meer mensen om ons heen geveld worden door vermoeidheid. Sommigen haalden het niet tot hun tent en vielen spontaan ter aarde.

Als we hem goed verstaan hebben heet deze jongen "mbreeuwenblr".

"My name is Antonio and I walked to my tent on my feet."

"Dit bed komt van de Trekpleister, hij was heel goedkoop. Volgens mij wordt hij steeds groter. Ik denk dat hij groeit door de warmte."

"Ik was mijn anus eerst kwijt dus ik moest wel een nieuwe maken. Het leven zonder anus is zwaar, weet je. Je mag mijn anus trouwens wel even aaien hoor."

JOSIEN HATTINK
FOTO'S DOOR JOOST KOSKAMP